’நீங்க எழுதின தாயார் சன்னதி புத்தகத்துக்கு கோவைல ஒரு வெறி பிடித்த வாசகர் இருக்காரு. அவர் பேரு ஜான் சுந்தர்’.

மூன்றாண்டுகளுக்கு முன்பே சகோதரர் ‘மரபின் மைந்தன்’ முத்தையா அவர்கள் சொல்லி ‘ஜான் சுந்தர்’ என்ற பெயரை அறிந்திருந்தேன். அதன்பிறகு வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் ‘ஜான்சுந்தர்’ என்னும் பெயர், எனக்கும், மரபின் மைந்தனுக்குமான உரையாடல்களில் அவ்வப்போது வந்து எட்டிப் பார்த்துச் சென்றிருக்கிறது. கூடுதல் தகவலாக ஜான் சுந்தர் ஒரு இசைக்கலைஞர் என்பதும், ‘இளையநிலா’ ஜான்சுந்தராக கோவையில் அறியப்படுகிற ஒரு மெல்லிசை மேடைப் பாடகர் என்பதையும் அறிய நேர்ந்தது. கடந்த மாதத்தில் ஒருநாள் மரபின் மைந்தனின் தொலைபேசி அழைப்பு.

‘அடுத்த மாதம் 2ஆம் தேதி நீங்க கோவைக்கு வரணுமே!’ என்றார்.

என் தகப்பனாருக்கு நெருக்கமான மரபின் மைந்தன் அவர்கள், எங்கள் குடும்ப நண்பர். உரிமையுடன் நான் பழகுகிற வெகுசிலரில் முதன்மையானவர். காரணமே கேட்காமல், ‘வருகிறேன்’ என்றேன். அதன் பிறகுதான், ‘நம்ம ஜான்சுந்தரோட கவிதைப் புத்தக வெளியீட்டு விழா. அவருக்கு ஆதர்ஸமான நீங்க வரணும்னு பிரியப்படறாரு. இருங்க, ஒரு நிமிஷம். ஜான் பேசறாரு’.

’வணக்கம்ண்ணா. நீங்க அவசியம் வரணும்ணா.’ மெல்லிய குரலில் பேசினார், ஜான். ஒரு மேடைப் பாடகனின் குரலாக அது ஒலிக்கவில்லை. பேசிய இரண்டு வரிகளிலேயே கூச்சமும், சிறு அச்சமும், பணிவும் கலந்த ஜான் சுந்தரின் குணாதிசயத்தை உணர முடிந்தது. இரண்டொரு தினங்களில் ஜானிடமிருந்து அவரது ‘சொந்த ரயில்காரி’ புத்தகம் வந்து சேர்ந்தது. கவிதைப்புத்தகங்கள் பெரும்படையாகத் திரண்டு, விடாமல் என்னைத் துரத்தி மூச்சிரைக்க ஓட வைத்துக் கொண்டிருக்கும் காலக்கட்டம், இது. வீடு தேடி வரும் மனிதர்களோடு பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது, அவர்களின் முகம் பார்த்து இயல்பாகப் பேச முடிவதில்லை. எந்த நொடியில் அவர்களது பையிலிருந்து கவிதைத் தொகுப்பை உருவி, நம்மைச் சுட்டுப் பொசுக்குவார்களோ என்ற அச்சம் ஏற்படுகிறது. வந்தவர், பையிலிருந்து கவிதைத் தொகுப்புக்கு பதிலாக திருமண அழைப்பிதழை எடுத்துக் கொடுத்த பிறகே என் வீட்டு நாற்காலியிலேயே என்னால் இயல்பாக உட்கார முடிகிறது. இந்த அச்சம் கவிதைகளின் பால் அல்ல. கவிதைகள் என்னும் பெயரில் வரி விளம்பரங்களை எழுதிக் கொண்டு வந்து நம்மிடம் நீட்டும் அசடுகளினால் ஏற்பட்ட கலக்கம். அந்தக் கலக்கம் ‘சொந்த ரயில்காரி’யிடம் எனக்கில்லாமல் போனதற்குக் காரணம், மரபின் மைந்தன்தான். அநாவசியப் பரிந்துரைகள் எதையும் அவர் செய்வதில்லை. சிலசமயம் அவசியப் பரிந்துரைகளையும் அவர் தவிர்ப்பார் என்பதை அறிவேன். தான் படித்த நல்ல புத்தகங்களை நான் கேட்காமலேயே எனக்கனுப்பி வைப்பவர், அவர். பதினேழு ஆண்டுகளில் அவர் எனக்கனுப்பிய புத்தகங்களின் எண்ணிக்கை இன்னும் ஐம்பதைத் தாண்டவில்லை. மரபின் மைந்தனின் ரசனையின் மேல் எனக்குள்ள நம்பிக்கையின் காரணமாகவே ‘சொந்த ரயில்காரி’ புத்தகத்தைப் படிக்கத் துவங்கினேன்.

’இளம்பிராயத்தில் ஞாயிறு மறைகல்வி வகுப்பில் பாடலொன்றை பாடியவனுக்கு எவர்சில்வர் டிபன் பாக்ஸையும், பிளம்கேக் ஒன்றையும் ரெஜினா சிஸ்டர் கொடுத்ததுதான் மாபெரும் தவறு. தான் ரொம்பப் பிரமாதமாகப் பாடுவதாக அன்றிலிருந்து நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறது இந்தப் பித்துக்குளி. உண்மையில் இது சுமாராகத்தான் பாடும்.தொலைக்காட்சிகளில் குழந்தைகள் பாடுவதைக் கேட்டு பொறாமையில் கண்ணீர் விடும். அப்புறம் ‘நான் வேறு ஏதாவது வேலைக்குப் போனால் என்ன?’ என்று கேட்கவும் செய்யும்’.

முன்னுரையில் தன்னைப் பற்றி இப்படி எழுதியிருந்தார், ஜான் சுந்தர். இந்த வரிகளைப் படித்தப் பிறகு என்னால் தயக்கமில்லாமல் புத்தகத்துக்குள் செல்ல முடிந்தது.

’யேசுவை அப்பா என்றுதான் நீயும் அழைக்கிறாய்
அவ்வாறே சொல்ல என்னையும் பணிக்கிறாய்
தாத்தா என்பதுதானே சரி. வினவுகிறாள் மகள்
விழிக்கிறோம், நானும் யேசுவும்’.

‘உறங்கியபின்
போட்டாலென்ன ஊசியை எனக்கேட்டு
விசும்பலைப் போர்த்திக் கொண்டு
தூங்கிப் போனாள்.
விடிந்தும் தீராவலி எனக்கு’.

இதுபோன்ற எளிமையான கவிதைகள், புத்தகத்தை முழுமையாக வாசிக்க உதவின.

கோவைக்குச் செல்லும் நீலகிரி எக்ஸ்பிரெஸ் ரயிலில் ஏறும்போது எனக்கிருந்த உற்சாகத்தை ’சொந்த ரயில்காரி’யே எனக்கு வழங்கியிருந்தாள். அதிகாலை ஐந்து மணிக்கு கோவை ரயில் நிலையத்தில், என் முதுகுக்குப் பின்னால் நின்று கொண்டு, ‘அண்ணா! எங்க இருக்கீங்க?’ என்று கைபேசியில் அழைத்த ஜானை முதன்முதலில் சந்தித்த போது, அவர் குரல் மூலம் நான் யூகித்து வைத்திருந்த உடல்மொழி கலையாமல் இருந்தார். விடுதியறைக்குச் சென்று உடையைக் களையாமல், பல் துலக்காமல் தொடர்ந்து தேநீர் வரவழைத்துக் குடித்தபடி, அந்தக் கவிஞனுக்குள் இருந்த பாடகனை மெல்ல மெல்லத் தூண்டிக் கொண்டிருந்தேன். இரண்டு மூன்று குச்சிகளின் விரயத்துக்குப் பின், பற்றிக் கொண்டு சுடர் விட்டது, விளக்கு. பிறகு மூன்றிலிருந்து நான்குமணிநேரம் வரைக்கும் நின்று ஒளிர்ந்தது. பத்து மணிவாக்கில் மரபின் மைந்தன், விடுதியறைக்குள் நுழைந்த போது ஜான் என்னோடு பழகத் துவங்கி பத்திருபது ஆண்டுகள் ஆகியிருந்தன.

மாலையில் நிகழ்ச்சிக்கு என்னை அழைத்துச் செல்ல அந்தக் கால சிவாஜி ரசிகர் மன்றத்தைச் சேர்ந்த தன் அத்தானுடன் ‘நெல்லை லாலா ஸ்வீட்ஸ்’ மாரியப்பன் அண்ணாச்சி வந்திருந்தார். 1978இலிருந்து கோவைவாசியாக இருக்கும் மாரியப்பன் அண்ணாச்சியின் பேச்சு திருநவேலியின் ரதவீதிகளில் நடமாட வைத்தது.

‘அப்பதயே வரலாம்னு பாத்தென். நீங்க தூங்குவேளோ, என்னமோன்னுதான் வரல, பாத்துக்கிடுங்க . . .’

’மூங்கில் மூச்சு’ல அப்படியே எங்க எல்லாத்தையும் ஊருக்குக் கொண்டு போயிட்டியள்லா’.

மாரியப்பன் அண்ணாச்சி வரும்போது, என்னுடன் கோவையில் பட்டப்படிப்பு படித்துக் கொண்டிருக்கும் ஓர் இளைஞன் இருந்தான். ’இவாள் யாரு?’ பவ்யமாக விசாரித்த மாரியப்பன் அண்ணாச்சியிடம், ‘மூங்கில் மூச்சுல வர்ற குஞ்சுவின் மகன் இவன்’ என்று நான் சொல்லவும் மாரியப்பன் அண்ணாச்சியுடன் சேர்ந்து கொண்டு, சிவாஜி ரசிகரான அவரது அத்தான் ‘சிவாஜி’ மாதிரியே கண்களை உருட்டி ஆச்சரியம் கலந்த சந்தோஷத்தில் முழித்தார்.

நிகழ்ச்சிக்குக் கிளம்பி விடுதியின் வாசலுக்கு நான் வரவும், அண்ணாச்சி பரபரப்பாகி, ஃபோனில் பேசினார்.

‘அவாள் கெளம்பி கீளெ வந்துட்டா. சீக்கிரம் வண்டிய கொண்டுட்டு வா’.

‘ஏறுங்க’. காரில் என்னை ஏற்றி, தானும் ஏறிக் கொண்டார். கார் சக்கரங்கள் உருளத் துவங்கிய ஏழாவது நொடியிலேயே, ‘எறங்குங்க’ என்றார். ‘ஏன் அண்ணாச்சி? வேற கார்ல போறோமா?’ என்று கேட்கத் தோன்றும் முன்பே, நான் தங்கியிருந்த விடுதியின் அடுத்தக் கட்டிடத்தில்தான் நிகழ்ச்சி என்பது தெரிந்து போனது.

அரங்கத்தில் ‘கவியன்பன்’ கே.ஆர்.பாபு, ‘வெள்ளித் திரையில் கோவை’ என்கிற தலைப்பில் புள்ளிவிவரங்கள் மூலம் அசரடித்துக் கொண்டிருந்தார். பேச்சை நிறுத்தி எனக்கு வணக்கம் சொன்ன பாபுவுக்கு பதில் வணக்கம் சொல்லிவிட்டு, கவிஞர் கலாப்ரியா மாமாவை வணங்கினேன். ‘மருமகனே’ என்று என் கைகளைப் பிடித்து தன் அருகில் உட்கார வைத்துக் கொண்டார், மாமா.

தேவ. சீனிவாசன் விழாவைத் தொகுத்து வழங்க, ரத்தினச் சுருக்கமாக வரவேற்புரை நிகழ்த்தினார் இளஞ்சேரல். பிறகு ’எனக்கு பேசத் தெரியாது’ என்று சொல்லியபடி நிதானமாகப் பேசத் துவங்கினார் கலாப்ரியா மாமா. விசேஷ வீடுகளில் இளையதலைமுறை சொந்தங்கள் சூழ்ந்திருக்க, தமது அனுபவச்சாரங்களை அவர்களோடு சுவாரஸ்யமாகப் பகிர்ந்து கொள்கிற பெரியவரின் வாஞ்சையான குரலாக கவிஞர் கலாப்ரியாவின் குரல் அத்தனை பிரியமாக அந்த அரங்கில் ஒலித்தது.

அதன்பிறகு சுருக்கமாகப் பேசி அமர்ந்த மாரியப்பன் அண்ணாச்சிக்குப் பிறகு கவிஞர் லிபி ஆரண்யா பேச வந்தார். லிபியின் குரலிலும், தோற்றத்திலும் அப்படி ஒரு மிடுக்கு. ஆனால் பேசிய விஷயங்களில் அத்தனை கவிநயம். கொஞ்சம் கோபம், கொஞ்சம் வியப்பு, கொஞ்சம் எரிச்சல், நிறைய கனிவு என கலவையாக அமைந்தது லிபியின் பேச்சு. விழாவில் பேசிய அத்தனை பேரில் லிபி ஆரண்யாவின் பேச்சை மட்டும் அருகில் வந்து தன் செல்ஃபோனில் வீடியோ மூலம் பதிவு செய்து கொண்டார் கவிஞர் சாம்ராஜ். ஒருவேளை லிபியைப் பற்றி ஏதும் டாக்குமெண்டரி எடுக்கிறாராக இருக்கும். நான் எப்போதும் வியந்து ரசிக்கும் மரபின் மைந்தனின் விஸ்தாரமான பேச்சு அன்றைக்கு அத்தனை கச்சிதமாக, சுருக்கமாக அமைந்து என்னை திகிலுக்குள்ளாக்கியது. மரபின் மைந்தன் அதிகநேரம் பேசுவார் என்று எதிர்பார்த்து, சற்று ஆசுவாசமாக உட்கார்ந்திருந்த என்னை அதிகநேரம் பேச வைக்க வேண்டுமென்பதற்காகவே மரபின் மைந்தன் தன் உரையைச் சுருக்கிக் கொண்டதாகச் சொன்னார். ஏற்கனவே ‘உன் பேச்சை கேட்கும் வாய்ப்பு எனக்கில்லாமல் போனதே’ என்று வண்ணதாசன் அண்ணாச்சி குறுஞ்செய்தி அனுப்பியிருந்தார். பேச நினைத்ததையெல்லாம் லிபி ஆரண்யா பேசிவிட்டாரே! நாம் என்ன பேசப் போகிறோம் என்கிற கவலையில் இருந்த எனக்கு அப்போதைக்கு ஆறுதலாக இருந்தது, என் கைக்கடிகாரம் மட்டுமே. எட்டு மணி பத்து நிமிடங்கள் என்று காட்டியது. எட்டரைக்கு அந்த ஹாலை ஒப்படைக்க வேண்டும் என்று ஏற்கனவே மரபின் மைந்தன் சொல்லியிருந்தது நினைவுக்கு வந்து, படபடப்பைக் குறைத்தது.

’சொந்த ரயில்காரி’ புத்தகத்தை நான் படித்திருக்கிறேன் என்பதை எல்லோரும் நம்பும் விதமாக புத்தகத்திலுள்ள ஒருசில கவிதைகளையும், குறிப்பாக ஜான் சுந்தரின் முன்னுரையையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லி அமர்ந்தேன். என் பேச்சின் முடிவில், ஜான்சுந்தரின் இளைய வயதிலேயே காலமாகிவிட்ட அவரது தகப்பனாரைப் பற்றி ஒருசில வார்த்தைகளைச் சொல்லியிருந்தேன். அடுத்து ஏற்புரை சொல்ல வந்த ஜான், ‘சிரிக்க சிரிக்கப் பேசிக்கிட்டே வந்து கடைசில இப்படி பலூனை உடச்சு விட்டுட்டீங்களேண்ணே’ என்றார்.

புத்தகத்தின் முன்னுரையில் கலங்க வைத்த ஜான், தனது ஏற்புரையிலும் அதையே செய்தார். தன் சகோதரியை, தகப்பனாரை, தன் பள்ளியை நினைவு கூர்ந்த போதெல்லாம் அவரிடமிருந்து வார்த்தைகள் வரவில்லை. இயல்பான நெகிழ்ச்சி, அது. நன்றி சொல்லும் போதும், மற்றவரை வியக்கும் போதும், சூப்பர் சிங்கரில் ரஹ்மான் பாட்டைக் கேட்கும்போதெல்லாம் ’தி ஒன் அண்ட் ஒன்லி’ ஸ்ரீநிவாஸ் ஸார் பிரத்தியேகமாகக் காட்டும் அபிநயம் போல் அல்லாமல், அத்தனை இயல்பான உணர்ச்சியை ஜானின் முகத்திலும், உடல்மொழியிலும் பார்க்க முடிந்தது.

’சொந்த ரயில்காரி’ புத்தக வெளியீட்டு நிகழ்ச்சியில் மனதுக்கு இணக்கமான பல மனிதர்களை சந்திக்க முடிந்தது. மிகுந்த நம்பிக்கையும், பிரமிப்பையும் அளிக்கிற கவிஞர் இசை, ’கடந்து செல்லும் எல்லாப் பெண்களையும் கடக்கவா முடிகிறது’ என்றெழுதிய, விகடன் விருது பெற்ற கவிஞர் லிபி ஆரண்யா, எல்லோரிடமும் நல்ல பெயர் பெற்றிருக்கும் இளஞ்சேரல், கடந்த பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக மரபின் மைந்தன் சொல்லிச் சொல்லிக் கேட்டு பழக்கமான பெயரான கவியன்பன் கே.ஆர்.பாபு, மாரியப்பன் அண்ணாச்சி என பலர். நிச்சயம் வருவார் என்று எதிர்பார்த்திருந்த ஓவியர் ஜீவானந்தன் அண்ணாச்சி வராதது வருத்தம்தான்.

மறுநாள் ஈஷா யோகமையத்துக்கு அழைத்துச் சென்றதன் மூலம் மரபின் மைந்தன் வேறொரு விவரிக்க முடியாத அனுபவத்துக்கு என்னை இட்டுச் சென்றார். உடன் வந்த ஜான் சுந்தருக்கும், எனக்கும் அன்றைய நாள் முழுவதுமே புத்தம் புதிது. இது குறித்து போகிற போக்கில் சொல்லிவிட முடியாது. அப்படி சொல்லவும் கூடாது. மதியத்துக்கு மேல் நிகழ்ந்த சௌந்தர் அண்ணாவின் சந்திப்பும் அப்படித்தான். உணர்வுபூர்வமான, விவரிக்க முடியாத ஒன்று. சௌந்தர் அண்ணாவுடனான சந்திப்பும், ஈஷா யோக மைய அனுபவமும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடைய உயர்ந்த அனுபவங்கள். பின்பொரு சாவகாசமான சந்தர்ப்பத்தில் விரிவாகப் பகிர வேண்டியவை.

அன்றைய இரவு நான் தங்கியிருந்த விடுதியறையை கவியன்பன் கே.ஆர். பாபு, மாரியப்பன் அண்ணாச்சி, ஜான் சுந்தர், மரபின் மைந்தன் ஆகியோருடன் கண்ணதாசனும், விஸ்வநாதனும், சௌந்தர்ராஜனும், சுசீலாவும், இளையராஜாவும் நிறைத்துக் கொண்டனர். மறக்க முடியாத அந்தப் பொழுதை யாருக்கும் வீடியோ பதிவு செய்யத் தோன்றாமல் போனது, மாபெரும் இழப்புதான். பசியைப் பொருட்படுத்தாமல், கலைய மனமில்லாமல் தொடர்ந்து கொண்டிருந்த எங்களின் இசை சம்பாஷனையை ஜான் சுந்தர் பாடிய ’பகல்நிலவு’ திரைப்படத்தின் ‘வாராயோ வான்மதி’ என்கிற ரமேஷின் பாடலுடன் முடித்துக் கொண்டோம்.

அதிகாலை விமானப் பயணத்தில் இசையின் ‘அதனினும் இனிது அறிவினர் சேர்தல்’ புத்தகத்தைப் படித்துக் கொண்டு வந்தேன்.

‘என்ன படிக்கிறீங்க?

பின்னிருக்கையில் அமர்ந்திருந்த இயக்குனர் ராம் கேட்டதற்கு கையிலிருந்த புத்தகத்தைக் காட்டிவிட்டு, ‘ஒனக்கொரு புத்தகம் தர்றேன். படிச்சு பாரு. நிச்சயம் உனக்கு புடிக்கும்’ என்று சொல்லி, பையிலிருந்த ‘சொந்த ரயில்காரி’ புத்தகத்தைக் கொடுத்தேன்.

சென்னைக்கு வந்து இறங்கிய பின்னும் மனம் கோவையில் இருந்தது. மாலையில் ஜான் சுந்தரிடமிருந்து ஃபோன்.

‘அண்ணா! நல்லபடியா வீட்டுக்குப் போயிட்டீங்களா? தூங்கினீங்களா?’ போன்ற சம்பிரதாய விசாரிப்புகள்.

‘ரெண்டு நாளும் சந்தோஷமா இருந்தேன், ஜான். ரொம்ப நன்றி’ என்றேன்.

நான் சற்றும் எதிர்பாராதவிதமாக ’நினைவுச் சின்னம்’ திரைப்படத்திலிருந்து ‘சிங்காரச் சீமையிலே செல்வங்களைச் சேர்த்ததென்ன’ என்ற பாடலை ஏனோ பாடினார். பாடி முடிக்கும் போது, அவர் குரல் தளும்பியிருந்தது. என்னிடம் வார்த்தையே இல்லை. உடனே ஃபோனை வைத்து விட்டேன்.

திறமைக்கு சற்றும் பொருந்தா குறைந்த சன்மானத்துடன், கனவுகளோடு, நனவுகளை மோதவிட்டு, வேடிக்கை பார்த்தபடி வாழ்ந்து வரும் கவியுள்ளமும், கலாரசனையும் கொண்ட அந்த மேடைப் பாடகன், எனக்கு நன்றி சொல்லும் விதமாக ஏன் இந்தப் பாடலைப் பாடினான்? எனக்கு ஏன் இந்தப் பாடல் என் தாயாரை நினைவுபடுத்துகிறது? நான் ஏன் இன்னும் அழுது கொண்டிருக்கிறேன்? காரணமே தெரியவில்லை. ஒருவேளை சொல்லத் தெரியாத, சொல்லி என்ன ஆகப்போகிறது என்கிற சலிப்பில் நான் சொல்லாமல் விட்டுவிடுகிற என் வாழ்வின் துயரங்கள்தான் காரணமா?

ஒன்று மட்டும் தோன்றுகிறது.

‘சமதளப்படிகளில் இறங்கும்
வித்தையறிந்திருக்கிறான்
பியானோ கலைஞன்’
என்று எழுதிய இந்தத் தாயளி ஜான் சுந்தரின் தொலைபேசி அழைப்பை இனி எடுக்கக் கூடாது.

எனது ‘சாமானியனின் முகம்’ புத்தகம் உட்பட 37வது சென்னை புத்தகக் கண்காட்சியில் வம்சியின் அரங்கு எண் 561/562 ல் கிடைக்கக் கூடிய புதிய புத்தகங்களின் பட்டியல்.

உட்கப் படாஅர் ஒளியிழப்பர் எஞ்ஞான்றும்
கட்காதல் கொண்டொழுகு வார்.

மேற்கண்ட குறளை இன்றைய இளைஞர்கள் யாரிடமாவது சொன்னால், ‘தெலுங்குப் பட லிரிக்ஸா ஸார்? மியூஸிக் யாரு? டி.எஸ்.பி.யா? என்று கேட்கக் கூடும்.

இருபதாண்டுகளுக்கு முன்பு நான் சென்னைக்கு வந்த புதிதில் சில அறிவுபூர்வமான நண்பர்களின் நட்பு கிடைத்தது. அவர்கள் அனைவருமே ‘அறிவுஜீவி’ என்னும் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை அவர்களிடம் பழக ஆரம்பித்த சில மணித்துளிகளிலேயே அறிந்து கொண்டேன். நாளை மறுநாள் வெளியாக இருக்கிற ஹாலிவுட் திரைப்படத்தை இணையம் வழியாக விருகம்பாக்கத்தில் அமர்ந்து பார்த்து விட முடிகிற வசதியெல்லாம் அப்போதில்லை. தீவிர திரைப்பட ஆர்வலர்கள் நடத்துகிற ஒருசில திரைப்பட விழாக்களில் மட்டுமே உலகின் முக்கியமான திரைப்படங்களைப் பார்க்க முடியும். ‘அறிவுஜீவி’ நண்பர்களுடன் திரைப்பட விழாக்களுக்குச் செல்லத் துவங்கினேன். லூயி புனுவல், குரசோவா, அண்டோனியோனி, ப்ரெஸ்ஸோன், பெர்க்மன் போன்றோரின் படங்கள் உவப்பை அளித்தன. படம் முடிந்ததும் அவை குறித்த விவாதம் திரையரங்கின் வாயிலிலேயே துவங்கும். அண்டோனியோனிக்கும் லா.ச.ராமாமிர்தத்துக்கும் முடிச்சு போட்டு சில கருத்துக்களை முன் வைப்பார், ஒருவர். கீஸ்லோவ்ஸ்கியை நகுலனுடன் ஒப்பிடுவார் மற்றொருவர். இப்படி பல திசைகளிலிருந்தும் பல்வேறுபட்ட கலைஞர்களின் பெயர்களும், அவர்களது ஆக்கங்களும் அலசி ஆராயப்பட, நான் திக்குமுக்காடிப் போவேன். இது போன்ற ஆக்கப்பூர்வமான விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்ளாமலேயே வாழ்வின் எத்தனை பொன்னான தருணங்களை வீணடித்திருக்கிறோம் என்று மனதுக்குள் குமைவேன்.

’நாளைக்கு மிக முக்கியமான விவாதம் இருக்கு. மிஸ் பண்ணிடாதீங்க பிரதர். புதுமைப்பித்தனும், ரித்விக் கட்டக்கும்தான் டாப்பிக்’. தாம்பரம் அருகே ஏதோ ஒரு பகுதியின் ஒரு மொட்டைமாடி. தரையில் ஜமுக்காளத்தை விரித்து அமர்ந்தோம். பச்சையும், பழுப்புமாகக் காட்சியளித்த ஒரு பெரிய பாட்டிலை நடுநாயகமாகக் கொண்டு வைத்து, அதற்குத் துணையாக சில கண்ணாடி, பிளாஸ்டிக் மற்றும் எவர்சில்வர் தம்ளர்கள். ‘டேய் தம்பி. இது உனக்குடா’. ஒரு பொட்டலம் நிறைய காராபூந்தி எனக்கு வழங்கப்பட்டது. ஒருவரை ஒருவர் அத்தனை பிரியமும், வாஞ்சையுமாக மதித்து, வியந்து அவரவர் கருத்துக்களுக்கு மதிப்பளித்து விவாதம் தொடங்கியது. புதுமைப்பித்தன் ஒரு எழுத்தாளரே அல்ல என்றார் ஒரு அண்ணன். எனக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது. புதுமைப்பித்தனை அவர் சிறுமைப்படுத்துகிறாரே என்கிற அதிர்ச்சியை விட, தீவிர புதுமைப்பித்தனின் வாசகரான இன்னொரு அண்ணன் இப்போது என்ன சொல்லப் போகிறாரோ என்று அவர் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் அவர் பொறுமையாக மற்றவர் சொல்வதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அவர் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்னிடம், ‘அவரோட கருத்த அவர் சொல்றாரு. அவரோட பார்வைல புதுமைப்பித்தன் அவருக்கு ஒண்ணுமில்லாம இருக்கலாம் இல்லியா! அது மூலமா நமக்குத் தெரியாத கோணங்கள் கெடைக்க வாய்ப்பிருக்கு. கவனி’ என்றார். மாற்று அபிப்ராயம் சொல்கிறவர்களை மதித்து செவிசாய்க்கும் அடிப்படை நாகரிகமெல்லாம் எனது சிற்றறிவுக்கு அப்போதுதான் தெரிய வந்தது. எத்தனை உயர்ந்த மனிதர்களின் தொடர்பு நமக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. மகிழ்ச்சியில் மனதும், தொடர்ந்து தின்ற காராபூந்தியால் வயிறும் நிறைந்தது. ஆனால் எனது மகிழ்ச்சி நீண்ட நேரம் நீடிக்கவில்லை. சிறிது நேரத்திலேயே புதுமைப்பித்தனின் ஆதரவாளர், புதுமைப்பித்தனை ஒத்துக் கொள்ளாத நண்பரின் தாயார் குறித்து சொன்ன ஒரு தகாத வார்த்தையில் துவங்கியது ஆரோக்கியமான விவாதத்தின் அடுத்த கட்டம். பதிலுக்கு அவர், இவரது சகோதரியின் கற்பு குறித்த தனது நியாயமான சந்தேகத்தை அந்த சபையில் முன்வைத்தார். விவாதத்தின் அடுத்த நிலையில் ஒரு வேட்டியும், சில சட்டைகளும் கிழிந்தன. ஒரு நண்பரின் பல் உடைந்து லேசாக ரத்தம் வந்தது. அவர்தான் விவாதத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தவர். அடுத்து சாப்பிடலாம் என்று நான் ஆசையுடன் பார்த்து வைத்திருந்த மசாலாக் கடலைகள் தரையில் சிதறி உருண்டன. உச்சக்கட்டமாக பாட்டிலை உடைத்து ஒருவரின் இருதயத்தைக் குறி வைத்து ஒரு சஹிருதயர் குத்த முயன்ற போது நான் அந்த இடத்தை விட்டுக் காணாமல் போயிருந்தேன். அதற்குப் பிறகு அந்த கும்பலில் இருந்த ஒரு மனிதரை பல வருடங்களுக்குப் பிறகு, நரைத்த தாடியும், அழுக்கு உடையுமாக வடபழனியில் இருபத்து நான்கு மணிநேர மருத்துவமனையில் பார்க்க நேர்ந்தது.

நான் வாழ்க்கையில் முதன் முதலில் பார்த்த, குடிக்கிற மனிதர் யார் என்பதை யோசித்துப் பார்த்தால் நாகு அண்ணன் தான் நினைவுக்கு வருகிறார். ஒரு விற்பனை நிறுவனத்தின் வேன் ஓட்டுனரான நாகு அண்ணன் சட்டை பித்தான்களைத் திறந்து விட்டபடி தனது மைனர் செயின் வெளியே தெரிய வேன் ஒட்டுவார். யாரிடமும் அதிர்ந்தோ, இரைந்தோ பேசிப் பார்த்ததில்லை. எப்போதும் புன்னகைக்கிற முகம். வேன் ஒட்டிச் செல்லும் போது, கண்ணில் படுகிற நடக்க சிரமப்படுகிற வயோதிகர்கள், பள்ளிக்கூடப் பை சுமந்து செல்லும் சிறுவர் சிறுமிகள் போன்றவர்களை வேனை நிறுத்தி ஏற்றிச் செல்வார். என்னையும் அப்படி ஏற்றிச் சென்று பள்ளியில் விட்டதுண்டு. அதே நாகு அண்ணன் ஒரு மங்கிய மாலைப் பொழுதில் தந்திக் கம்பத்துக்குக் கீழே வேட்டி இல்லாமல் எச்சில் ஒழுக விழுந்து கிடந்தார். தெரு விளக்கில் அவரது மைனர் செயின் டாலடித்தது. மறுநாள் போதை தெளிந்து அவர் வீடு திரும்பிய பிறகுதான் தனது தங்கச் சங்கிலி காணாமல் போயிருந்த விவரம் அவருக்குத் தெரிய வந்ததாகச் சொல்லிக் கொண்டார்கள்.

கடுமையான உடல் உழைப்பில் ஈடுபடும் தொழிலாளர்கள் மது அருந்துவதில் உள்ள நியாயங்களை பலர் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன். ஆனால் சமீபத்தில் ஒரு படப்பிடிப்பின் போது, கோயம்பேடு காய்கறி மார்க்கெட்டில் மூட்டை தூக்கும் ஒரு தொழிலாளி சொன்னது வேறு மாதிரியாக இருந்தது. ‘எனக்கு எழுதப் படிக்கத் தெரியும் ஸார். அதான் குடிக்கறதில்ல’. முதலில் எனக்கு அவர் சொன்னது புரியவில்லை. அவரே தொடர்ந்தார். ‘அதான் பாட்டில்லயும், கடையுலயுமே எழுதியிருக்குதே ஸார், குடி குடியைக் கெடுக்கும்’னு. நம்மள நம்பி வீட்ல மூணு பேரு இருக்காங்க. நாம நல்லா ஸ்ட்ரெங்த்தா இருந்தாத்தானே ஸார் அவங்களும் நல்லா இருப்பாங்க’ என்றார்.இவர் இதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போது சக தொழிலாளிகள் கடுமையாக கேலி செய்தனர். ‘இவன் வேஸ்டு ஸார். இவன்கிட்ட போயி இதல்லாம் கேக்கிறியே! எங்கக்கிட்டெ கேளு. நாங்க சொல்றோம். எந்தெந்த சரக்கு அடிச்சா என்னென்ன எஃபெக்ட்டுன்னு’. வேடிக்கைப் பேச்சுகள் தொடர்ந்தன. அவரவர் நியாயம் அவரவர்க்கு. சாகித்ய அகாதமி விருது பெற்ற மூத்த எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் சொல்கிறார். ’திரும்பத் திரும்பச் சொல்ல வருவது மதுப்பழக்கம் என்பது ஒழுக்கம் சார்ந்தது, தனிநபர் விருப்பம் சார்ந்தது என்பதும் அஃதோர் அறச்சார்பு பற்றியதல்ல என்பதுவும், மேலும் எனது கட்டுப்பாடில் இருக்கும் சகல மூல பலத்தோடும் சொல்ல விழைவது, குற்ற உணர்வுடன் செய்ய வேண்டிய காரியம் அல்ல அதுவென்பது’.

ஆனால் குடிப்பது குறித்த கூச்சத்தை, அதை ஒரு குற்றமாகக் கருதி, வெளியே தெரியாமல் மறைத்து வைத்திருந்த முந்தைய தலைமுறையினரைப் பார்த்திருக்கிறேன். நெருங்கிய உறவினரான மாமா ஒருவருக்குக் குடிப்பழக்கம் உண்டு என்பது அவர் மறைந்த பிறகு எனக்குத் தெரிய வந்த நம்பவே முடியாத செவிவழிச் செய்தி. ஒரு நாளும் அவர் தள்ளாடியோ, வேட்டி விலகியோ, வார்த்தை தவறியோ பார்த்ததில்லை. ஆனால் இப்போது அதை எதிர்பார்க்கவே முடியாது. கலைஞர்கள், குறிப்பாக திரைப்படத்துறையில் இருப்பவர்கள் அனைவருமே குடிப்பழக்கம் உடையவர்கள் என்பதாக ஆணித்தரமாக நம்புகிறவர்களை அன்றாடம் சந்திக்க முடிகிறது. அது குறித்து வருத்தமடைந்ததில்லை.

சில வாரங்களுக்கு முன்பு சாலிகிராமத்துத் தெரு ஒன்றில் பள்ளிச் சீருடையிலிருந்த ஒரு சிறுவன், தூரத்தில் நின்று கொண்டிருந்த அவனது நண்பரொருவனைப் பார்த்து உரத்த குரலில், ‘மச்சி, ஒரு குவாட்டர் சொல்லேன்’ என்று புகழ் பெற்ற ஒரு தமிழ்த்திரைப்படத்தின் வசனத்தைச் சொல்லிக் கத்தினான். எனது மகனை விட ஓரிரு வயதே அதிகமாக உள்ள அந்தச் சிறுவன்தான், கடந்த இருபதாண்டுகளில் முதன் முறையாக நான் திரைப்படத்துறையில் இருப்பவன் என்பதை நினைத்து என்னை வெட்கித் தலைகுனியச் செய்தவன்.

கஜேந்திரசிங் என்ற கஜேந்திரன், திருநவேலி டாக்ஸி ஸ்டாண்டின் டிரைவர்களுள் ஒருவர். ‘லாலா’ என்றால் நெல்லைவாசிகளுக்குத் தெரியும். கஜேந்திரனின் பூர்வீகம், வடமாநிலம். ‘லாலா’ என்றழைக்கப்படுவதற்கான காரணம் அதுவே. பகுதி நேர ஓட்டுநராக எங்கள் வீட்டுக் காரையும் ஓட்டியிருக்கிறார். சிறு வயது முதலே தெரியுமென்பதால், ‘என்னடே’ என்பதான தோரணையுடன்தான் என்னைப் பார்ப்பார். வடநாட்டைச் சேர்ந்தவராக இருந்தாலும், மிகச் சிறு வயதிலேயே திருநவேலியில் குடியேறிவிட்டதால், ‘லாலா’ ஒரு சுத்தமான திருநவேலிக்காரர். உச்சினிமாகாளி கோயில் சாமி கொண்டாடியும் கூட. ‘படித்துறை’ திரைப்படத்தில் அப்படி ‘சாமி கொண்டாடி’ தேவைப்பட்டார். லாலாவைத் தேர்ந்தெடுத்தோம். தேர்வின் போது வரைக்கும் அதே பழைய ‘என்னடே’ தோரணைப்பார்வை. தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவுடன் அநியாயத்துக்குப் பணிவாக நடந்து கொண்டார். ஆனாலும் மனதுக்குள் எங்கோ ஓர் ஓரத்தில், ‘நம்ம வயசென்ன! அனுபவமென்ன! நமக்குத் தெரியாதது இந்த உலகத்துல இருக்கா, என்ன? சின்னப் பயலுவள்லாம் நம்மளுக்குச் சொல்லிக் குடுக்கானுவொ!’ என்பது ஒளிந்தே இருந்தது. அதனால் படப்பிடிப்பு சமயத்தில் நாம் என்ன சொன்னாலும் காதில் வாங்கிக் கொள்ளவே மாட்டார்.

ஒத்துக் கொண்டபடி படப்பிடிப்புக்கு வராத நாயகி, ஊருக்குள் எங்கு கேமராவைப் பார்த்தாலும் Seize பண்ணுங்கள் என்கிற கமிஷனரின் உத்தரவு, இன்னும் நான் என்றைக்குமே சொல்ல விரும்பாத பல இடைஞ்சல்களுடன் படப்பிடிப்பு நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இப்போதைய படங்கள் போல டிஜிட்டலில் அல்லாமல் ஃபிலிமில் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். ஒரு குறிப்பிட்ட காட்சியில் ‘லாலா’ சொல்வதைக் காதில் வாங்கிக் கொள்ளாமல் டேக் மேல் டேக்காக வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார். இடப்பற்றாக்குறை காரணமாக, மானிட்டரை வெளியே வைத்து, உள்ளே நடிகர்களை மட்டும் வைத்து படமெடுக்க வேண்டிய சூழல். உதவி இயக்குனர்கள் ஒவ்வொருவராக சென்று பொறுமையாகச் சொல்லிக் கொடுத்தும் அதே பிடிவாத மனதினால் தொடர்ந்து தவறாகவே நடித்துக் கொண்டிருந்தார். கடைசியாக நான் போய் அமைதியாகத் தோளை அணைத்து சொல்லிப் பார்த்தேன். அது ஒரு முடி திருத்தும் நிலையம். கடையின் உரிமையாளர் ‘சிக்கிரம் முடிங்க’ என்று அவசரப்படுத்துகிறார். ஒளிப்பதிவாளர் தம்பி கோபி ஜெகதீஸ்வரன் ‘லைட் போகுது’ என்கிற நியாயமான கவலையைச் சொல்கிறான். ஆனால் ‘லாலா’ தன் தவறைத் திருத்திக் கொள்வதாக இல்லை. ஒரு கட்டத்தில் பொறுமை இழந்து கொஞ்சம் கடுமையாகப் பேசிவிட நேர்ந்தது.

படப்பிடிப்பு முடிந்த பின் கடுமையான மன உளைச்சல். ‘அவரா நம்மிடம் நடிக்க வாய்ப்பு கேட்டார்? நாம்தானே அவரை வரவழைத்து நடிக்கச் செய்தோம்! இப்படி வயதில் மூத்த ஒரு பெரிய மனிதரைக் கடிந்து விட்டோமே!’ என்கிற குற்ற உணர்ச்சியில் இருந்தேன். என் தோளருகில் ஒரு குரல்.

‘சமோசா சூடா இருக்கு. சாப்பிடறதுக்குள்ள போயி காப்பி கொண்டு வாரேன்’ என்று கைகளில் தட்டை ஏந்தியபடி என்னிடம் நீட்டி, வயதாலும், மனதாலும் உயர்ந்த அந்தப் பெரியவர் என்னை மேலும் சிறியவனாக்கினார்.

பிறகு இந்த மூன்றாண்டுகளில் அடிக்கடி ஃபோன் பண்ணுவார். குரலில் அத்தனை பணிவும், மரியாதையும்.

‘லாலா பேசுதென்யா’.

‘சும்மா இருக்கேளா?’

‘சௌரியத்துக்கு என்ன கொறச்சல்? ஊருப்பக்கம் ஆளயெ காங்கலயே! அதான் போனப் போட்டென்’.

‘அடுத்த மாசம் வாரென்’.

சரியாக ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு வருவார். சட்டைப்பையில் பணத்தைத் திணிப்பேன்.

‘நான் பிரியமால்லா பாக்க வாரேன். இது எதுக்கு?’ என்பார். ஆனால் மறுக்க மாட்டார். எனக்கு தெரியும், அவரது வறுமை.

சென்ற மாதம் ஃபோன் பண்ணினார்.

‘என்ன லாலா! எப்பிடி இருக்கியெ?’

‘சும்மா இருக்கென். ஆளயே காங்கலயெ! படத்தப் பத்திக் கேட்டாலும் இந்தா அந்தாங்கிய’ என்றார்.

‘படத்தப் பத்திக் கேக்காதிய. வராது. வரவும் வேண்டாம். ஆனா நான் அடுத்த மாசம் வாரென்’ என்றேன்.

‘எந்த வண்டி? டேசனுக்கு வந்திருதேன்’ என்றார்.

நாளை கன்னியாகுமரி எக்ஸ்பிரெஸ்ஸில் நான் திருநவேலியில் சென்று இறங்கும் போது லாலா இருக்க மாட்டாராம். இப்போதுதான் ஃபோன் வந்தது.

திருநவேலியிலிருந்து ஓவியர் பொன் வள்ளிநாயகம் ஃபோன் பண்ணினான்.

“எண்ணே! இன்னும் எந்திக்கலையா? காலைலயே மெஸேஜ் அனுப்புனனே பாக்கலயோ”

“இல்லயடே. என்ன விஷயம்? தி.க.சி. தாத்தா சும்மா இருக்காள்லா?”

“அவாளுக்கென்ன! ஜம்முன்னு இருக்கா. இப்பம் அங்கெதான் இருக்கென்… இன்னைக்கு நெல்லையப்பருக்கு திருக்கல்யாணம்லா! ஒதயத்துலயே எந்திரிச்சு குளிச்சு முளுகி வீட்டம்மாவும், நானும் கோயிலுக்கு வந்துட்டோம். நாலு மணிக்குல்லாம் தாலியக் கட்டிட்டாருல்லா! அதச் சொல்லத்தான் கூப்பிட்டேன்.”

வள்ளி சொல்வதற்கு இன்னும் விஷயம் இருக்கிறது என்பது தெரியுமென்பதால், “ம்ம்ம். அப்புறம்?” என்றேன்.

‘நாலே முக்காலுக்கெல்லாம் பந்தியப் போட்டுட்டானுவொ! கேஸரி, பொங்கல், உளுந்தவட, சாம்பார், தேங்காச் சட்னி . . . அத ஏன் கேக்கிய? வெளுத்துட்டான்”.

அத்தனையும் சாப்பிட்ட சுவை நாவிலும், மனதிலும் தங்கியிருக்க மேலும் தொடர்ந்தான், ஓவியன்.

“கைகளுவும்போது லோடுமேன் முருகானந்தம், ‘காலைலப் பந்தி அஞ்சு மணிக்குல்லாம் முடிஞ்சிட்டு. அப்பம் மத்தியானப் பந்தி பதினோறு மணிக்குல்லாம் போட்டுருவாங்க. வராம போயிராதே வள்ளிண்ணே’ன்னு சொல்லுதான்.திருநவேலிக்காரன் திருநவேலிக்காரன்தாம்ணே! என்ன சொல்லுதிய?”

வள்ளிநாயகம் சொல்வது திருநவேலிக்கும் மட்டும் பொருந்தாதுதான். சுவையான உணவைத் தேடி அலைகிற மனதுடைய மனிதர்கள் எல்லா ஊர்களிலும்தான் இருக்கிறார்கள். வீட்டில் என்னதான் ருசியாகச் சமைத்தாலும் வெளியிடங்களில் சாப்பிட மனம் கிடந்து அலைந்து கொண்டேதான் இருக்கிறது.

“விசேஷ வீட்டுச் சாப்பாடு சாப்பிட்டு எவ்வளவு நாளாச்சுங்கெ! ஆடிமாசத்துல மூர்த்தம்தான் வைக்க மாட்டானுவொ. ஒரு சடங்கு வீடு வரப்பிடாதாய்யா!”

இப்படி புலம்புபவர்களுக்கான விசேஷ வீட்டு சாப்பாட்டைப் போடுவதற்காகவே சில மெஸ்கள், மெஸ் வேடத்தில் இருக்கும் சிறு ஹோட்டல்கள் என திருநவேலியில் நிறைய உள்ளன.

சென்னையில் நடக்கும் விசேஷ வீடுகளில் போடப்படும் சாப்பாட்டைப் பற்றி ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை. இப்போது உள்ள நடைமுறையில் போடப்படும் சாப்பாட்டில் வகைகள் என்னவோ விதவிதமாகத்தான் உள்ளன. கைகளில் பிளாஸ்டிக் க்ளவுஸும், தலைக்கு குளியல் கவரும் போட்டு, சீருடையில் கேட்டரிங் ஊழியர்கள் பரிமாறும் சாப்பாட்டில் சுவை இல்லாமலில்லை. ஆனாலும் திருநவேலி விசேஷ வீடுகளில் கைநனைத்த எந்த ஒரு மனிதனையும் பெருநகர நவீனப் பந்திகள் திருப்திப்படுத்தி விடமுடியாது.

“அவன் என்னவே! மண்சட்டிப்பானைல தயிரக் குடுக்கான். மோர நல்லா நாலு கரண்டி அள்ளி ஊத்தி எலைல வளிஞ்சு ஓட வேண்டாமா!”

“பந்தி சமுக்காளத்த விரிச்சு, நல்லா சம்மணம் போட்டு உக்காந்து சாப்பிட்டாதானெ திங்கற சோறு செமிக்கும்! நீங்க ஒய்யார மயிரா டேபிள் சேர் போட்டு எலையப் போட்டுத் திங்கதுக்கு சென்ட்ரல் கபேக்குப் போயி வெஜிடபிள் பிரியாணி திங்க வேண்டியதானேங்கென்! நல்லா பட்டசோம்ப போட்டு மணக்க மணக்க குடுப்பான். என்ன மருமகனெ! நான் சொல்லது சரிதானெ!”

திருநவேலியைப் பூர்விகமாகக் கொண்ட ரெஜினால்டு சித்தப்பாவின் மகன் திருமணம் சென்னையில் நடந்தது. திருமணம் சென்னையில் நடந்தாலும், மண்டபம் முழுக்க திருநவேலி ஆட்கள் நிறைந்திருந்ததனால், முழுக்க முழுக்க திருநவேலி பாஷை காதில் ஒலிக்க, பாளையங்கோட்டையில் இருக்கும் உணர்வு ஏற்பட்டது.

“அத்தானோய்! என்னய்யா அந்தப் பக்கமே லாந்திக்கிட்டிருக்கிய! கொஞ்சம் ஆம்பளேளு பக்கமும்தான் திரும்பிப் பாருங்களேன்”.

“ஒங்க மோரைகள்லாம் பாக்கற மாதிரியாவே இருக்கு! கொஞ்சம் நேரம் குளுகுளுன்னு இருக்குறது பொறுக்காதே”.

சுத்தமான திருநவேலி அத்தான் – மைத்துனர் கேலிப் பேச்சுகள். பாதிரியாரின் தலைமையில் திருமணம் நடந்து முடிந்தவுடன் ரெஜினால்டு சித்தப்பா, “மகனே சாப்பிடாம போயிராதே! வெஜிட்டேரியன் சப்பாடுதான். பந்தி மாடில”என்றார்.

சென்னையில் உள்ள யாரோ கேட்டரிங் சர்வீஸ் சமையல்தான் என்றாலும், சுற்றிலும் உள்ள திருநவேலிக்காரர்களின் குரல்கள், காதில் விழுந்து மனதை நிறைத்தது. அருகில் அமர்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தவர், வேகவேகமாகச் சாப்பிட்டு முடித்து இலையை மூடினார்.

“அண்ணாச்சி. வத்தக்கொளம்பு சாப்பிடலியா?”

“வத்தக் கொளம்ப நான் பாக்கவே இல்லையே!” வருத்தத்துடன் சொன்னார்.

“நல்ல டேஸ்ட்டு அண்ணாச்சி. நம்ம ஊர்ல சாப்பிட்ட மாரியே இருந்தது. படக்குனு எலைய மூடிட்டேளே!” என்றேன்.

“மெட்ராஸ் ஊர்ல நம்மள யாருக்குத் தெரியப்போகுது! ஏ, தம்பி! கொஞ்சம் சோறு போட்டு வத்தக்கொளம்பு ஊத்துங்க” மடக்கிய இலையை விரித்து, சரி பண்ணினார்.

இப்படி அபூர்வமாக அமைவது தவிர, சென்னையின் விசேஷ வீட்டு சாப்பாட்டில் என்னைப் போன்ற திருநவேலிக்காரர்கள் எதிர்பார்க்கிற, சொல்ல முடியாமல் சுவைக்க மட்டுமே தெரிந்த ஏதோ ஒரு ருசி கிடைப்பதேயில்லை. அதனால்தான் ஹோட்டல் ஹோட்டலாக ஏறி இறங்குகிறோம். சாலிகிராமத்துச் சுற்றுப் பகுதிகளில் இருக்கிற எல்லா ஹோட்டல்களோடும் நெருங்கிய தொடர்பு இருக்கிறது. அநேகமாக எல்லா ஹோட்டல் ஊழியர்களுக்கும் என் முகம் பரிச்சயம் என்று சொல்லலாம். அருகில் வந்து, “‘சும்மா இருக்கேளா” என்று கேட்பதில்லையே தவிர ஒரு சினேகப் புன்னகையை உதிர்க்காமல் இருக்க மாட்டார்கள். பெரிய ஹோட்டல்களிலிருந்து பெயர்ப் பலகை கூட இல்லாத சின்ன ஹோட்டல்களையும் விட்டு வைப்பதில்லை. ‘பாட்டையா’ பாரதி மணியின் ‘கடவுள் வந்திருந்தார்’ நாடகம் முடிந்து நானும் நண்பர் மனோவும் அவரது பைக்கில் கிளம்பும் போதே, மனோ சொன்னார். “சுகா. பசிக்குது. திருநவேலி ஹோட்டலுக்கு போலாமா? நாம சேந்து போயி ரொம்ப நாளாச்சு” என்றார். சாலிகிராமத்துக்கு நாங்கள் வந்து சேரும்போது திருநவேலி ஹோட்டல் பூட்டியிருந்தது. ஏற்கனவே பாட்டையாவின் நடிப்பைப் பார்த்த பாதிப்பினால் ஏற்பட்ட மனச்சோர்வுடன் பசியும் சேர்ந்து கொள்ள, மனோவின் முகம் ஏமாற்றத்தில் வாடியது.

“இப்ப என்ன செய்றது, சுகா?”

“ஒண்ணும் பிரச்சனையில்ல, மனோ. வண்டிய நான் சொல்ற எடத்துக்கு விடுங்க”.

காவேரி தெருவிலுள்ள ‘முத்துலட்சுமி பவனு’க்கு மனோவை அழைத்துச் சென்றேன். சுடச்சுட இட்லியும், சாம்பாரும், தேங்காய்ச் சட்னியும் மனோவை உற்சாகப்படுத்தின. “இந்த வழியா எத்தனவாட்டி போயிருக்கேன். ஆனா இந்தக் கடய மிஸ் பண்ணிட்டேனே! சே” புலம்பியபடி தொடர்ந்து அரைமணிநேரம் சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருந்தார், மனோ.

முத்துலட்சுமி பவனி’ன் சொந்தக்காரர், கழுகுமலைக்காரர். ஊர்ப்பாசத்தில் என்னைப் பார்த்தால் மகிழ்ச்சியில் மலர்ந்து, “ஸார் வாங்க” என்றபடி உள்ளே எட்டிப்பார்த்து, “ஏட்டி. சட்னி அரஞ்சுட்டா?” என்று குரல் கொடுப்பார். உள்ளே அவரது வீட்டம்மா அப்போதுதான் கிரைண்டரில் தேங்காய்ச் சட்னியை அரைய விட்டிருப்பார்கள். “ஒரு பத்து நிமிசம். அதுவரைக்கும் ரெண்டே ரெண்டு புரோட்டா சாப்பிடுதேளா! சைவக் குருமாதான். பிச்சுப் போடச் சொல்லுதென். அதுக்குள்ள சட்னி ரெடியாயிரும். இட்லியும் வெந்திரும்’.

திருநவேலி ஹோட்டல் இல்லையென்றால், அந்த ஏமாற்றத்தை சரி செய்வது, முத்துலட்சுமி பவன்தான். திருநவேலி ஹோட்டல் எப்போது திறந்திருக்கும், எப்போது மூடியிருக்கும் என்பதை ‘வானிலை அறிக்கை ரமணன்’ அவர்களால் கூடக் கணிக்க முடியாது. பேராசிரியர் கு.ஞானசம்பந்தன் அவர்கள் சென்னைக்கு வரும் போதெல்லாம் கேட்பார்.

“சுகா. நீங்க ‘தாயார் சன்னதி’ல எளுதுன திருநவேலி ஹோட்டலுக்கு எப்பதான் கூட்டிட்டுப் போகப் போறிய?”

சமீபத்தில் அதற்கு சந்தர்ப்பம் வாய்த்தது. காலை ஒன்பது மணியளவில் அவரை அழைத்துச் சென்றேன். சின்னஞ்சிறிய திருநவேலி ஹோட்டலின் உள்ளே நிற்கக் கூட முடியாத அளவுக்குக் கூட்டம். இருவரும் சிறிது நேரம் வெளியே நின்று பேசிக் கொண்டிருந்தோம். இதற்குள் பேராசிரியரை அடையாளம் கண்டுகொண்டு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தவர்கள் எழுந்து அவரை வணங்கினார்கள்.

“உள்ளெ வேணா போயி நிப்போமா சுகா?” என்றார், பேராசிரியர்.

“வேண்டாம் ஸார். எச்சிக்கையோட ஒங்க ரசிகர்கள் ஒங்களுக்குக் கை குடுக்க சான்ஸ் இருக்கு” என்று சொல்லித் தடுத்து வைத்தேன். நேரம் ஆக ஆக, இடம் காலியாகவேயில்லை.

“என்ன சுகா? யாருமே எந்திரிக்க மாதிரி தெரியலியே!”என்றார், பேராசிரியர்.

“ஒங்களப் பாத்த சந்தோஷத்துல எல்லாரும் கூட ரெண்டு எண்ணெ தோச சொல்லிட்டாங்கன்னு நெனைக்கிறேன்” என்றேன்.

சிறிது நேரத்தில் ஒரு இடம் காலியாக, பேராசிரியரை உட்கார வைத்தேன். திருநவேலி ஹோட்டல் உரிமையாளர் கதிருக்கு பேராசிரியரைப் பார்த்து சந்தோஷம் தாங்க முடியவில்லை.

“எண்ணே! ஸாரயே நம்ம கடைக்குக் கூட்டிட்டு வந்துட்டீங்களே” என்று சொல்லிக் கொண்டே இருந்தார்.

“நேத்து காலைல சாப்பிடதுக்கப்புறம் ராத்திரிதான் சாப்பிட்டேன், சுகா. தோசை ருசி நாக்குலயே தங்கிடுச்சு” மறுநாள் பேசும் போது சொன்னார், பேராசிரியர்.

நல்ல உணவுவகைகளை ருசிப்பது ஒரு வகை. ருசித்ததை ரசித்துச் சொல்வது ஒருவகை. இந்த இரண்டிலும் தேர்ந்தவர், நண்பர் கோலப்பன். ‘ஹிண்டு’வில் (தி இந்து அல்ல) பணிபுரியும் அவர், நாகர்கோயிலுக்கு அருகே உள்ள ‘பறக்கை’ என்னும் கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர். ஒரு நாள் சொன்னார்.

“சுகா. எங்கம்ம பறக்கைலேருந்து வந்திருக்கா. உளுந்தக்களிய நல்லெண்ணய ஊத்தி உருட்டி வச்சிருந்தா பாருங்க. ரெண்டு மூணு உருண்டய தின்னு போட்டேன். வயிறு தாயளி திம்முன்னு இருக்குல்லா.”

“தாயொடு அறுசுவை போம், கோலப்பன். இன்னும் ரெண்டு தின்னுங்க” என்றேன்.

தெற்கே உள்ளவர்கள்தான் ருசியைத்தேடி அலைபவர்கள் என்றில்லை. சென்னையில் நல்ல ஹோட்டல்களைத் தேடிப் பிடிப்பதற்காகவே எனக்கொரு நண்பர் இருக்கிறார். நட்பாஸ் என்கிற பாஸ்கர்தான் அவர். எண்ணிலடங்கா புனைப்பெயர்களில் இணையத்தில் எழுதும் அவர், ஒரு தீவிர வாசகர் (அவருடைய எழுத்துக்கு).

“ஸார்! கே.கே நகர்ல ‘ஒன்லி வடை’ன்னு ஒரு கட தொறந்திருக்காங்க. எப்படியாது அவங்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு குடுக்கணும், ஸார்”.

“மைலாப்பூர் மாமி மெஸ்ல நாம பொங்கலும், வடையும் சாப்பிட்டு நாளாச்சு. பாவம் ஸார், அவங்க. நாளைக்காவது போவோமா?”

இப்படி குறுஞ்செய்திகளை எனக்கு அனுப்பும் இலக்கிய உபாசகர், பாஸ்கர்.

வழக்கமாக நான் அழைத்துச் செல்லும் திருநவேலி ஹோட்டல் தவிர, ஆற்காடு சாலையின் பரணி மருத்துவமனைக்கு எதிரே உள்ள மற்றொரு திருநவேலி ஹோட்டலையும் பாஸ்கருக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்திருக்கிறேன். அந்த ஹோட்டலில் கிடைக்கும் சின்ன அடை காலியாகிவிடுமோ என்கிற பதற்றத்தில், கே.கே நகரிலிருந்து சாலிகிராமத்துக்கு, இருபது கிலோமீட்டர் வேகத்தைத் தாண்டாத அவரது டூவீலரில், புயல் போலக் கிளம்பி வருவார், பாஸ்கர்.

கடந்த சில நாட்களுக்கு முன் ஒரு மாலைப் பொழுதில் நானும், பாஸ்கரும் கே.கே நகர் பிள்ளையார் கோயிலுக்கு அருகே வழக்கமாக நாங்கள் காப்பி சாப்பிடும் கடையில் அமர்ந்து சமோசா தின்றபடி காப்பி குடித்துக் கொண்டிருந்தோம். பேண்ட் பாக்கெட்டிலிருந்த கைபேசி ஒலித்தது. விஷ்ணுபுரம் இலக்கிய வட்டத்தின் முக்கிய பொறுப்பில் இருக்கும் ராஜகோபால் அழைத்தார். ராஜகோபால் மீது எனக்கிருக்கும் தனி பிரியத்துக்குக் காரணம், அவரும் திருநவேலிக்காரர். விஷ்ணுபுரம் இலக்கிய வட்டத்தின் முக்கிய பொறுப்பில் இருக்கிறோம் என்கிற மமதை சிறிதும் இல்லாதவர். சாதாரண ஆனந்த விகடன் வாசகர்களிடம் கூட சகஜமாகப் பேசிப் பழகக்கூடியவர்.

“வணக்கம் ராஜகோபால்! சௌக்கியமா?” என்றேன்.

“எங்கண்ணே இருக்கிய? நான் ஒரு வாரமா ஒங்க ஏரியாலதான் சுத்திக்கிட்டிருக்கேன்” என்றார்.

“அடடா! என்ன விஷயம்? வீடு மாத்திட்டேளா?” அவர் நிலைமை தெரியாமல் இப்படிக் கேட்டுத் தொலைத்து விட்டேன்.

“வீட்டம்மாவ இங்கெ விஜயால அட்மிட் பண்ணியிருக்கெண்ணே. நாலு நாளா ஐ.சி.யூ.ல இருந்துட்டு இன்னைக்குத்தான் ஜெனரல் வார்டுக்கு மாத்துனோம்” என்றார்.

அதிர்ந்து போனேன். ராஜகோபால் தொடர்ந்து விவரம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். என் முன்னால் காப்பி ஆறிக் கொண்டிருந்தது. அதை நான் கவனிக்காமல் பேசுகிற தீவிரத்தை என் முன்னே அமர்ந்திருந்த பாஸ்கரும் உணர்ந்து அமைதியாக நான் பேசுவதையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

“எப்பன்னாலும் எனக்கு ஃபோன் பண்ணுங்க. என்னைக்கு டிஸ்சார்ஜ் பண்றீங்கன்னும் தகவல் சொல்லுங்க” என்று வருத்தத்துடன் சொல்லிவிட்டு, ஃபோனை கட் செய்யப் போனேன்.

“எண்ணே! ஒரு முக்கியமான விஷயம். நான் ஒங்களுக்கு ஃபோன் பண்ணுனதே அதுக்குத்தான்”.

“சொல்லுங்க தம்பி. தயங்காதிய”.

“இந்த திருநவேலி ஓட்டல் பூட்டியே கெடக்கெ! ஏம்ணே? இதோட நாலஞ்சு மட்டம் போயிட்டு வந்துட்டேன்” என்றார், ராஜகோபால்.

கல்லூரி முடித்த காலத்தில் வண்ணநிலவனின் ‘கரையும் உருவங்கள்’ சிறுகதையைப் படித்த போது, அக்கதையின் நாயகன், அப்போதைய ‘நான்’ என்பதை அறிந்து அதிர்ந்தேன். இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்து அவரது ‘உள்ளும், புறமும்’ கதையைப் படிக்கும் போது, அதன் நாயகன், இப்போதைய ‘நான்’ என்பதை உணர முடிகிறது. மனதுக்கு நெருக்கமான வண்ணநிலவன் அண்ணாச்சியை நான் முதன்முதலாக சந்தித்த போது, அவர் ‘சுபமங்களா’ பத்திரிக்கையில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தார். சுபமங்களா அலுவலகத்துக்கு தனது நண்பர் கோமல் சுவாமிநாதனை சந்திக்க ‘வாத்தியார்’ பாலு மகேந்திரா செல்லும் போதெல்லாம், என்னையும் உடன் அழைத்துச் செல்வார். கோமலுடன் வாத்தியார் பேசிக் கொண்டிருக்கும் சமயத்தில் நான் வண்ணநிலவன் அண்ணாச்சியிடம் பேச்சு கொடுப்பேன். எந்த இடத்திலும் வண்ணநிலவன் என்ற எழுத்தாளரை என்னால் பார்க்க முடிந்ததே இல்லை. திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் தாதன்குளம் என்ற சிறுகிராமத்தில் இன்னமும் வசிக்கிற ராமச்சந்திரன் என்கிற ஓர் எளிய மனிதரைத்தான் ஒவ்வொரு சந்திப்பிலும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

ஆனந்த விகடனிலிருந்து ‘மூங்கில் மூச்சு’ புத்தகமாக வெளிவந்த போது, வண்ணநிலவன் அண்ணாச்சி அணிந்துரை எழுதிக் கொடுத்தார். அந்த சந்தர்ப்பத்தில் அவரை சந்தித்த பிறகு, இடையில் ஒருமுறை ‘சாரல்’ விருது விழாவிலும், பிறகு இரண்டொரு முறை தொலைபேசியில் பேசிக் கொண்டதோடும் சரி. கடந்த வாரத்தில் ஒருநாள் தொலைபேசியில் அவரிடத்தில், சொல்வனத்துக்காக ஒரு பேட்டி எடுக்க நினைக்கும் விருப்பத்தைச் சொன்ன போது, ‘பேட்டி என்னய்யா பேட்டி? நீங்க வாங்க. நாம பேசிக்கிட்டிருப்போம்’ என்றார். அவர் சொன்னது போலவே, இது பேட்டி அல்ல. வண்ணநிலவன் என்கிற ஒரு மகத்தான எழுத்தாளரை, ராமச்சந்திரன் என்கிற தாதன்குளத்து அண்ணாச்சியை, சந்தித்தபோது, அவர் என்னோடு பகிர்ந்து கொண்ட விஷயங்கள், இதோ உங்களுக்காக . . .

பேச்சை திருநெல்வேலி நெல்லையப்பர் கோயில் தேரோட்டத்திலிருந்துத் துவக்கினேன்.

சுகா: ஊர்ல ஆனித்திருவிளா ஆரம்பமாயிட்டு. தேரோட்டத்துக்குப் போகப்போறேளா?

வண்ணநிலவன்: எங்கெ போக! போகணும்னு ஆசதான். சின்னபுள்ளையில பாத்தது. எளுபத்து மூணுல பாளையங்கோட்டையை விட்டு சென்னை வந்ததுதான். அதற்கப்புறம் தேரோட்டமே பாக்கலை. போலாம்… வெட்டி முறிக்கற வேலை ஒண்ணும் இல்ல. ஆனா அந்த நேரத்திலே போணும்லா… இங்க ஒண்ணுமே தெரிய மாட்டேங்கு. அங்க இருந்தாலாவது யாராவது சொல்லுவாங்க, கொடியேத்தம் அது இதுன்னு தகவல் காதுல விளும்… இங்க ஒண்ணும் கெடையாது. நாமளா காலண்டரா பாத்தாதான், அதுலே ஏதாவது போட்டிருந்தாதான் உண்டு. எங்க. அது அப்படிதான். நெறைய விஷயங்கள் விட்டுப்போச்சு. நிறைய எளந்துட்டோம், என்ன பண்ண முடியும்? (சிரிக்கிறார்) வந்துட்டோம். வந்தது சரியான்னும் தெரியல, தப்பான்னும் தெரியல. ரெண்டு மாதிரியும் இருக்கு (சிரிக்கிறார்) அங்க இருந்தா வேலையும் இல்ல. அதப் பாத்தா சரிதான்னு தோணுது. நல்ல விஷயங்களை, ஊரு சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களை முளுசா எளந்துட்டோம்.

சுகா: இப்படியும் இருக்கு… ஆனா இன்னொரு விஷயமும் இருக்கு. நான் திருநவேலிய விட்டு வந்து இருவது வருஷமாகுது. என் மனசுல இருக்கற திருநவேலியே இப்போ பார்த்தா இல்ல. என் மனசுல இருக்கற திருநவேலியே இல்லன்னா, உங்க மனசுல இருக்கற திருநவேலி எங்க?

வண்ணநிலவன்: ஆமா, சுத்தமா கிடையாது. கல்யாணியைக் (வண்ணதாசன்) கூட சுடலைமாடன் கோயில் தெரு வீட்லதான் பாத்திருக்கேன். மாடியில உக்காந்திருப்பாரு, ஊஞ்சலில் பேசிக்கிட்டிருப்போம். அங்கதான் பாத்திருக்கேன். இப்ப கல்யாணியையே அந்த இடத்தில் பாக்க முடியல… பெருமாள்புரத்தில போயி செட்டில் ஆயிட்டாரு. திருநெல்வேலியும் மின்ன மாதிரி இல்லை. நிறைய கெட்டிடங்கள் அது இதுன்னு நெறிய மாறிப் போச்சு. அப்ப ஃப்ளை ஓவர்லாம் கிடையாது. நான் வரும்போதுதான் ஜங்சன் ப்ளை ஓவர் வேலை நடந்துக்கிட்டுருந்துது. இப்ப மெட்ராசுக்கும் திருநெல்வேலிக்கும் வித்தியாசமில்ல. எல்லா ஊருமே அப்படித்தான் ஆயிருக்குங்காங்க. எல்லா ஊருமே அதனோட சொந்தத் தன்மையை எளந்தாச்சு. இந்த பதினைந்து இருபது வருஷத்தில் இவ்வளவு மாற்றங்கள். ரொம்ப வேகமா மாறிட்டு.

சுகா: இப்போ, நம்ம கண்ணு முன்னாடியே ஊர் மாறிப்போய்ட்டாலும், என் மனசுல இருக்கற திருநவேலியத்தான் திரும்பத் திரும்ப எளுதுகிட்டு இருக்கேன். நீங்களும் அப்படித்தான்னு நெனக்கிறேன். ஆக, திருநவேலிங்கறது ஊர் மட்டும் இல்லையோ?

வண்ணநிலவன்: திருநவேலின்னு ஒரு வளக்கு சௌரியத்துக்காகச் சொல்லுதோம். ஆனா அது வெறும் ஊர் மட்டுமில்ல. அது அந்த மண் சார்ந்த வாழ்க்கை. பளக்க வளக்கங்கள், கலாசாரம்னு அது இதுன்னு எல்லாம் கலந்ததுதான்.

சுகா: பாரதியும், புதுமைப்பித்தனும் தவிர்க்கவே முடியாத திருநவேலி எழுத்தாளர்கள். இலக்கியத்துல ஒரு குறிப்பிட்ட வட்டாரத்துக்கான முக்கியத்துவம்னு ஏதாவது இருக்கறதா நெனக்கீங்களா? இலக்கியத்துல திருநவேலிக்காரங்க ஆதிக்கம் செலுத்தறாங்கங்கற மாதிரி கிண்டலாவும், கோவமாவும் நெறய பேர் சொல்லுதாங்க.

வண்ணநிலவன்: திருநவேலின்னு இல்ல. இப்போ தஞ்சாவூர எடுத்துக்கிட்டீங்கன்னா, தி.ஜானகிராமன், எம்.வி.வெங்கட்ராமன், கரிச்சான்குஞ்சுன்னு வரிசையா நல்ல எழுத்தாளர்கள். கோயமுத்தூர்லேருந்து ஆர்.ஷண்முகசுந்தரம் – இன்னிக்கு அவர எல்லாரும் மறந்துட்டாங்க, ஆனா மிக முக்கியமான எழுத்தாளர். இப்போ கி.ராஜநாராயணனைப் பாருங்க, புதுச்சேரியில இருக்காரு. ஆனா அதிகமும் சின்ன வயசுலப் பார்த்த கரிசல் மண்ணைப் பத்திதான் எளுதுதாரு.

என்கிட்டே நெறைய பேர் ‘நீங்க ஏன் மெட்ராசைப் பத்தி எளுதல’ன்னு கேப்பாங்க. ஒண்ணு ரெண்டு கதைகள்ல மெட்ராஸ் பின்புலமா வந்திருக்கு. ஆன இது ஜியாகிரபி சம்பந்தப்பட விஷயம் இல்லை. அதுல பிரதானமா பாத்திரங்கள். உணர்ச்சிகள், சிருஷ்டிகள் இதைத்தான் சொல்லுதோம். அப்புறம் அதுக்குள்ளே தமிழ் பாஷையினுடைய அளகு இருக்கு, அதையும் இதுக்குள்ளே கொண்டாறோம். திருநெல்வேலியை பேக் ட்ராப்புன்னு வேணா சொல்லலாம். ட்ராமால்ல பின்னால ஒரு ஸ்க்ரீன் தொங்க விடுதாம்லா! அதுல ரோடு இருக்கும், வீடு இருக்கும். அந்த மாதிரி சொல்லலாம். ரஷ்ய இலக்கியம் நம்மை பாதிக்கதானே செய்யுது? டால்ஸ்டாய், தாஸ்தேவஸ்கி, ஹெமிங்வே படிக்கோம். அதெல்லாம் நம்மை பாதிக்கதானே செய்யுது? ஊரு பேரு எல்லாம் வேற, இருந்தாலும் வேற நாட்டு இலக்கியம் நம்மை பாதிக்கதானே செய்யுது?

இப்ப இலக்கியம்னா என்ன அப்படின்னாக்க…மனித உணர்வுகள், மனித சுபாவங்கள் இதைச் சொல்றதுதான் இலக்கியம். அது எந்த மண் சார்ந்ததும் இல்ல. அதனால் நீ திருநெல்வேலி கதை எளுதல, மெட்ராஸ் கதை எளுதல, தஞ்சாவூர்க் கதை எளுதல, நீ திருநவேலிக்காரன் இப்படில்லாம் சொல்றது சுத்தமான பேத்தல்.

அதனால எழுத்து வளம்ங்கறது ஒரு குறிப்பிட்ட மண் சார்ந்ததுன்னு சொல்ல முடியாதுன்னுதான் நெனக்கேன். ஊர் சம்பந்தப்பட்ட ஞாபகங்கள், பழக்க வழக்கங்கள், எல்லார் மனசிலும் இருக்கு. இது பற்றி ஒண்ணும் பெரிசா சொல்ல முடியாது. எழுத்தாளர்கள் பெரும்பாலும் 18, 20 வயது வாழ்க்கையைதான் எழுதறதா சொல்லுதாங்க… அந்த மாதிரிதான் எளுத வேண்டியிருக்கு. அந்த காலகட்டம் பற்றி சொல்றதுக்கே நிறைய விஷயம் இருக்கே. பாத்த, கேள்விப்பட்ட சம்பவங்கள் ரொம்ப இருக்கு. அதைச் சொல்ல வேண்டியிருக்கு. அதைத்தான் சொல்லிக்கிட்டு இருக்காங்க.

சுகா: பதினெட்டு, இருபது வயசு இளைஞர்களால, இல்லாட்டி அந்த அனுபவத்தை முன்வச்சு எளுதறவங்களால முதிர்ச்சியான அனுபவங்கள் எளுத முடியாதுன்னு ஒரு கருத்து இருக்கே?

வண்ணநிலவன்: அது ரொம்ப மரபான, பளைய பார்வை. நான் அதை ஒத்துக்க மாட்டேன். எத்தனையோ இளைஞர்கள் எவ்வளவோ முதிர்ச்சியோட நடந்துக்கறவங்க இருக்காங்க. இலக்கியம்கறது இன்னொரு மனுஷன, மனுஷாளுக்கிடையே இருக்கற உணர்ச்சிகளைச் சொல்றதுதான். அந்த வயசுல, உள்வாங்கிக்கிட்ட உணர்ச்சிகள் நம்ம மனசுக்குள்ல போயிருக்கு. அதை நாம திரும்பிப் பார்க்கையில சில சமயம் சந்தோஷமா இருக்கு. சில சமயம் வேற உணர்ச்சிகள் வருது. நாம சின்ன வயசுல பார்த்த பெரியவங்க, நம்ம அப்பா, அம்மா, தாத்தா, ஆச்சி, அவங்க சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்கள், எல்லாமே நமக்குள்ள மனசுல இருக்கறதுதான். ஒரு மட்டம், சுந்தர ராமசாமி கூடப் பேசிக்கிட்டு இருக்கும்போது வயது முதிர்ந்தவங்கதான் எளுதணும்னு ராஜாஜி சொன்னதாச் சொன்னாரு. எனக்கு அதுல உடன்பாடு இல்லை. பாரதிக்கே சாகும்போது வயசு கொறைவுதானே? புதுமைப்பித்தனுக்கும் வயசு ரொம்ப இல்லை. இளைஞர்கள்தான் ரொம்ப எளுதியிருக்காங்க. முதியவர்களுக்குதான் மனப்பக்குவம் இருக்கும், முதிர்ச்சி இருக்கும்ங்கறது, ரொம்ப தப்பான பார்வை.

சுகா: இப்போ நேர்ல பேசும்போது இவ்வளவு தீவிரமாவும், உதாரணங்களோடவும் இலக்கியம் பத்திப் பேசுதீங்க. இந்த விஷயங்களை எல்லாம் ஏன் கட்டுரை வடிவத்தில் எளுதல, அதுல உங்களுக்கு ஆர்வம் இல்லையா?

வண்ணநிலவன்: ஆர்வம் இல்லைனு இல்ல. பொதுவா யாராவது கேட்டாதான் நான் எளுதறது. இப்ப நீங்க கேக்கப்போயிதான் நான் பதில் சொல்லுதென். இந்த மாதிரிதான் சமாசாரம் இருக்கு. கதைகள் கூட யாராவது பத்திரிக்கையில் கேப்பாங்க, அப்பதான் எளுதுவேன். இப்ப இந்த மாதிரி கட்டுரை வேணும், இதைப் பத்தி எளுதுங்கன்னு யாராவது கேட்டா கண்டிப்பா நான் எளுதுவேன். ‘பின்நகர்ந்த காலம்’னு ஒரு புத்தகம் எழுதிருக்கேன். அதுல நான் எளுத்தாளனானது, பத்திரிகையாளனானது, எளுத்தாளர்கள நேர்ல பார்த்ததுன்னு சொந்த அனுபவங்கள, சம்பவங்கள எளுதிருக்கேன். ஆனால், இலக்கியக் கோட்பாடுகள் பத்தி நுட்பமான விஷயங்கள்லாம் எளுதல. யாராவது கேட்டா நிச்சயம் எளுதித் தருவேன். டிமாண்ட் இருந்தாதானேய்யா சப்ளை இருக்கும்? (சிரிக்கிறார்)

சுகா: இதை நீங்க ஏற்கனவே பலமுறை சொல்லிக் கேட்டிருக்கேன். இப்போ கேட்டாலும் ஆச்சரியமாத்தான் இருக்கு. எப்பவுமே யாராவது கேட்டால்தான் எளுதுவீங்களா?

வண்ணநிலவன்: ஆமா அது அப்படித்தான். ஆரம்பத்துல ரெண்டு மூணு கதைகள நானாத்தான் எளுதி வல்லிக்கண்ணன்கிட்ட குடுத்தேன். அதையும் சும்மா பாருங்க, இது ஏதும் தேறுமான்னு கேட்டுதான் குடுத்தேன். அவாளாவே வண்ணநிலவன்னு பேரு வச்சு அதை பப்ளிஷ் பண்ணிட்டாக. அதைப் படிச்சிட்டு திகசி தாமரை பத்திரிகையில எளுதச் சொல்லி கேட்டாக. அப்படித்தான் நெறைய கதை எளுதியிருக்கேன். சுதேசமித்திரன்ல தீபாவளி மலர் போடுவாங்க அப்போ எல்லார்கிட்டயும் கதை கேப்பாங்க. அப்படி கேட்டுதான் நிறைய கதை எளுதியிருக்கேன். இந்த மாதிரி பல சந்தர்ப்பங்கள்ல கேட்டப்போதான் எளுதிக் கொடுத்திருக்கேன். இது நல்ல பளக்கமா கெட்ட பளக்கமான்னு தெரியல, ஆனா மெஷின் அப்படிதான் ஓடுது. ஸ்டார்ட் அப்படின்னு சொன்னாதான் மெஷின் ஓடுது ( சிரிக்கிறார்). நீங்க கேமராவச் சொல்லுதீங்கள்லா அந்த மாதிரி.

சுகா: ஒரு வேளை எழுத்தாளன்னு தன்னை அடையாளப் படுத்திக்கறவங்களாலதான் நெறைய எளுத முடியுமோ?

வண்ணநிலவன்: ‘எளுத்தாளங்கறவன் டெய்லி பத்து பக்கம் எளுதணும்ய்யா’ன்னு கநாசு சொல்லுவாரு. ஆனா நான் அப்படி நெனக்கல. எளுத்தாளனுக்கு என்று தனி ஐடென்ட்டிபிகேஷன் கெடையாது. மத்த தொளில் செய்யறவன், வேலை செய்யறவன் மாதிரிதான் எளுத்தாளனும்.

சுகா: எழுத்தாளர் தமிழ்ச்செல்வன் எனக்கு ஒரு வாட்டி கடிதம் எளுதிருந்தாரு ‘எழுத்தை விட்றாதீங்க. லகான் கையை விட்டுப் போயிரும்’னு. அது உண்மைதானா?

வண்ணநிலவன்: அதுல ஓரளவு உண்மை இருக்கத்தான் செய்யுது. சித்திரமும் கைப்பளக்கம்னு சொல்லுதோம் இல்லையா? ஒரு வேலையை செஞ்சுக்கிட்டு இருந்தாதான் டச் இருக்கும்னு சொல்றதுதான். அது இல்லைன்னாக்க உங்க எளுத்துக்கள்ல ஒரு சின்ன வித்தியாசம் வரும். அது வேற மாதிரி மாறிரும்.

எளுத்துன்னு இல்லை. எதுன்னாலும் நீங்க செஞ்சுக்கிட்டே இருக்கணும். கிருஷ்ண பரமாத்மா ‘தொழில் செய்’ன்னு சொல்லியிருக்கான்னா அது இந்த மாதிரிதான். செஞ்சுக்கிட்டிருக்கறதை விட்டிரப்படாது. கடைசி வரைக்கும் அதைச் செய்யணும். நீங்க சினிமா டைரக்டர்னா தொடர்ந்து அதைச் செய்யணும். அது இல்லைன்னா விட்டுப் போயிருமில்லையா? புதுசா என்ன வந்திருக்கு, என்ன செய்யுதாங்க அப்படிங்கற தொடர்பே விட்டுப் போயிரும் இல்லையா?

சுகா: ‘ஒரு நாள் வாத்தியம் வாசிக்காட்டாலும் அடுத்த நாள் அது தெரிஞ்சுரும்’னு எங்க இசை வாத்தியார் சொல்வாரு. எளுத்தும் அப்படித்தானா?

வண்ணநிலவன்: உண்மைதான், அது உண்மைதான். கேட்டாதான் எளுதுதோம்ங்கும்போது யாரும் கேட்காதபோது விட்டுப் போயிருது. செரமமா இருக்கு. அந்தப் பிரச்சினை இருக்கத்தான் செய்யுது.

சுகா: அப்போ ‘அவள் அப்படித்தான்’ சினிமாவுக்கும் கேட்டுதான் எளுதுனீங்களா?

வண்ணநிலவன்: அது தற்செயலாதான் நடந்தது. ருத்ரையா எனக்கு ஃபிரண்டு. பிலிம் இன்ஸ்டிட்யூட்ல படிக்கற காலத்துல அவர் எனக்கு ஃபிரண்டு. அப்ப அவர் என்னையப் பாத்து, ‘கடல்புரத்தில்’ எளுதின வண்ணநிலவன்னு கொஞ்சம் ஒதுங்கியே இருப்பாரு. என்கிட்ட அதிகம் பேச மாட்டார். அப்புறம் பளகப் பளகப் பேசினார்னு வைங்க. வாங்கய்யா போங்கய்யாங்கற அளவுக்கு வந்துச்சு. அவரு படம் எடுக்கும்போது நான் அவருக்கு ஃபிரண்டா இருந்ததால என்னை அவர் பயன்படுத்திக்கிட்டாரு. நான், ராஜேஷ்வர், அனந்து ஸார் மூணு பேரும் எளுதுனோம். ஆளுக்குக் கொஞ்சம் கொஞ்சம் வசனமா எளுதுனோம். இது தற்செயலா நடந்தது. அப்புறம் அவரது அடுத்த படத்தைப் பற்றி பேச்சு வந்தபோது, கதை இது வேண்டாம்யா பாரதிராஜால இருந்து எல்லாரும் சாதாரணமா வில்லேஜ் லைஃபைப் பத்தி எடுத்துக்கிட்டு இருக்காங்க, கிராமத்து அத்தியாயம்னு வில்லன்லாம் வச்சு இந்த மாதிரி வில்லேஜ் கதைல்லாம் வேண்டாம்யான்னு சொன்னேன். அவர் அப்ப இருந்த வேகத்துல இல்ல ஒரு படம் பண்ணிருவோம்னு பண்ணினாரு. அதுல நான் ஒண்ணும் எளுதல. அவரும் உனக்குத்தான் இந்தக் கதை புடிக்கலயேய்யா வேற ஆளை வச்சு எளுதிக்கிடுதேன், அடுத்த படத்துல பாத்துக்குவோம்ன்னுட்டாரு.

நான், வேலையில்லாத காலத்தில் சினிமாவில் சிலபேர்கிட்ட வாய்ப்பு கேட்டிருக்கேன். சும்மா இருக்கமே, சினிமால வாய்ப்பு கிடைச்சா பொருளாதார ரீதியா ஏதாவது இருக்குமேனு நினைச்சது உண்டு. நாம அங்க போயி என்ன பண்ண முடியும்னே தெரியல. சினிமா டிஸ்கஷன் எனக்குப் புடிக்கவே புடிக்காது. கதையைப் பத்தி உட்கார்ந்து டிஸ்கஸ் பண்றது எனக்குப் பிடிக்காத ஒண்ணு. கதை எளுதறது என்பது பேப்பர் பேனா எடுத்துக்கிட்டு எளுதணும், அவ்வளவுதான். சினிமால அப்படிக் கிடையாது. உக்காந்து பேசித்தான் கதையை உருவாக்குதாங்க. எனக்கு அது ஒத்து வராத சமாசாரம். பாலு மகேந்திரா கிட்டகூட போயிருக்கேன். அவரும் ஒரு கதையைச் சொன்னாரு, ரெண்டு நாள் போனேன், மூணாம் நாள் போரடிச்சுப் போச்சு. அப்புறம் நான் போகலை.

சுகா: ஆமா, நீங்க கதைய எளுதி என்கிட்டதான் குடுத்தீங்க. கடல் பக்கத்துல நடக்கற மாதிரி கதை. எனக்கு நல்லா ஞாபகம் இருக்கு.

வண்ணநிலவன்: ஆமா, ஆமா… அப்புறம் வேற யாரையும் முயற்சி பண்ணலை. சினிமால எனக்கு எதுவும் அங்க போயி செய்யணும்ங்கற ஆசையும் இல்லை. ஜெயமோகன், எஸ் ராமகிருஷ்ணன்லாம் தொடர்ந்து செய்தாங்க. கருத்தா செய்தாங்க இல்லையா? எனக்கு அந்த மாதிரில்லாம் முடியாது. நான் அதுக்கு லாயக்கும் இல்லை. நான் லாயக்கில்லைங்கறதை மொதல்ல சொல்லணும். நான் முடியாதுங்கறதவிட , நான் அதுக்கு பொருத்தமில்லைங்கறதத்தான் சொல்லணும். எனக்கே தெரியும், நாம இதுக்கு சரியில்லை அப்படின்னு.

எளுத்துக்கே நான் லாயக்கில்லாத ஆள்தான். ஏதோ விபத்தா இது நடந்து போச்சு. அப்படித்தான் நான் நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். ’எஸ்தர்’ சிறுகதை எளுதும்போது சாதாரணமாதான் எளுதுனேன். அது இவ்வளவு பிரமாதமா வரும்னோ நினைக்கல. எஸ்தர் கதையோ கடல்புரத்திலோ சாதாரணமாதான் இங்க வீட்டில பேப்பரும் பேனாவும் வெச்சு சாதாரணமாதான் எளுதுனேன். அதுக்கு இவ்வளவு பேரு வரும்னு எளுதும்போதும் தோணல அதுக்கு அப்புறமும் தோணல. அதுக்கு எப்படியோ ஜனங்ககிட்ட ஒரு பேரு கிடைச்சுட்டுது.

இது தன்னடக்கம் இல்லை. உண்மையானது இது. யோசிச்சுப் பாத்தா, என்ன நான் எளுதியிருக்கேன்? ஒண்ணுமில்ல. இதுக்குக் கிடைச்சிருக்கிற இவ்வளவு புகழ் எனக்கு ஆச்ச்சரியமாவும் கூச்சமாவும் இருக்கு.

க.நா.சுல்லாம் அவ்வளவு பண்ணியிருக்கார். எவ்வளவு மொழிபெயர்ப்பு பண்ணியிருக்கார், அவரே எவ்வளவு நாவல் எழுதியிருக்கார். பெரிய சாதனையாளர்கள் எல்லாம் இருக்காங்க. ஜானகிராமன் பாருங்க, எத்தனை நாவல் எழுதியிருக்கார். அப்படில்லாம் நான் ஒண்ணும் பண்ணிரல. ஏதோ கொஞ்சம் பண்ணினதுக்கு இது கெடச்சிருக்கு. வண்ணதாசன் கூட கேலியாச் சொல்வாரு, ‘அவனுக்கு யோக ஜாதகமய்யா’ன்னு. அதுதான் உண்மைன்னு கூட நெனச்சுக்கிடுவேன். (சிரிக்கிறார்)

சுகா: ஆனா அப்படி சொல்ற வண்ணதாசன் அண்ணாச்சிதான், என்கிட்டயும், மற்றும் பல பேர்கிட்டயும், அவர் எளுத்த சிலாகிக்கும்போது, ‘நான் என்ன எளுதீருக்கேன்? வண்ணநிலவனப் படிங்க’ன்னு சொல்லுதாரு.

வண்ணநிலவன்: ஆமாமா. அப்படி அவர் சொல்லிக்கிட்டேதான் இருக்காரு. ஆனா, என்னைப் பொருத்தவரைக்கும், கொஞ்சமாத்தான் எளுதி இருக்கேன். என்னோட எளுத்து இப்பவும் சாதாரணமாதான் இருக்கு. ஆனா அதுக்குன்னு ஒரு முக்கியத்துவம் இருக்குன்னு நெறைய பேரு சொல்றதிலேருந்து தெரியுது. என்னத்துனால அந்த முக்கியத்துவம்னு என்னால புரிஞ்சுக்க முடியல.

சுகா: நீங்க தமிழ்ல உங்க முன்னோடிகள் அத்தனை பேரோட எளுத்தையும் வாசிச்சிருக்கீங்க. உலக இலக்கியமும் வாசிச்சிருக்கீங்க. நல்ல வாசிப்பு அனுபவம் இருக்கு. அதே சமயம் உலக சினிமாவும் நிறைய பாத்திருக்கீங்க. உங்க காலகட்டத்துல உலக சினிமாவுல அத்தனை முக்கியமான படங்களையும் பாத்திருக்கீங்க. இத்தனை பயிற்சியும் வச்சிக்கிட்டு, ‘அவள் அப்படித்தான்’னு ஒரே ஒரு சினிமா பங்களிப்புக்கு அப்புறம் ‘நான் சினிமாவுக்கு லாயக்கு இல்லை’ன்னு நீங்க சொல்றத என்னால ஏத்துக்க முடியல.

வண்ணநிலவன்: நல்ல சினிமா, பாரலல் சினிமான்னு கேரளாவில்கூட முயற்சி பண்ணலாம், இந்தியில்கூட முயற்சி பண்ணலாம். தமிள்ல ஒண்ணுமே செய்ய முடியல.

சுகா: அதுக்கு என்ன காரணம்னு நெனக்கீங்க?

வண்ணநிலவன்: தமிழ் மக்கள், சினிமான்னு இல்லை, கதைன்னு எடுத்துக்கிட்டாலும் அவங்க ஒரு ஸ்டீரியோடைப் வச்சுக்கிட்டாங்க. கட்சிக்காரன்னா எப்படி இருக்கணும் அப்படின்னு ஒரு ஸ்டீரியோடைப். அப்படி ஸ்டீரியோடைப் வேணும்னு ஜனங்களா கேக்கலை. பாலிடிக்ஸ், சினிமா இப்படின்னு மீடியா உண்டாக்குது. அதை மக்கள் அப்படியே வாங்கி வச்சுக்கறாங்க. அவங்க அதைக் கேள்வி கேட்பதே இல்லை. தொடர்கதைன்னா இப்படிதான் இருக்கணும் அப்படின்னு இருக்கு. அதே மாதிரி சினிமான்னா இப்படிதான் இருக்கணும்னு இருக்காங்க. நாலு பைட்டைக் குடு, நாலு பாட்டக் குடுன்னு ஜனங்க கேக்கல. தொடர்கதைன்னா சஸ்பென்ஸ் இருக்கணும், திருப்பங்கள் இருக்கணும்னுலாம் ஜனங்க கேக்கல. ஆனா இவங்க குடுக்காங்க. இந்த ஸ்டீரியோடைப் மாறதுக்கு ரொம்ப காலம் ஆகும்.

இப்போ சொல்லுதாங்கள்லா, இலக்கியம்னா இப்படித்தான் இருக்கனும்னு… அப்படிக் கெடையாது. இலக்கியத்துக்குப் பல முகங்கள் இருக்கு. உரைநடையாவே, கதையே இல்லாமலேயே கதை சொல்லலாம். மௌனியின் கதைங்க காதல் கதைங்கதான். ஒண்ணுமே கெடையாது. ஒரு பொண்ணுக்காக ஆண் ஏங்கிக்கிட்டு இருக்கற கதைதான் பெரும்பாலும். முப்பத்தி ரெண்டு கதைதான் எளுதியிருக்காரு. கதைன்னு ஒண்ணுமே கெடையாது. ஆனா பாஷையை என்னமோ ஒரு மாதிரி ஆக்கியிருக்காரு. பாஷை வந்து உங்களை உள்ள கூட்டிட்டுப் போயிரும்.

அந்த மாதிரி எளுத்தை இலக்கியம் இல்லைன்னு சொல்லிற முடியாது. இலக்கியம்னா கதைதான் சொல்லனும்னு இல்லன்னு சொல்ல வரேன். எதுவுமே ஸ்டீரியோடைப் கெடையாது. அப்படி கூடாது. கிரியேட்டிவ்வா இருக்கற ஒரு ஆள் வந்து எந்த ஸ்டீரியோடைப்பையும் ஏத்துக்க மாட்டான்.

சுகா: இது மாற காலம் ஆகும்னு சொல்லுதீங்க. ஆனா அப்படித் தெரியலியே? ‘அவள் அப்படித்தான்’ வந்து முப்பது வருஷமாச்சே? மாற்றம் எப்போது வரும்?

வண்ணநிலவன்: தெரியலையே… எட்டு தலைமுறை பத்து தலைமுறைகூட ஆகலாம். காலம்கறது நம்ம முப்பது வருஷம் நாப்பது வருஷம் கெடையாது. பல தலைமுறை ஆகலாம் மாறதுக்கு.

சுகா: கேரளா மாதிரி இல்லாம இங்கே இலக்கிய வாசிப்பு குறைவா இருக்கறதால நம்ம சினிமா இப்படி இருக்கோ?

வண்ணநிலவன்: நான் அப்படி நெனைக்கலை. இங்க வாசிப்பு இருக்குன்னுதான் நெனைக்கென். ஏன்னா, என் கதையையே நெறைய உல்டா பண்ணி சினிமா பண்ணியிருக்காங்களே! வாசிப்பு இல்லாம இது எப்படி முடியும்? கடல்புரத்தில், எஸ்தர் எல்லாம் அவனை ஏதோ ஒரு விதத்தில பாதிக்குது. இல்லாட்டி இது எப்படி முடியும்? அதுக்காக நான் கேஸ் போடப்போறதில்ல, அதுக்கான தேவையும் இல்லை, அதை விடுங்க. ஆனா படிச்சிருக்கான்னு தெரியுது. சரி ஏதோ கதையைத் களவாங்கறதுக்காகவாவது படிக்கானேன்னு சந்தோஷப்பட்டுக்கிட வேண்டியதுதான். (சிரிக்கிறார்.) அப்படியாவது அந்தக் கதையை ஒளுங்கா எடுக்கானான்னா அதுவும் இல்ல. அதுல உள்ள சின்னப் பகுதியை எடுத்து நைஸா உள்ள வச்சுருதான். ஆனா கதையை விட்டுருதான்.

சுகா: அப்படீன்னா வண்ணநிலவன்ங்கற ஆளே தேவையில்லாம போயிருதே! தனக்கு வேண்டியதை மட்டும் எடுத்துக்கிட்டு வண்ணநிலவனை மதிக்காம விடலாமா? அது தப்பில்லையா? நியாயமா அவரக் கொண்டாடல்லா செய்யணும்?

வண்ணநிலவன்: கொண்டாடணும்னு நான் நினைக்கல. கொண்டாடணும்ங்கற ஹீரோ வர்ஷிப் எனக்கு என்னைக்கும் பிடிக்காது. எதையும் கொண்டாடணும்ங்கறது அவங்க சாதனைக்காக நாம அதைச் சொல்லுதோம். பாரதியைக் கொண்டாடாம இருக்க முடியாது. பாரதி அவ்வளவு செஞ்சிருக்காரு, அதனால அவரைக் கொண்டாடுதோம். அதே மாதிரி எளுத்தாளர்கள்ல ஜானகிராமன், சுந்தர ராமசாமில்லாம் நெறைய செஞ்சிருக்காங்க அப்படின்னு இருக்கும்போது அதுக்கு ஒரு வேல்யூ உண்டு. அந்த வேல்யூ ரொம்ப பெரிசா இருக்குன்னு நமக்குத் தோணுது. இங்க இருந்து பாக்கும்போது பிரம்மாண்டமா தெரியுது. அந்த அளவுக்குத் தெரியுது, மனசை பாதிக்கறதால அப்படி தெரியுது. ஆனா கொண்டாடணுமான்னு தெரியல. அப்படிப் பாத்தா வேற தொளில் பண்ணுதான். அதையெல்லாம் ஏன் கொண்டாடக் கூடாது? வேற தொளிலெல்லாம் தொளிலே இல்லையா? நாம் ஏன் இலக்கியத்தையும் சினிமாவையும் பெரிசு பண்ணிக்கிட்டு இருக்கோம்? ஒரு பெரிய விஞ்ஞானி இருக்கான். ஏன் அந்த ஆளை நாம கொண்டாட மாட்டெங்கோம்? வேற தொளில் எத்தனையோ இருக்கே? இந்த ரெண்டே ரெண்டுதான்னு இல்லையே? மனித வாள்க்கையை பாதிக்கற விஷயம் எத்தனையோ இருக்கே? நாம ஏன் அதை எல்லாம் கொண்டாடறது இல்லை?

சுகா: சாதாரணமா படிக்கற பையன் நல்லா படிச்சு என்ஜினியர் ஆகிட முடியும். ஆனா அவன் எவ்வளவு குட்டிக்கரணம் அடிச்சாலும் இலக்கியவாதி ஆயிற முடியாதில்லையா? அப்படித்தானே சொல்லுதாங்க!

வண்ணநிலவன்: இல்லை, நான் அப்படி நினைக்கல. இலக்கியவாதிக்கு விசேஷத்தன்மை ஒண்ணும் கெடையாது. அவங்க செஞ்ச சாதனைகளால அப்படி தோணுது. கான்ட்ரிப்யூஷன் நெறைய இருக்கு. ஒருத்தரின் கான்ட்ரிப்யூஷன் நிறைய இருக்கும்போது அவனை பிரம்மாண்டமா பாக்கோம். அது ஒண்ணே ஒண்ணு இல்லாட்டி அவனை யாரும் யோசிக்கப் போறதில்ல. பத்தோட பதினொன்னுன்னு மறந்துருவாங்க. விசேஷம் ஒண்ணும் கெடையாது. இந்தத் தெறமை ஒண்ணும் கெடையாது.

யாராலையும் முடியும். இப்ப எளூத்தாளன் ஆகணும்னா நெறைய படிக்கணும். படிச்சு உங்க மனசுக்குள்ள போகணும். அது எப்படி வெளிய வருதுன்னு நாம சொல்ல முடியாது. எல்லாரும்தான் படிக்காங்க, ஆனா வெளிய வரும்போது எப்படி மாறுது, என்ன ரசாயன மாற்றம் நடக்குது அப்படின்னு சொல்ல முடியாது. அத வெச்சுதான் அதனோட மதிப்பைச் சொல்லுதோம். அதனால இது ஒரு பெரிய காரியம்னு நான் நெனைக்கவேயில்லை. அது அப்படிச் சொல்லக் கூடாது. எதையுமே பெரிசுன்னு நாம கொண்டாடக் கூடாது. எனக்கு அப்படி பளக்கம் கிடையாது. செய்யக்கூடாது அப்படின்னுதான் நான் நெனைக்கேன்.

தவிர ஒரே துறையில பல பேர் இருக்காங்க. நான் எளுதிக்கிட்டு இருக்கும்போதே பூமணி, வண்ணதாசன், கலாப்ரியா, விக்கிரமாதித்யன் எல்லாரும்தான் எளுதிக்கிட்டு இருந்தாங்க. அது மாதிரிதான் பாக்கேன். அதே மாதிரி முந்தின தலைமுறையில் ஜானகிராமன், புதுமைப்பித்தன், கு.ப.ரா., பிச்சமூர்த்தின்னு இருபது முப்பது பேர் தேறுதாங்க.

சூழ்நிலை ரொம்ப முக்கியம். எழுதறதுக்கான சூழல் இருக்கில்லையா, சூழல்னா சும்மா பேப்பர், பேனா, லைட்டு அந்த மாதிரி வசதியில்லை. ஒத்துப்போற மனோபாவம் இருக்கறவங்களோட இருக்கறது, எளுதறதுக்கான பத்திரிகைகள், அதுக்கான வேண்டுதல், அதெல்லாம் இருக்கணும். அதெல்லாம் இருந்தா நல்லா வர முடியும். இல்லையின்னா கஷ்டம்தான்.

சுகா: இவ்வளவு நேரம் உங்ககிட்ட பேசிக்கிட்டு இருக்கறதுல, நான் கவனிக்கற ஒரு விஷயம், ஒரு எழுத்தாளனாக இருக்கறதுல உங்களுக்கு அப்படி ஒன்னும் பெருமையில்லையா?

வண்ணநிலவன்: பெருமை கிடையாது, இது ஒரு வேலை மாதிரிதான். டீக்கடைக்காரன் என்ன பண்ணுதான்? அவன் டீ போடுதான். நல்ல டீ போட்டுக் கொடுத்தா அந்தக் கடைக்குத் தேடிப் போறோம். அது மாதிரி நல்லா எளுதுனா, படிப்பீங்க, அவ்வளவுதான். நல்லா இல்லைன்னா நல்லா இல்லைன்னு சொல்லிட்டுப் போயிருவோம், அவ்வளவுதான். இப்ப நானே அப்படிதானே? இந்தக் கதை நல்லா இருக்கு, நல்லா இல்லை அப்படிங்கேன். அது மாதிரிதான் இதுவும். இதுல ஒரு பெருமையும் கெடையாது. என் பிள்ளைங்க என் கதைகளைப் படிச்சது கெடையாது. அதுக்காக அவங்களுக்கும் எனக்கும் எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லையே? என் கதைகளைப் படிக்காததால ஒரு நஷ்டமும் கெடையாது. ‘சாதனையாளர்’னு ஒரே ஒரு ஆள் மட்டுமில்லை. எந்தத் துறையிலும் எத்தனையோ சாதனையாளர்கள் இருக்காங்க. அதை மனசுல வச்சுக்கிட்டாப் போதும்.

சுகா: அப்போ எழுத்தாளர்களுக்குன்னு தனித்துவம் இருக்க வேண்டாமா?

வண்ணநிலவன்: தனித்துவங்கறது… ஜானகிராமன் எளுத்துக்கும் க.நா.சு எளுத்துக்கும் தனித்துவம் இருக்கு. அவர் வேற மாதிரி எளுதுதாரு. தனித்துவம் இருக்கு. அதுக்காக அதை ரொம்ப பெரிசுபடுத்த வேண்டிய அவசியமில்லை. ஒவ்வொருத்தர் பார்வையையும் அவரவர்தான் சொல்ல முடியும். அவரவருக்கு பொறுப்புகள், சார்புகள் இருக்கும். அதையெல்லாம் அவங்கவங்கதான் வெளிப்படுத்த முடியும். அப்படி பாத்தா எளுத்தாளன் எல்லாருக்குமே தனித்துவம் இருக்கே… என்னோட எளுத்துல எந்த விசேஷமும் இருக்கறதா நான் நெனைக்கல. எல்லாரோட எளுத்தையும் படிச்சுட்டுதான் நான் இதைச் சொல்லுதேன். என்னோட எளுத்துல என்ன விசேஷம்னு கேட்டா நீங்க பதில் சொல்ல முடியுமா? யாராலையும் சொல்ல முடியாது. இது ஒரு மாயைதான். இது ஒரு தோற்றம்.

சுகா: அப்படிச் சொல்லமுடியாது. உங்க எழுத்தோட விசேஷம்ங்கறதப் பத்தி மட்டுமே என்னாலே ரொம்ப நேரம் பேச முடியும். உங்க கதையின் தலைப்பு ‘மனைவியின் நண்பர்’ மட்டுமே என்னை எவ்வளவோ டிஸ்டர்ப் செஞ்சிருக்கு. இது மாதிரி நெறைய சொல்ல முடியும்.

வண்ணநிலவன்: இருக்கு. நான் ஒட்டுமொத்தமாதான் பாக்கேன். தனி மனுஷனை பெரிசா சொல்றதுங்கறத நான் அடிப்படையில் ஏத்துக்க மாட்டேன். எந்த துறையானாலும் சாதனையாளர்னு சொல்லுதாங்களே, அதுவே தப்பானதுதான் என்பது என் அபிப்பிராயம். நெறைய பேர் இருக்காங்க. ஒருத்தர் ஒருத்தரா சாதனையாளர்னு சொல்லலாம். எந்த விஷயத்துலயுமே ஒருத்தனுக்குதான் முக்கியத்துவம் அப்படின்னு கொடுக்க முடியுமா அப்படிங்கறதுலயே எனக்கு சந்தேகம் இருக்கு. இதை என்னால் ஏத்துக்க முடியாது.

சுகா: சமீபத்தில போகன் என் எழுத்தைப் பாராட்டுனப்போ, நான் அதை மறுத்துப் பேசுனேன். அதுக்கு அவரு, “உங்க ஊர் எழுத்தாளர்களுக்கு எல்லாம் ஏதோ ஒரு பயம், கூச்சம் இருக்கு. பாராட்டுனாலே விலகி ஓடறீங்க” அப்படீன்னாரு. உங்களைப் பார்த்தா அது உண்மையோன்னு படுது.

வண்ணநிலவன்: பய உணர்ச்சிலாம் கிடையாது. திருநெல்வேலிகாரங்கதான் இப்படின்னு இல்ல. தி ஜானகிராமனை நேரில் பாத்தீங்கன்னா நேர்ல பேசினீங்கன்னா அவர்கிட்ட இலக்கியம் பத்தியே பேச முடியாது. ஜானகிராமன பல தடவை நான் பாத்திருக்கேன், பல நாட்கள் அவர் கூடவே இருந்து பளகியிருக்கிறேன். இலக்கியம் பத்தியே பேச மாட்டாரு. கதையைப் பத்தின்னா வேற ஏதாவது கதையைப் பத்தி பேசுவாரு. இது நல்லாயிருக்கய்யா அப்படிம்பார். அவரைப் பாத்தாக்க நம்ம மனசுல அவரோட நாவல்கள் எல்லாம் உக்காந்திருக்கும். அதோட அவரை நாம பாப்போம். ஆனா அவர் சாதாரணமாதான் இருப்பார். என்னய்யா இதெல்லாம், சில நேரம் சில கதை சரியா வருது, சில நேரம் சரியா வரதில்லை, என்ன சொல்ல முடியும் அப்படிம்பார். அவ்வளவுதான் சொல்லுவார். அதுக்கு மேல ஒண்ணுமே சொல்ல மாட்டார். பேட்டி கேட்டா மாட்டேன்னுடுவார். ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டார். கதைகளுக்கு முன்னுரையே ஜானகிராமன் எளுத மாட்டார். அதென்ன சொல்றது அதான் சொல்லிட்டே இருக்கேனே போதுமே அப்படிம்பார். அந்த மாதிரிதான் தோணுது. வெளியே உள்ள உலகத்துக்கும் எனக்கும் ஒரு பெரிய இடைவெளி இருக்கற மாதிரி இருக்கு. அந்த வித்தியாசம் எனக்கு வேண்டாம்னு தோணுது. ஆனா அது இருக்கத்தான் செய்யுது. நான் வேண்டாம்னு நெனைக்கேனே தவிர அது இருக்கத்தான் செய்யுது. அதை என்ன பண்ண முடியும்?

சுகா: இப்படி ஒவ்வொரு எழுத்தாளருக்குமே ஒரு பார்வை இருக்கே? தி.ஜா முன்னுரையே எழுத மாட்டார்னு சொல்லுதீங்க. ஜெயகாந்தனின் முன்னுரைகளையே தொகுத்து புத்தகமா வந்திருக்கே?

வண்ணநிலவன்: அவரோட முன்னுரைகளுக்கு தனிச் சுவை உண்டு. பிரமாதமா இருக்கும் . அவரோட கட்டுரை நடை பிரமாதமா இருக்கும்.

சுகா: ஆமா, ஜெயகாந்தன் கிட்ட எழுத்தாளன்ற இறுமாப்பு, கம்பீரம் எல்லாம் இருந்தது. அது ரசிக்கக்கூடியதாகவும் இருந்தது.

வண்ணநிலவன்: ஆமாம், ஒவ்வொருத்தர் ஒவ்வொரு மாதிரின்னுதான் எடுத்துக்கணும். ஜானகிராமன் பேசவே மாட்டாரு, மீட்டிங் கூட வர மாட்டாரு. அந்த மாதிரிதான் அவர். இவரும் அவரும் ஒரே காலத்தில் எளுதுனவங்கதான். இவர் எப்படியிருக்கார்! சண்டமாருதமா இருக்கார். இதை இப்படிச் சொல்லலாம் – குண விசேஷம்னு சொல்லலாம். இன்டிவிஜூவாலிட்டி இருக்கு இல்லியா? அதுல வர வித்தியாசம்தான் இது. ரெண்டு பெரும் ஒரே காலத்தில் எளுதுனவங்கதான் .ஆனா ஜெயகாந்தன் எங்கே? ஜானகிராமன் எங்கே? (சிரிக்கிறார்) நேர்ல பளகினவங்களுக்கு ரெண்டு பேரையும் தெரியும்.

சுகா: அதே மாதிரிதான் இப்போ நம்மகூட இருக்கற அசோகமித்திரன். அவரைப் பார்க்கும்போது, பேசறதையெல்லாம் கேக்கும்போது எனக்கென்னவோ உங்ககிட்ட அவர் சாயல் இருக்க மாதிரி இருக்கு.

வண்ணநிலவன்: ஆமா, ஆமா… அசோகமித்திரன் கதைகள்ல வரும் பாத்திரங்கள் சாதாரணமாகத்தான் இருக்கும். பிரம்மாண்டமான பாத்திரங்களைப் படைத்ததில்லை. ஜேஜே மாதிரி ஒரு கேரக்டர் எந்த கதையிலயாவது இருக்கா? கெடையாது. ஜெயகாந்தன் கதையில வரும் சில கேரக்டர் பிரம்மாண்டமா நிக்கும். அந்த மாதிரி கிடையாது. அவர் கதைகள் எல்லாமே சாதாரணமாத்தான் இருக்கும். அம்மா, அப்பா, தங்கை, தம்பி இந்த மாதிரி சாதாரண வாள்க்கைலதானே இருக்கார், அதைத்தானே அவர் வாள்ந்ததா சொல்லிக்கிட்டு இருக்கார், கதையும் அப்படித்தான் இருக்கும். அவருக்குள்ள என்ன இருக்கோ அதைத்தானே அவர் வெளியிலே கொண்டாந்திருக்கார், அது அப்படித்தான் இருக்கும். அப்படித்தான் இருக்காரு. அவரோட படைப்புக்கும் அவருக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்ல.

சுகா: உங்க முன்னோடிகள் மேல உங்களுக்கு இருக்கற மரியாதை எல்லாருக்கும் நல்லாத் தெரியும். உங்க அடுத்த தலைமுறை எழுத்தாளர்கள் பற்றி சொல்லுங்களேன்…

வண்ணநிலவன்: இப்ப எளுதறவங்கள்ல, எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் என்னுடைய கதையெல்லாம் நல்லா இருக்குன்னு சொல்லுதாரு. ஆனா என்னால ராமகிருஷ்ணன் கதைகளைப் படிக்கவே முடியல. அவர் ஷங்கண்ணா என்ற பேரில் அற்புதமான சிறுகதைகள் எளுதியிருக்காரு. ஆனா, இப்ப வரவர அவரோட எளுத்து வந்து அதோட அழகு, அதோட மென்மை, அந்த நுட்பம் எல்லாம் போயிட்ட மாதிரி இருக்கு. அப்படித்தான் கோணங்கியும். அவரோட மதினிமார் கதைகள் பிரமாதமா இருந்தது. இப்ப எழுதற கோணங்கிய நாம வாசிக்கவே முடியல. பாழி கீழின்னுல்லாம் எளுதினா ஒண்ணும் புரியவும் மாட்டேங்கு.

ஜெயமோகனச் சொல்லாம இருக்க முடியாது. அவர்கிட்டே இருக்கிற சிக்கல் என்னன்னா, எக்கச்சக்கம் எளுதுதாரு. எதைப்பத்தி வேணா சொல்லுதாரு. இப்ப இந்த பேப்பரைப் பத்தி அபிப்பிராயம் சொல்லுன்னா உடனே சொல்லிருதாரு. அது ரொம்ப டேஞ்சர். ஆபத்தான இடத்துக்கு போயிட்டிருக்காரு. அப்புறம் ஒண்ணுமே எளுத முடியாம போயிரும். எளுத முடியாம போயிடும்னா எளுதிட்டு இருப்பார், வசவசன்னு போயிரும். அவரோட விஷ்ணுபுரம் கதை ரொம்ப விசேஷம்னு சொன்னாங்க. ஆனா என்னால அந்தக் கதைக்குள்ளயே போக முடியல. என்னைப் பொருத்தவரைக்கும், அவரோட ‘ரப்பர்’தான் எனக்கு இன்னைக்கும் நல்லா இருக்கு. ‘ரப்பர்’ நாவல் வந்து ரொம்ப அருமையான நாவல். தமிழ்ல கிளாஸிக்ஸ்ன்னு பத்து இருபது சொன்னா அந்த நாவலையும் சொல்லணும். அப்புறம் வந்த நாவல்கள்லாம் படிச்சேன். எனக்கு அப்பீல் ஆகல. ஜெயமோகனால எந்த விஷயத்தையும் கதையா எளுதிர முடியுது. அது ஒரு திறமைதான். எந்த ஒரு விஷயத்தைக் குடுத்தாலும் இந்த வாட்சைப் பத்தி ஒரு கதை எளுதுன்னா கதை எளுதிருவாரு. அவரோட தெறமை அப்படிப்பட்டது. ஆனா அது எல்லாமே இலக்கியமா இருக்குமான்னா சந்தேகமாத்தான் இருக்கு.

யானை டாக்டர் கதையில என்ன சொல்றார், திரும்பத் திரும்ப யானைக்கு ட்ரீட்மெண்ட் பண்றதை ஒரு மூணு பக்கம் சொல்றார். ஆச்சா, யானை டாக்டர்ன்னு ஒருத்தன் இருந்தான், யானைங்ககிட்ட பரிவா இருந்தான், அது சரிதான் ஆனா, அது இலக்கியபூர்வமா ஆகலை. அது செய்தியாதான் இருக்கு. செய்தியாதான் எனக்கு உள்ள போகுது அது. அதுக்கு மேல போக மாட்டேங்குது. ஆத்மானுபூதியா, தேடறதுன்னு இருக்குல்ல, ஏதோ ஒண்ணைத் தேடறதுன்னு இருக்குல்ல, ஒரு கதைன்னா ஏதோ ஒண்ணைத் தேடறதா இருக்கனும்ல, ஏதோ ஒரு விஷயத்தைச் சொல்ற மாதிரி இருக்கணும். இது இல்லாத வேற ஒண்ணு சொல்ற மாதிரி இருக்கணும். ஸ்க்ரீனுக்குப் பின்னாடி, மெல்லிய திரைக்குப் பின்னாடி வேற ஏதோ ஒண்ணு தெரியற மாதிரி இருக்கணும். அந்த மாதிரியெல்லாம் ஒரு அனுபவமும் கிடைக்கலைய்யா.. ஒரு இதைப் படிக்கற மாதிரி இருக்கு. ஒரு பேப்பரைப் படிக்கற மாதிரி இருக்கு. அவரோட கதைகள் அப்படித்தான் இருக்கு.

சுகா : ஒங்க சமவயசு எழுத்தாளரான நாஞ்சில் நாடனோட எழுத்து ஒங்களுக்குப் புடிச்சிருக்கா?

வண்ணநிலவன்: நாஞ்சில் நாடனின் நாவல்கள் ரொம்ப பிரமாதமா இருக்கு. சிறுகதைகள்ல ஏதோ ஒரு சுவை குறையற மாதிரி இருக்கு. ஏதோ ஒரு சுவை. கதைகள் மோசம்னு சொல்ல வரலை. ஏதோ ஒரு சுவை கொறையுது. ஆனா நாவல்கள் அப்படியில்லை.

அவரோட நாவல்களுக்கும் கதைக்கும் எனக்கு ஒரு வித்தியாசம் தெரியுது. அவர் எளுதற விதத்துல நாவல்கள் ரொம்ப பிரமாதமா இருக்கும். நாவல்களின் உரைநடையும் சரி, அந்த உருவம், கட்டுக்கோப்பு இதெல்லாம் ரொம்ப வித்தியாசமா இருக்கும். சிறுகதைகள்லயும் அந்தக் கட்டுக்கோப்பு இருக்கு. ஆனா அந்த சுவை வித்தியாசம் இருக்கு. சில கதைகள்ல வந்து ஏதோ ஒரு அம்சம் குறைவா இருக்கு. அது என்னன்னு படிச்சாதான் சொல்ல முடியும். அந்த வித்தியாசம் தெரியுது எனக்கு, ஆனா அது என்னன்னு சொல்லத் தெரியல.

சுகா: இப்போ எளுதிக்கிட்டு இருக்கறவங்களல்லாம் படிக்கீங்களா?

வண்ணநிலவன்: இப்ப படிக்கறதில்ல. படிக்கவே முடியல. படிக்க முடியலன்னா அவங்களுக்குள்ள போக முடியல. அந்த எளுத்துகள் உள்ள போக முடியல. அந்த மாதிரி இருக்கு. அதில இப்ப செந்தில்குமார் அப்படின்னு ஒரு பையன் எளுதுதாரு. அவர் கதைகள் பரவாயில்லாத மாதிரி இருக்கு. சில கதைங்க நல்லா இருக்கு, சில கதைங்க சாதாரணமாத்தான் இருக்கு. அப்புறம் புதுப்பசங்க கதைகள்ல ரொம்ப கதைகள் வாசிக்கல. எனக்கு வாசிக்க முடியலன்னே சொல்லலாம். படிச்சா, படிக்க முயற்சி பண்ணினா, படிக்க முடியல. அது என்னன்னு தெரியல. என்னுடைய தப்புன்னுதான் நான் நெனைக்கேன். அவன் ஏதோ எளுதியிருக்கான், பத்து பக்கத்துக்கு ஏதோ எளுதியிருக்கான்; அதைப் படிக்க முயற்சி பண்ணணுமில்ல, ஆனா உள்ளே போக முடியல. முதல் பாராலேயே சாதாரணமா தூக்கி வச்சுரலாம்னு இருக்கு. அந்த மாதிரி தோணிருது.

சுகா: இணையத்தில எழுதறதெல்லாம் வாசிக்கிறீங்களா?

வண்ணநிலவன்: அய்யய்யய்யய்யே! அது வாந்தி பேதியாயில்லா இருக்கு! காலரா வந்த மாதிரி. அது என்ன எளுதுதாங்க எல்லாரும்… நமக்கு இருக்கறதும் போயி, எளுத முடியாமப் போயிரும்னு பயம் வந்துட்டுது, அதனால படிக்கறதில்ல.

சுகா: இப்போ வர்ற எழுத்துகள் எதையும் படிக்க முடியாமல் இருப்பது தேக்கமா?

வண்ணநிலவன்: தேக்கமா என்னன்னு தெரியல, எனக்கு முடியல. சிலது படிக்கோம், சிலது படிக்கலை. தேவைக்குப் படிக்கோம்னு வைங்க. அது உள்ள இளுத்துக்கிட்டு போகணும்லா? அது இல்ல. அதை நீங்கதான் செய்யணும், நானா செய்ய முடியும்? நான் வாசகன்தான், நிறைய படிச்ச வாசகன், கொஞ்சம் தெரிஞ்சவன். இந்த வாசகனை உள்ள இளுக்கறது ஒங்க வேலைதான். அது இப்ப இல்லை.

முன்னாடி எம்எல்வி கச்சேரி நெறய கேட்டிருக்கேன். சின்ன வயசுலயும் கேட்டிருக்கேன் அப்புறமும் கேட்டிருக்கேன், ரொம்ப ராக அனுபவம்லாம் கெடையாது. மைலாப்பூர் சீனிவாஸ் சாஸ்திரி ஹால்ல ஒரு தடவை பாடினாங்க. எங்க வீடு அந்தப் பக்கம் இருந்தது. கச்சேரி நடந்தா அடிக்கடி அந்தப் பக்கம் போவேன். அப்ப லதாங்கின்னு ஒரு ராகம் பாடினாங்க. எனக்கு கண்ணீர வந்துட்டு. அப்புறம்தான் அது என்ன ராகம்னு கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். அளுதுக்கிட்டு இருக்கேன் நான். கண்ணீர் வடியுது அந்த ராகம் கேட்டு. அவ்வளவு அற்புதமா பாடியிருக்காங்க. அதுக்கு முன்னாடி நான் அவங்க கச்சேரி பல தடவை கேட்டிருக்கேன். ஆனா அன்னைக்கு அந்த ராகம் கேக்கும் போது அப்படி குளைவா இருந்தது. இப்ப உள்ள சங்கீதத்தைக் கேட்டா அப்படியெல்லாம் ஏதும் சொல்லத் தோணல. சுதா ரகுநாதன்லாம் பாடுதாங்க. இருக்கு. கடகடன்னு ஒரு ராகத்தைப் பாடி முடிச்சுட்டு போறாங்க. எம்எல்வி ராகம் எப்படி உங்களை பாதிச்சது, எப்படி மனசுக்குள்ள புகுந்தது, அந்த வித்தியாசம்தான் அப்போ உள்ள எளுத்துக்கும், இப்போ உள்ளதுக்கும். இப்போ வர்ற எளுத்தெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்லாத மாதிரி இருக்கு.

ஆனா எல்லாரும் படிக்காங்க இப்ப. அப்படி நெறைய படிச்சாலும் வாசகனோட தேவையே ரொம்ப கீளடைஞ்சுதட்டுது அப்படின்னுதான் நெனைக்கென். சோ ‘எல்லாமே கீழ இறங்கிக்கிட்டு இருக்கு. எல்லா துறையிலுமே ஸ்டாண்டர்ட் கீழேதான் இறங்கிக்கிட்டு இருக்கு’ அப்படிம்பார். நான்கூட ‘அப்படிச் சொல்லாதீங்க. நீங்க பாத்தது அடுத்தவன்கிட்ட இல்லேங்கறதுக்காக அப்படிச் சொல்லாதீங்க அப்படின்னு’ அவர்கிட்ட ஆர்க்யூ பண்ணுவேன். ‘இல்லய்யா… அது அப்படிதான்யா’ அப்படீம்பார். அது நெறைய விஷயங்கள்ல உண்மையா இருக்குமோன்னு தோணுது. நான் படிக்காததுன்னால, இவங்கல்லாம் எளுதாம இல்ல. இவங்களும் புஸ்தகம் எளுதிக்கிட்டுதான் இருக்காங்க. நெறைய வருது. அது நின்னுரும். அதையும் சொல்லத்தான் போறாங்க. இப்ப என்னை மாதிரி இந்த காலத்தில் உள்ளவன் அம்பது வருஷம் களிச்சு அவன் படிச்ச கதையை சொல்லிக்கிட்டுதான் இருக்கப் போறான். அது அப்படிதான் இருக்கும். எனக்கு நான் படிச்சதுக்கும் இந்த காலத்து எளுத்துக்கும் வித்தியாசம் இருக்கு. அதை என்னால படிக்க முடியல அப்படின்னுதான் சொல்லத் தோணுது. அது தேக்கம்னா தேக்கம்தான். அதை என்ன சொல்றது! (சிரிக்கிறார்).

சுகா: எம்.எல்.வி பாடின லதாங்கி பத்திச் சொன்னதுனால கேக்கேன். இசைல ஒங்களுக்கு எந்த அளவுக்கு ஆர்வம்? முறையா படிச்சிருக்கீங்களா?

வண்ணநிலவன்: இசையறிவுல்லாம் கெடையாது. அடிப்படைல ரசனை உண்டு. கேட்டு கேட்டு மேலும் அது கூடிப் போச்சு. அப்ப திருநவேலி சங்கீத சபால ஒரு கச்சேரி விட மாட்டேன். மஹராஜபுரம் சந்தானம் கச்சேரியெல்லாம் அங்கெ கேட்டதுதான். நான் வேல பாத்த வக்கீல், சங்கீத சபால உறுப்பினரா இருந்தாரு. அவங்க ஃபேமிலில யாரும் கச்சேரிக்குல்லாம் போறதுல பெருசா ஆர்வம் காட்ட மாட்டாங்க. ஆனா, நான் அவங்க பளக்கத்துல சங்கீத சபா கச்சேரி எல்லாத்துக்கும் போவேன்.

அதுபோக எனக்கு நாதஸ்வரத்துல் ரொம்ப ஆர்வம் உண்டு. காருகுறிச்சி அருணாசலம்லாம் நேர்லயே கேட்டு ஒரே கிறுக்கு. அப்ப திருவையாறுல மன்னர் கல்லூரின்னு நாதஸ்வரம் சொல்லிக் குடுக்க ஒரு கல்லூரி இருந்தது. ஃபீசுல்லாம் கெடயாது. மான்யத்துலதான் சொல்லிக் குடுத்தாங்க. அந்தக் கல்லூரி விளம்பரத்த பேப்பர்ல பாத்து, நாதஸ்வரம் படிக்கதுக்கு எளுதிப் போட்டுட்டேன். அங்கெயிருந்து கெளம்பி வரச் சொல்லி பதிலும் வந்துட்டுது. ஆனா எங்க சித்தப்பா தாறுமாறுமா ஏசிப்போட்டாக. ‘ஒனக்கென்ன கோட்டியால? மேளக்காரனா ஆகணும்னு அலையுதெ!’ன்னு சொல்லி, போகவேப்படாதுன்னு சொல்லிட்டாக. யாரு கண்டா! அன்னிக்கு மட்டும் போயிருந்தேன்னா, ஒரு அஞ்சாறு வருஷம் நாதஸ்வரம் படிச்சுட்டு, அப்படியே என் வாள்க்கையே மாறியிருக்கலாம்.

அப்புறம் இங்கெ மெட்ராஸ்க்கு வந்ததுக்கப்புறமும் கச்சேரி கேக்கறது நிக்கல. அப்பப்ப போவேன். நெய்வேலி சந்தான கோபாலன், சுதா ரகுநாதன்னு எல்லார் கச்சேரியும் கேக்கறதுண்டு. ஆனா எனக்கு ரொம்பப் புடிச்சது, சஞ்சய் சுப்பிரமணியம். புள்ளைங்க படிப்புக்காக, கொஞ்ச நாளைக்கு நங்கநல்லூர்ல இருந்தேன். அங்கெ ஆஞ்சனேயர் கோயில் ரொம்ப ஃபேமஸ்லா! அங்கெ சஞ்சய் சுப்பிரமணியத்துல இருந்து எல்லாரும் வந்து கச்சேரி பண்ணுவாங்க. ஒருமட்டம் பிஸ்மில்லாகானே வந்து கச்சேரி பன்ணுனாரு.

சுகா: சினிமாப் பாட்டுல ஆர்வம் உண்டா?

வண்ணநிலவன்: என்ன இப்பிடி கேட்டுட்டிய? சினிமாப் பாட்டு கேக்காம எப்பிடி? 50,60ல வந்த சினிமாப் பாட்டுல்லாம் இப்பவும் கேக்கேன். சன் லைஃப் , முரசு டி.வி இதுலயெல்லாம் பளைய பாட்டாப் போடுதாங்க. அதையெல்லாம் பாக்கறதும், கேக்கறதும் தெனமும் நடக்கு. ஜி.ராமனாத ஐயர், சுப்பையா நாயுடு பாட்டுல்லாம் ரொம்ப இஷ்டம். அப்புறம் விஸ்வநாதன் – ராமமூர்த்தி பத்திக் கேக்கவே வேண்டாம். இளையராஜா பாட்டோட சினிமாப் பாட்டு கூட தொடர்பு விட்டுப் போச்சு. இப்பல்லாம் யார் பாடுதாங்க, என்ன படம், என்ன பாட்டுன்னு ஒரு வெவரமும் வெளங்க மாட்டேங்கு. வெளங்கவும் வேண்டாம்னு தோணுது. அது பக்கமே போறதில்ல.

சுகா: கொஞ்சகாலம் கண்ணதாசன் கிட்டயும் வேலை பார்த்திருக்கீங்க இல்லையா?

வண்ணநிலவன்: கண்ணதாசன் மகா பெரிய ஆளு. அவர் பாட்டு எளுதுனது, சினிமா பாட்டு எளுதறவரா போயிட்டாரே தவிர அது கொறைச்சல்னு சொல்ல முடியாது. அதிலேயே நெறைய செஞ்சிருக்காரு. ரொம்ப மதிப்பு அவர் மேல. பர்சனலா தெரிஞ்சதனாலயும், இதனாலயும் ஒரு பெரிய மதிப்பு. இப்பமும் இத்தனை வயசுக்கு அப்புறமும் அவர் மேல உள்ள மதிப்பு கொறையல. அவர் பாடல் வரிகள்ல ஏதேதோ விஷயங்களைச் சொல்லிட்டுப் போயிடறார்… சாதாரணமா சந்தத்துக்குதான் எளுதுனார். ஆனா, அதுல எங்கேயோ கொண்டுட்டுப் போயிருவார். வெள்ளத்துல, சுளலுக்குள்ள கொண்டுட்டுப் போன மாதிரி கொண்டுட்டுப் போயிருவார். அந்த மாதிரி இடங்க நிறைய இருக்கு. சும்மா கதாநாயகன் கதாநாயகி பாடற பாட்டில கூட உயர்வா எதாவது வந்திரும். அதான் அவரோட இந்த ஸ்தானம்ங்கறது.

ஊமைப்பெண் ஒரு கனவு கண்டாள் பாட்டுல ‘குழந்தைகள் நினைப்பதை யாரறிவார், அந்த பரம்பொருள் எண்ணத்தை யாரறிவார்’ அப்படின்னு சொல்லியிருப்பார். அதுல அதச் சொல்லியிருக்கார் பாருங்க. சாதாரண சிச்சுவேஷன்தான். எனக்கு ஆச்சரியமா இருக்கு. அந்த பாட்டுல அதுக்கு அவசியமே இல்லை. ஏதோ ஒரு விஷயம் இருக்கு அவருக்குள்ள. ஏதோ ஒரு ஆளம் இருக்கு. அந்த ஆளம்தான் கவிதையா வருது.

சுகா: கண்ணதாசனின் பலம், அந்த ஆழத்துக்குக் காரணமா புராண இதிகாசங்கள் உட்பட அவரோட பரந்த வாசிப்பைச் சொல்லுவாங்க. இப்போ எழுதறவங்ககிட்ட அந்த மாதிரியான வாசிப்பு இல்லைங்கறதாலதான் அப்படி கவிதைகள் வரலேன்னு சொல்லுதாங்களே?

வண்ணநிலவன்: அது வந்து ஒரு சேர்மானம்தான். இப்ப எளுதறவங்களுக்கு வாசிப்பு இருக்கா என்னன்னு எனக்குத் தெரியல. சேர்மானம்னா கண்ணதாசனுடைய காலம், அவரோட குடும்பம், அவர் வாள்ந்த கலாசாரம். பாசமலர்ல அந்த மாதிரி பாட்டு எளுத … அந்த மாதிரி ஸ்டோரியே இல்லையே இப்ப. அத்தை மாமா கதைல வருதே… கொளந்தையை ஒருத்தன் வச்கிக்கிட்டு அப்படி பாடற மாதிரி எல்லாம் வருதே. இப்ப அந்த மாதிரி கதை எளுத முடியுமா… இப்ப அந்த மாதிரி கதையே இல்ல. வாள்க்கையும் அப்படி கெடையாது. கொளந்தைகளே கெடயாது. எல்லாம் ஒரே கொளந்தைன்னு ஆயிட்டு. அப்புறம் அத்தை மாமாவுக்கு, சித்தப்பாவுக்கெல்லாம் எங்கே போக? இந்த சாரம், பாஷையினுடைய உத்வேகம், எல்லாம் சேர்மானம்தான். ஜெயகாந்தனும் அதுதான். எல்லாம் சேர்மானம். சேர்மானம் அப்ப இருந்தது. அது இப்ப இல்லை. அதான் காரணம்னு நெனைக்கேன். இப்பா நான் யாரையும் குத்தமாச் சொல்ல முடியாது. அந்த சேர்மானம் இல்லையோன்னு தோணுது. அது இருந்தாதானே பாத்து எளுத முடியும்? உங்களுக்குள்ள போயிருந்தாதானே எளுத முடியும்? அது இல்லாதபோது அதை எப்படி நீங்க எளுத முடியும்னு தெரியல.

சுகா: எப்படியும் ஜெயகாந்தன் பேச்சு வந்திருதே…

வண்ணநிலவன்: வராம எப்படி? அவரோட எளுத்துகள் ரொம்ப வேகமா பேசி எளூதின எளுத்துகள்தான். ஓஓஓன்னு போட்டு எளுதுவார். அதெல்லாம் கொஞ்சம் ஜாஸ்திதான், அப்படில்லாம் எளுதியிருக்க வேண்டாம்.

அப்புறம் இன்னொன்னு பாத்திங்கன்னா கலையே வந்து சரியா தப்பாங்ககிறதைவிட ஒரு ஆச்சரியம்தான். வாள்க்கைல ஆச்சரியத்தின் அடிப்படைலதான் எல்லாத்தையும் பேசுதோம். எல்லா விஷயத்திலயும் அப்படிதான் பேசுதோம். எதையுமே நமக்குக் கரெக்டா சொல்லத் தெரியல அல்லது பாக்க முடியல. அப்படி பாத்தா எப்படி இருக்கு, ட்ரையா இருக்கு. ரொம்ப கரெக்டா ஒருத்தன் பேசுதான்னு வைங்க அவன் பேச்சைக் கேக்கவே முடியாது. ரொம்ப சரியா ஒருத்தன் பேசுதான்னா அது பொருளாதாரத்தைப் பத்திப் பேசற மாதிரி ஆயிருமோ, என்னவோ… அப்படித்தான் இருக்கு. வாள்க்கையே அப்படித்தான் இருக்கு. எல்லா விஷயத்திலயும் கொண்டாடறது, அல்லது ஒண்ண மிகைப்படுத்திச் சொல்றது, அதுதான் இருக்கு.

இலக்கியமும் அதைத்தான் செய்யுது. இப்ப நாம கதைகள்ல எளுதற மாதிரியா பாத்திரங்கள் இருக்கு? இப்ப நான் எளுதற மாதிரியா இருக்காங்க, இல்ல. அதுல நான் ஏதோ ஒண்ணக் கூட்டுதேன். மிகைப்படுத்திதான் சொல்லுதோம். அப்படித்தான் இருக்கு. ஆனா ஜெயகாந்தனோட, மிகைப்படுத்தல் , சில கதைகள்ல ரொம்ப கூடுதலா போயிருது. அதேசமயம் பாத்தீங்கன்னா, அவரு அபாரமான பாத்திரங்களைப் படைச்சிருக்காரு. அவரளவுக்கு தமிள்ல பாத்திர சிருஷ்டிகளைச் செஞ்சவங்க இருக்காங்களான்னு சொல்ல முடியல. நிறைய பாத்திரங்களைக் கண் முன்னால கொண்டு வந்துரக்கூடிய ஆளு. அதுதான் அவரோட சிறப்பு.

ஏற்கனவே சொன்ன மாதிரி அவரோட கட்டுரைகள் எனக்கு ரொம்பப் புடிக்கும். அது உண்மையான விஷயம். அதில என்னமோ பண்ணுதாரு. இந்த பாஷை வந்து அவர் கைகளில் ஏதோ ஆயிருது…நாக்குல போட்டா அவ்வளவு தித்திப்பா இருக்கற பண்டம் மாதிரி இருக்கு.

அதேமாதிரி ஜெயகாந்தன் பேச்சை நெறைய கேட்டிருக்கேன் விரும்பித் தேடிப் போய் கேட்டிருக்கேன்.

கண்ணதாசன் பேச்சும் ரொம்ப நல்லா இருக்கும். அவர்ட்ட வேலை பாத்ததுக்காகச் சொல்லலை. உண்மையிலேயே நல்லா இருக்கும். அது மாதிரில்லாம் பேசுறதுக்கு இப்போ உள்ள எளுத்தாளர்களுக்கு பேச்சு தெரியாது. அதானே சொல்லுதேன், இவங்க எளுதறதே சரியில்லை, அப்புறம் எதுக்கு பேசப் போறே? அதுவும் ஒரு கலை. ஆமா. பேசுறதும் ஒரு கலைதான். இதையே சரியா செய்ய முடியல நீ. அங்க போயி என்னச் செய்யப் போறே?

சுகா: எழுத்தாளன் எல்லாத்துக்கும் அபிப்பிராயம் சொல்லிக்கிட்டு இருக்க வேண்டாம், எப்பப் பாரு எல்லாத்தையும் பத்தி பேசிக்கிட்டு இருக்க வேண்டாம்னு உங்க சுபாவத்தை வைத்து சொல்லுதீங்களா, இல்லை பொதுவாகச் சொல்லுதீங்களா?

வண்ணநிலவன்: என்னைக் கேட்டா உங்க தொளில நீங்க பாத்தா போதும். உங்க தொளில் பேப்பரும் பேனாவும் வச்சுக்கிட்டு எளுதறதுதான். அதுக்கு மேல… மேடைப் பேச்சு, ஜெயகாந்தன் மாதிரி பேச முடியுமா? இப்ப நான் மீட்டிங் போகாததுக்குக் காரணம் அதான். எல்லாரும் பேசுதாங்க. கேக்க முடியல. ஏதோ தீசிஸ் படிக்கற மாதிரி இருக்கு. இலக்கியத்தை பத்தி பேசும்போது கல்லூரி பேராசிரியர்கள், நற்றிணை குறிஞ்சிப் பாட்டுல ஏதோ ஒன்னை புடிச்சுக்கிட்டு பேசுவாங்கள்லா?. அந்த மாதிரி பேசுதாங்க. மலையாளத்து ரம்பம் போட்டா மாதிரி இருக்கு. அதனாலயே கூட்டங்களுக்குப் போறதே கிடையாது. ஏன்னா அவங்ககிட்ட தெரிஞ்சுக்கறதுக்கு நமக்கு செய்தி ஒண்ணும் இல்ல. உங்ககிட்ட பேசுதேன்னா ஏதாவது தெரிஞ்சுக்க முடிஞ்சா நல்லது எனக்கு. அதுக்காக எல்லார்கிட்டயும் எல்லாம் தெரிஞ்சுக்க முடியாது. ஆனா அப்படி இருந்தா நல்லது இல்லையா? மெனக்கெட்டு பஸ் ஏறி அங்க போய் ரெண்டு மணி நேரம் உக்காந்திருக்கத் தயாரா இருக்கேன். ஆனா ஒண்ணுமே இல்லாம நம்மளப் புடிச்சு, இந்த மாதிரி சாகடிச்சா என்ன பண்ண முடியும்? ஓடியே வந்திருவேன்.

சுகா: இந்த இலக்கியத்தைப் பல பிரிவால்லாம் பிரிக்காங்களே! அதைப் பத்தி உங்க அபிப்ராயம் என்ன?

இலக்கியத்தை அப்படில்லாம் பிரிக்க முடியாது. இப்ப கி.ராஜநாராயணன் மாமா கரிசல் இலக்கியம் எளுதிட்டதா சொல்லுதாங்க. ஆனா எண்ட்ட கேட்டா, கரிசல் இலக்கியம், மத்த இலக்கியம் அப்படின்னுலாம் ஒண்ணும் கெடையாதுன்னுதான் சொல்லுவேன். அப்படிப் பாத்தா, வேற மொளி இலக்கியம் உங்களை பாதிக்காது. இப்ப தாகூர் உங்களுக்குப் பிடிக்குது. சரத் சந்திரர் பிடிக்குது. டால்ஸ்தாய் படிக்கீங்க. அதெல்லாம் உங்களை எப்படி பாதிக்குது? அவங்கள்லாம் மண் சார்ந்தோ பூமி சார்ந்தோ பூகோளம் சார்ந்தோ இல்ல. அப்புறம் இந்த முற்போக்கு, பிற்போக்கு இதெல்லாம் இப்ப இல்ல. ஓஞ்சு போச்சு. அதுவும் தப்பு. அந்த மாதிரியெல்லாம் ஒண்ணும் கெடையாது. இப்ப கம்ப ராமாயணம் ஏதோ ராமன்னு ஒரு ராஜா இருந்தான்னுதான் கதை. அதைத்தான் எளுதியிருக்கார். ஆனா கம்ப ராமாயணம் எவ்வளவு சுவையா இருக்கு சொல்லுங்க. அந்த இலக்கியத்தினுடைய ஆளுமை இன்னும் நின்னுக்கிட்டிருக்கு… படிச்சா நம்மளை உள்ள இழுத்துக்கிடுது. அதுக்கெல்லாம் இப்படிச் சொல்ல முடியுமா? உத்தர பிரதேசத்தைச் சேர்ந்த ஒரு ராஜாவுடைய வாள்க்கையைச் சொல்லுது அப்படின்னு சொல்ல முடியுமா, அல்லது முற்போக்கு இலக்கியம் இல்லன்னு சொல்ல முடியுமா? லீனியர் நான் லீனியர்ன்னு என்னென்னமோ சொல்லுதாங்க. அதெல்லாம் சும்மா.

இப்ப பெண்ணியம்ங்காங்க. தலித் இலக்கியம்ங்காங்க. இதெல்லாம் பேத்தல். இது முட்டாள்தனம் அல்லது பேத்தல் அப்படின்னுதான் சொல்லுவேன். எல்லாரும் எல்லாத்தைப் பத்தியும் எளுதலாம். ஆம்பளை எளுதுனாத்தான் இலக்கியம், பொம்பளை எளுதுனா இலக்கியம் இல்லைன்னு சொல்ல முடியாதுல்லா, அந்த மாதிரிதான். யாரும் எந்த விஷயமும் எளுதலாம். சரியா இருக்கா… இப்ப நீங்க குடிக்கீங்க ஒரு தண்ணி. எப்படியிருக்கு சொல்லலாமில்லையா? இது சிறுவாணித் தண்ணி மாதிரி இருக்கா, சரி. சிறுவாணித் தண்ணிங்கறது ஒரு உச்சபட்சம். அது மாதிரிதான். மத்ததெல்லாம் அதுக்கப்புறம் வச்சுக்கோ. அப்படித்தான் சொல்ல முடியும்.

உயர்ந்த அம்சம்னு ஒண்ணு இருக்கு. அது இருக்கா என்னன்னு தேட வேண்டியிருக்கு. அது இருந்தா சரிதான். அது யாரு எளுதுனா என்ன? அதனால, தாழ்த்தப்பட்டவனைப் பற்றி தாழ்த்தப்பட்டவன்தான் எளுதணும் அப்படின்னா என்னாகும்? அது பேத்தல்தான். குபரா எளுதியிருக்காரு. பண்ணைச் செங்கான்னு ஒரு கதை எளுதியிருக்காரு. ரொம்ப அருமையான கதை. மிகச் சிறந்த கதைகள்ல ஒண்ணு. தாழ்த்தப்பட்ட ஒரு விவசாயியைப் பத்திதான் எளுதியிருக்காரு. அப்ப குபரா ஒரு பிராமணன் அவர் எளுதலாமா அப்படின்னு கேக்க முடியுமா? அப்படிக் கேட்டா என்ன சொல்லுவீங்க? அவருக்கு மனசை அப்படி பாதிச்சிருக்கு, எளுதிட்டார். ஜாதி அடிப்படையில் பிரிக்கறது, பெண்கள் அப்படின்னுல்லாம் பிரிக்கறது, கோஷம் போடறது இதெல்லாம் பொலிட்டிக்கல் ஜார்கன்ஸ். நமக்குத் தேவையில்லாத விஷயங்கள். இலக்கியத்துக்குத் தேவையில்ல. இலக்கியம் அது பாட்டுக்கு… இப்போதைக்குப் பெரிசா இருக்கற மாதிரி தெரியும். ஆனா அது காலப்போக்கில் நிக்காது. உண்மையான இலக்கியம்தான் நிக்கும்.

சுகா: நாஞ்சில்நாடன் அடிக்கடி ஒரு விஷயம் சொல்லுவாரு, தனிப்பேச்சிலயும் சொல்லிருக்காரு, பொதுவுலயும் சொல்லிருக்காரு, ‘உண்மையான எளுத்துதான் எப்போவும் நிக்கும். புதுமைப்பித்தனுக்கு அப்புறம் எத்தனையோ எழுத்தாளர்கள் வந்திருந்தாலும், புதுமைப்பித்தனுக்கு அப்புறம் வண்ணநிலவன்தான்’னு….

வண்ணநிலவன்: அவர் எப்படிச் சொல்லுதார்ன்னு தெரியல. புதுமைப்பித்தனுக்கும் எனக்கும் என்ன ஒற்றுமை இருக்குன்னு தெரியல. ஆனா நான் என்ன நெனைக்கேன்னா புதுமைப்பித்தன் கதைகளை ஒரே மாதிரி எளுதல. வித்தியாசம் வித்தியாசமான உரைநடை, வித்தியாச வித்தியாசமான உருவ அமைப்புகள்ல எளுதியிருக்காரு. நானும் அந்த மாதிரி எளுதியிருக்கேன்.

என் கதைகள்லயும் கேலி கிண்டல்லாம் இருக்கும். சில கதைகள்ல கிண்டல் இருக்கும். லிட்டரேசச்சர்னாலே சீரியசாதான் இருக்கணும், சோகச் சுவை ஒண்ணுதான் இலக்கியம்னு இல்லை. எல்லா விஷயத்தையும் நான் எளுதியிருக்கேன். அதை வச்சு அவர் அப்படி சொல்லுதாரோ, என்னமோ தெரியல. ஆனா புதுமைப்பித்தன் அளவுக்கு என்னை நான் நெனைச்சுக்கிட முடியாது. நெனைச்சுக்கறதும் தப்பு.

சுகா: கம்பராமாயணத்தப் பத்திச் சொன்னதனாலே கேக்கறேன். மரபிலக்கியங்கள், கம்பராமாயணத்துலயெல்லாம் ஈடுபாடு உண்டா?

வண்ணநிலவன்:என்ன, இப்படி கேட்டுட்டீங்க? கம்பராமாயணப் பரிச்சயம் சின்னப் புள்ளைல இருந்தே இருந்தது. அப்புறம் வை.மு.கோபால கிருஷ்ணமாச்சாரியார் விளக்கவுரையோட எளுதுனத முளுமையாப் படிச்சிருக்கேன். அத எனக்கு குடுத்தவரு, சோ. கம்பன் எளுதுனத அத்தன சுவையா, எளிமையா, விளக்கமா சொல்லியிருப்பாரு கோபாலகிருஷ்ணமாச்சாரியார். எப்பவாது கம்பராமாயணத்தப் பத்தி எளுதணும்னு அதுலேருந்து நெறய குறிப்புகள்லாம் எடுத்து வச்சேன். சந்தர்ப்பம் அமையறப்ப எளுதனும். அப்புறம் சங்க இலக்கியம், பக்தி இலக்கியமான தேவாரம், திருவாசகமெல்லாம் காதுல விளுற சூளல்லயே வாள்ந்தததுல்லாம் ஒரு கொடுப்பினைன்னுதான்யா சொல்லணும். அதயெல்லாம் எளுதறவங்க எல்லாருமே படிக்கணும். எளுதறவங்கன்னு இல்ல. எளுத, படிக்கத் தெரிஞ்ச எல்லாருமே நம்ம மொளில உள்ள அளகத் தெரிஞ்சுக்கிடக்காவது அதெயெல்லாம் படிக்கணூம்.

சுகா: ஆரம்பகாலத்துல நீங்க கூட கவிதைகள் எல்லாம் எழுதியிருக்கீங்க இல்லையா? இப்போ ஏன் நிறுத்தீட்டிங்க?

வண்ணநிலவன்: என்னை கவிஞன்னு சொல்ல முடியாது. எல்லாம் பண்ணிப் பாப்போம். டிராமா கூட எளுதியிருக்கேன். கணையாழியில எல்லாம் வந்திருக்கு என் நாடகங்கள். எல்லாம் பண்ணிப் பாப்பேன். சும்மா எல்லா முயற்சியும் பண்ணிப் பாப்போம் அப்படின்னு தோணும். அது மாதிரி எளுதுனது. கவிதைக்குத் தகுதியான ஆள் இல்ல நாம அப்படின்னு எனக்கு அபிப்பிராயம். ஏன்னா அந்த மனசு என்கிட்டே கெடையாது. வண்ணதாசனுக்கு அந்த மனசு உண்டு. அதனால அவர் அந்த மாதிரி எளுத முடியும், நான் எளுத முடியாது. நான் உரைநடைக்காரன்தான். ரொம்ப இயல்புல நான் வந்து உரைநடைக்காரன்தான். அத ஒளுங்கா எளூதுனாலே போதும் அப்படின்னு தோணிட்டு. (சிரிக்கிறார்).

சுகா: இப்போ வண்ணதாசனுக்குள்ள கவிதை மனசுக்குக் காரணம் அவர் பிடிச்ச இடத்துல, பிடிச்ச ஊர்லயே இருக்கறதாலயா இருக்குமா?

வண்ணநிலவன்: இருக்கலாம். நமக்கு வேர் அங்கதான் இருக்கு. சுடலைமாடன் கோயில் தெருக்குள்ள போனாலே என்னமோ மாதிரி ஆயிருதே. . இவ்வளவுக்கும், அந்த ஆட்கள்லாம் தெரியாத ஆட்கள்தான். அந்த தெருவில் இருக்கறவங்க ஒருத்தரும் தெரியாது.

தாதங்குளம் போயிருந்தேன். எங்க ஊரு தாதங்குளம்தான். அங்க எங்க வீடே இல்ல அந்த எடத்தில. எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்துல பல வீடுங்க இருந்தது அந்த வீடுகள்லாமே இல்ல. அந்த தெருவே இல்லைன்னு சொல்லணும். அந்த அளவுக்கு எல்லாரும் வெளியே போயிட்டாங்க வீட்டெல்லாம் இடிச்சுட்டாங்க. ஆனா அங்க போன பின்னாடி அங்க போனா ஏதோ பண்ணுது. அந்த மண்ணு செய்யற வேல…

டான் ஜூவான்னு ஒரு கேரக்டர் லத்தீன் அமெரிக்க இலக்கியத்துல வரும். அந்த டான் ஜூவான் ஒரு சித்தர் மாதிரி. திடீர் திடீர்னு அவன் எதுவாவது சொல்லுவான். அவன் அந்த மாதிரி சொன்னதுல பவர் ஸ்பாட் அப்படின்னு ஒரு விஷயத்தைப் பேசுவான். காட்டு வளியில போயிட்டே இருப்பான். ஒரு எடத்துல நல்ல சிந்தனையெல்லாம் வரும். இந்த எடத்துல நில்லு. நல்ல சிந்தனைகள்லாம் வரும். அப்படிம்பான். அந்த மாதிரி அந்த ஊரெல்லாம் நமக்கு பவர் ஸ்பாட்டு மாதிரி ஏதோ பண்ணுது. எல்லோரோட இருக்கும்போதும் அப்படி இருக்கறதில்லை. சில பேரோட இருக்கும்போது சந்தோஷமா இருக்கு. பேசாட்டா கூட நமக்கு சந்தோஷமா இருக்கு. அந்த மாதிரி எல்லாம் இருக்கு. அது என்னத்துனாலன்னு சொல்ல முடியுமா? விஞ்ஞானபூர்வமா சொல்ல முடியுமா?

அது மாதிரிதான் இதுவும். இந்த விஷயமும் எப்படின்னு சொல்ல முடியாது (சிரிக்கிறார்)

சுகா: முந்தி ஒரு முறை சுபமங்களா பேட்டியில, “திருநவேலியில ஒரு ஆயிரம் ரூவா சம்பளத்துல ஒரு பலசரக்குக் கடைல வேலை கெடைச்சா ஊருக்குத் திரும்பிப் போய்ருவேன்”ன்னு சொல்லியிருந்தீங்க, இப்பவும் அப்படித்தானா?

வண்ணநிலவன்: இப்பவும் எனக்கு அந்த ஒரு எண்ணம் இருக்கத்தான் செய்யுது. திருநெல்வேலியில இருக்கலாம் அப்படின்னுதான் தோணுது. இப்ப கல்யாணில்லாம் பாக்கியவான்தான். அவரைப் பாத்தா பொறாமையா இருக்கு. அங்கேயே இருக்கறதுக்கு அவர் குடுத்து வச்சிருக்கணும் பாத்தேளா? திருநெல்வேலி மாறிட்டு. அதையும் நான் ஏத்துக்கிடுதேன். ஆனா எனக்கு திருநெல்வேலி பிடிச்சிருக்கு. இந்த மாதிரி ஒரு வீடு குடுத்து எளுதுய்யா அப்படின்னா எளுதத்தான் செய்வேன். இந்த ஊர்ல ஒட்ட முடியல. ஒட்டலியே. முப்பத்து அஞ்சு வருஷம் ஆச்சு. இந்த ஊர்ல எனக்கு ஒட்ட முடியலயே. இருக்கேன். ஆனா இருக்கேனே தவிர இந்த ஊரோட மனசு தோய மாட்டேங்கு. திருநெல்வேலிக்குப் போயி இருக்க முடிஞ்சதுன்னா எனக்கு ரொம்ப இதுவாத்தான் இருக்கும். இங்க வீடெல்லாம் இருக்கு. போக முடியாது. அது சாத்தியமே இல்லை.

குருவிக்கத ஒண்ணு இருக்குல்லா. ஒரு துறைமுகத்தில் கப்பல் நிக்கும். கப்பல்ல தானியங்கள்லாம் சிந்தியிருக்கும். குருவி அதைப் பொறுக்கித் தின்னுகிட்டு இருக்கும். கப்பல் புறப்பட்டுருது. அந்த ருசியில அது அந்தக் கப்பல்லயே உக்காந்திருது. கப்பல் போயிருது. ரொம்ப தூரம் போயிருது. சாப்பிட்டு முடிச்சதும் நம்ம இடத்துக்குப் போகணுமே, கரைக்குப் போகணுமேன்னு பாத்தா கடல். கொஞ்ச தூரம் பறக்கும் அப்புறம் கப்பலுக்கு வரும். மறுபடியும் கொஞ்ச தூரம் … இப்படி… போகவே முடியல. கடைசில கப்பல்லயே இருந்திரும். போகவே முடியாது. இனிமே கரைக்குப் போகவே முடியாது.

அந்தக் குருவி மாதிரிதான் ஆகிப்போச்சு என் வாள்க்கையும்’

‘என் வாள்க்கையும்தான் அண்ணாச்சி’.

விடைபெற்றுக் கொண்டேன்.

மீனாட்சி அம்மன் கோவிலுக்குள் நுழைந்ததிலிருந்தே சகோதரர் மரபின் மைந்தன் முத்தையா மடைதிறந்த வெள்ளமாக, தேவாரமும், திருவாசகமுமாகப் பாடி வந்தார். இடையிடையே கவியரசர் கண்ணதாசனின் பாடல்கள் வேறு. மரபின் மைந்தன் பாடிய ஒவ்வொரு பாடலும் எனக்கும் தெரியும் என்பதாகக் காட்டிக் கொள்வதற்கு ரொம்பவே சிரமப்பட வேண்டியிருந்தது. சில இடங்களில் கண்மூடி பக்தியில் மூழ்கிக் கிடப்பதான பாவனையில் சமாளித்தேன். உடன் வந்த ‘இசைக்கவி’ ரமணன் அவர்கள் ஒருபடி மேலே போய், மரபின் மைந்தனின் குரலுக்கு வாயசைக்க முயன்று தோற்றுக் கொண்டிருந்தார். சொக்கநாதர் சந்நிதிக்குள் நுழையவும், மரபின் மைந்தனுக்கு முந்திக் கொண்டு, இரு கைகளையும் தலைக்கு மேல் கூப்பி ‘திருச்சிற்றம்பலம்’ என்று உரத்த குரலில் சொல்லிவிட்டு,

’நமச்சிவாய வாழ்க நாதன்தாள் வாழ்க
இமைப்பொழுதும் என்நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள்வாழ்க ’

என்று ஆரம்பித்து,

’சொல்லிய பாட்டின் பொருள் உணர்ந்து சொல்லுவார்
செல்வர் சிவபுரத்தின் உள்ளார் சிவனடிக்கீழ்ப்
பல்லோரும் ஏத்தப் பணிந்து’

வரைக்கும் நிறுத்தாமல் ஒப்பித்து,

‘நம பார்வதிபதயே, ஹரஹர மஹாதேவா
தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி
எந்நாட்டவர்க்கும் இறைவா போற்றி’

என்று சம்பிரதாயமாக முடித்து கண் திறந்தேன். ‘இசைக்கவி’ கண்கலங்க என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அத்தனை நேரம் கண் மூடியிருந்ததால், முழு சிவபுராணத்துக்கும் அவர் வாயசைக்க முயன்றாரா என்று பார்க்க முடியவில்லை. ‘அற்புதமா சிவபுராணம் பாடினே, சுகா’. தோளைத் தொட்டுச் சொன்னார். எனக்கு அது மட்டும்தான் தெரியும் என்கிற ரகசியத்தை அவரிடம் சொல்லாமல் தவிர்த்தபடி, ‘எல்லாம் அவன் செயல்’ என்று சொக்கநாதரைக் காட்டினேன். சரியாக மரபின் மைந்தன் சொக்கநாதரை மறைத்தபடி நின்றார்.

வெளியே வந்து காரைத் தேடும் போது, இசைக்கவி சொன்னார்.

‘ஏம்பா, கோயிலுக்கு வந்துட்டு சும்மா போகக் கூடாதுப்பா. ஒரு ஜூஸ் குடிக்கணும்’.

அந்தச் சம்பிரதாயம் எனக்குப் பிடித்திருந்தது. ஆனால் மரபின் மைந்தன் வேறோர் முடிவில் இருந்தார்.

‘அன்னைக்கே ஒங்கக்கிட்டெ சொன்னேன்ல! பெரியவரப் பாத்துட்டு வந்திருவோம். வீட்லதான் இருக்கா. பேசிட்டென்’ என்றார்.

ஏற்கனவே பெரியவரைப் பற்றிச் சொல்லியிருந்தார். எனக்கு அப்போதே மனசு வேடிக்கையை விட்டு கவனமானது. பேராசிரியர் ஞானசம்பந்தன் அவர்களின் ஓட்டுனரிடம் கேட்டார், மரபின் மைந்தன். ‘இங்கெருந்து நாகமலை புதுக்கோட்டைக்குப் போகணும்’. ஓட்டுநருக்குத் தெரிந்திருந்தது. அங்கு சென்று ஒவ்வொரு இடமாகத் தேடி ‘சர்வோதயா நகர்’ சென்றடைந்தோம். எங்களைப் பின் தொடர்ந்து ‘தஞ்சை’ செழியனும் தன் காரில் வந்து கொண்டிருந்தார். காரிலிருந்து இறங்கி முகவரியை விசாரிக்கும் போது, எங்களைப் போன்றே அவரும் மரபின் மைந்தனிடம், ‘நெஜம்மாவே அவரத்தான் பாக்கப் போறோமா?’ என்று கேட்டுக் கொண்டேயிருந்தார். கடைசியில் ஒரு மளிகைக்கடைக்கார வெள்ளைமீசை அண்ணாச்சி சொன்னார். ‘வலதுபக்கம் போயி வலதுப்பக்கமே திரும்புங்க. கடைசி ஒத்த வீடு.’

அந்தக் கடைசி ஒத்த வீட்டின் வாசலில் V.O.C.Valeswaran என்று ஆங்கிலத்தில் எழுதிய போர்டு ஒன்று தொங்கியது. நண்பகல் வெயிலும், அமைதியும், புழுக்கமுமான ஒரு சூழலில் மரபின் மைந்தன் அந்த வீட்டின் வாசல் கதவைத் தட்டி, ‘ஐயா’ என்றார்.

‘யாரு?

இந்தா வாரேன்’

என்ற குரலை முதலில் அனுப்பி விட்டு, பின் மெதுவாக கால்களைத் தரையில் தேய்த்தபடி, தளர்ந்த நடையுடன், கிழிசலான பனியன் அணிந்த முதியவர் ஒருவர் கதவைத் திறக்க வந்தார். நன்றாகப் படிய வாரிய சிகை. நெற்றிச் சுருக்கங்களுக்கிடையே திருநீற்றுக் கோடு.

’வணக்கம். முத்தையா வந்திருக்கென்’ என்றார் மரபின் மைந்தன். உதடுகளில் பொதிந்திருந்த நிரந்தரப் புன்சிரிப்புடன்

‘ஆகா, வாங்கய்யா வாங்க’

என்று கதவைத் திறந்தவர், ‘இசைக்கவி’ ரமணன் அவர்களைப் பார்த்து, கண்களை அகலத் திறந்தபடி

‘ஐயா வாங்க. ஒங்கள பொதிகைல பாத்து ரசிச்சிருக்கம்லா’

என்றபடி வணங்கினார். உள்ளே நுழையும் போதே, சத்தமாக

‘ஏட்டி, ஆரு வந்திருக்கா பாரு. பொதிகைல கவித சொல்லி பாட்டா படிப்பாகள்லா. அவுக’ என்றார்.

உள்ளிருந்து பெரியவரின் துணைவியார் வந்து, எங்கள் எல்லோரையும் விட்டு விட்டு , இசைக்கவியை வணங்கி,

‘ஒங்க பாட்டுல்லாம் எங்களுக்குப் புடிக்கும்’ என்றார்.

அனைவரும் கிடைத்த இருக்கைகளில் அமர்ந்த சில நொடிகளுக்கு காரணமேயில்லாமல் ஓர் அமைதி சூழ்ந்தது. அந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்திக் கொண்டு, ஏற்கனவே உணர்ச்சிவசப்பட்ட மனநிலையில் இருந்த ‘இசைக்கவி’ அவர்கள், ஏதேனும் கவி இயற்றிப் பாடிவிடுவாரோ என்று கலக்கத்தில் இருந்தேன். நல்ல வேளையாக அந்த அமைதியை மரபின் மைந்தன் கிழித்தார்.

‘ஐயா, ரெண்டுக்கெட்டான் வேளைல வந்து தொந்தரவு பண்ணிட்டோமோ?’.

மரபின் மைந்தனின் முகத்தை உற்றுப் பார்த்த பெரியவர்,

‘நான் என்னத்த செய்யப் போறேன்? யாருக்காது காயிதம் எளுதுவென். அதத்தவிர வேற சோலி கெடயாது. ஒங்களுக்கே எத்தன காயிதம் போட்டிருக்கென்’ என்றார்.

ஏழெட்டு பேர் அமர முடிகிற அந்த சிறிய ஹாலில் இரண்டு, மூன்று வ.உ.சி புகைப்படங்கள் இருந்தன. அதில் ஒன்றை நான் உற்றுப் பார்க்க,

‘அந்தப் படம் ஒரு வெள்ளைக்கார அதிகாரி குடுத்தது. அத எங்க அண்ணன் ஒடச்சுப் போட்டான். அப்புறம் நான் பந்தோபஸ்து பண்ணி வச்சிருக்கென்’ என்றார், பெரியவர்.

’ஒங்க பேரே வெள்ளக்காரன் பேருதானெ!’ என்றேன். சில நொடிகள் ஏதும் சொல்லாமல் இருந்து விட்டு,

‘அந்த நன்றியெல்லாம் இப்ப உள்ள மனுசாளுக்கிட்டெ நாம எதிர்பார்க்கக் கூடாது’ என்றார்.

சில நொடிகள் ஏதும் சொல்லாமல் இருந்து விட்டு,வ.உ.சி அவர்கள், தான் மீண்டும் வக்கீல் தொழில் செய்வதற்கு உதவிய வாலேஸ் என்ற வெள்ளைக்கார அதிகாரியின் பெயரை, நன்றிக்கடனாக தன் மகனுக்கு வைத்தார் என்னும் செய்தி அறிந்ததுதான். அதைத்தான் பெரியவர் அப்படி சொல்கிறார் என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன். சூழலை மாற்ற வேண்டும் என்று விரும்பினாரோ, என்னவோ! இசைக்கவி ரமணன் அவர்களைப் பார்த்து பெரியவர்,

‘எய்யா. டி.வி.ல எத்தனையோ மட்டம் ஒங்க பாட்டக் கேட்டிருக்கொம். இப்ப எங்களுக்காகப் பாடுங்களென்’

என்றார். என் கையில் கேமரா இருப்பதைப் பார்த்தவுடன்

‘நீங்க ஃபோட்டோ எடுக்கப் போறதா இருந்தா, சட்ட போட்டுட்டு வந்திருவென். இதுக்குன்னே ஒரு நல்ல சட்டய பத்திரப்படுத்தி வச்சிருக்கெம்லா’

என்றார். சொன்னபடியே சட்டை போட்டு வந்தார். இசைக்கவி பாடத் தயாராக, உள்ளே சென்ற தன் மனைவியைக் கூப்பிடும் விதமாக,

‘ஏட்டி, ஒன் காப்பிக்கடயக் கொஞ்சம் சாத்திட்டு இங்கன வா. அவாள் பாடப் போறா’ என்றார். ஸ்விட்ச்சைத் தட்டினாற் போல் இசைக்கவி அவர்கள் எங்கு சென்றாலும் தவறாமல் பாடும் ‘அந்த எட்டயப்புரத்துச் சுப்பையா’ என்ற பாடலை சுருதிவிலகாமல் நயமாகப் பாடினார். பாட்டு முடிந்ததும், உள்ளே சென்று ஒரு பொன்னாடையை எடுத்து வந்து இசைக்கவிக்குப் போர்த்தி மரியாதை செய்தார், பெரியவர். இசைக்கவி கண்கலங்கினார். இதற்குள் பெரியவர் வாலேஸ்வரன் அவர்களின் துணைவியார், எல்லோருக்கும் தேநீர் கொண்டு வந்தார்கள். தம்ளரைக் கையில் வாங்கிய மறு கணமே, கண்ணீரைக் கூட துடைக்காமல், ஒரு ஸ்டூலில் இருந்த தட்டில் உள்ள முறுக்கை எடுக்கப் பாய்ந்தார் இசைக்கவி.

‘டீல ஊறப்போட்டு சாப்பிடப் போறேளா?’ கண்சிமிட்டி சிரித்தார், பெரியவர்.

மரபின் மைந்தன் சர்க்கரையைத் தவிர்க்கும் பொருட்டு, தன் தேநீர் தம்ளரிலிருந்து எல்லோருடைய தம்ளரிலும் கொஞ்சம் ஊற்றினார்.

‘என்ன?’ என்றார் பெரியவர்.

‘ஒண்ணுமில்ல. அவாள் பெருமாள் கோயில் தீர்த்தம் மாரி எல்லாருக்கும் வளங்குதா’ என்றேன்.

‘எனக்கு தீர்த்தம் மாரி ஒரு மடக்குதான் என் வீட்டம்மா குடுத்திருக்கா’

கையில் உள்ள தம்ளரைக் காண்பித்தார், பெரியவர். ஒரு நமட்டுச் சிரிப்புடனான சுயஎள்ளலிலேயே வாழ்கிறார் மனிதர் என்பதை அங்கிருந்த ஒவ்வொரு நொடியிலும் உணர முடிந்தது. ஏற்கனவே மரபின் மைந்தன், பெரியவரின் நகைச்சுவை உனர்வைப் பற்றிச் சொல்லியிருக்கிறார். கோவைக்கு ஒரு நிகழ்ச்சிக்குச் சென்றிருக்கிறார், பெரியவர் வாலேஸ்வரன். மதியம் மோர்ச்சோறும், இரவுக்கு மிளகாய்ப்பொடி தடவிய இட்லியும் கையோடு கொண்டு வந்திருக்கிறார். இரவு உணவை தங்களுடன் சாப்பிட வற்புறுத்தியிருக்கிறார், மரபின் மைந்தன். உடனே ஃபோனில் மனையிடம் அனுமதி கேட்டாராம், பெரியவர்.

‘ஏட்டி. மத்தியானத்துக்கு நீ கட்டிக் குடுத்த மோர்ச்சோத்த சாப்பிட்டுட்டென், கேட்டியா! ஆனா ராத்திரிக்கு இவங்கல்லாம் அவங்க கூட வெளிய சாப்பிடச் சொல்லுதாங்க’

‘சாப்பிட வேண்டியதானெ? இதுல என்ட்ட கேக்க என்ன இருக்கு?’

‘இல்லட்டி. அவங்க கூட சாப்பிட்டுருதென். ஆனா நீ குடுத்த மொளகாப்பொடி இட்லிய என்ன செய்ய? திருப்பிக் கொண்டு வந்துரவா?’

ஊருக்குத் திரும்பிய பிறகு மரபின் மைந்தன் ஃபோன் பண்ணியிருக்கிறார். ஃபோனை வைக்கும் போது பெரியவரிடம் மரபின் மைந்தன் சொல்லியிருக்கிறார்.

‘அம்மாக்கிட்டெ நான் ரொம்ப விசாரிச்சதாச் சொல்லுங்க’.

‘இப்ப அவ தூங்கிக்கிட்டிருக்கா. இப்பவே எளுப்பி நீங்க விசாரிச்சதாச் சொல்லவா? இல்ல அவ எந்திரிச்சதுக்கப்புறம் சொல்லவா?’

இவையெல்லாம் நினைவுக்கு வர, பெரியவர் சொல்லும் ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் சிரித்தபடியே அமர்ந்திருந்தேன்.

‘ஒங்க அப்பாவும் இப்படித்தான் ஹாஸ்யமா பேசிக்கிட்டு இருப்பாங்களோ?’ இசைக்கவி கேட்டார். அதற்கு பெரியவர் வாலேஸ்வரன் சொன்ன பதில்.

‘அவாள் அப்படி இருந்திருக்க வாய்ப்பில்ல’. சற்றுநேர அமைதிக்குப் பிறகு சொன்னார். ‘கப்பல் ஓட்டுனதுல எங்க அப்பாக்கு நஷ்டம்தான். ஆனா சொத்துல்லாம் போனது, தொழிற்சங்கத்துலதான்’.

‘ஒங்க அப்பாவோட புஸ்தகத்தையெல்லாம் அரசுடைமை ஆக்குனாங்களே!’ மரபின் மைந்தன் கேட்டார்.

‘அத டிஸ்ஹானர் பண்ணி திருப்பி அனுப்பிட்டாங்கய்யா’ என்றார் பெரியவர்.

‘ஏன்?’ என்ற கேள்விக்கு சிரித்தபடியே, ‘வேற ஒன்ணுமில்ல. அந்த அதிகாரியப் பாத்து நான் சலாம் போடல. அவ்வளவுதான்’ என்றவர், ‘அப்ப மூவாயிர ரூவா பென்ஷன்ல குடும்பம் நடத்த வேண்டிய சூழல். அதான் அப்பிடியே விட்டுட்டென் இப்பம்னா கேஸு கீஸு போட்டிருப்பென். பிள்ளேள்லாம் வேலைக்குப் போக ஆரம்பிச்சுட்டாங்கல்லா ’ என்றார். மேற்கொண்டு என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் அமர்ந்திருந்தோம். பெரியவர் தொழிலாளர் நலத்துறை அலுவலராகப் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர் என்றார், மரபின் மைந்தன்.

கிளம்பும் நேரம் வந்தது. எல்லோரும் புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டோம். அந்த முதிய தம்பதியினரின் கால்களில் விழுந்து வணங்கினோம். ஆசீர்வாதம் வாங்க சாஷ்டாங்க நமஸ்காரம் பண்ணிய இசைக்கவி கூடுதலாக ஒரு சில நொடிகள் கீழே கிடந்தார். ‘எளுப்பி விடணுமோ?’ என்றார் பெரியவர். வெடித்து சிரித்தபடி கிளம்பினோம்.

‘ஏட்டி. இவாளுக்கெல்லாம் மத்தியானம் சாப்பாட்ட போட்டு பயங்காட்ட வேண்டாமா? இப்பிடி தப்பிச்சு போக விடுதியெ!’ மனைவியைப் பார்த்துச் சிரித்தபடிக் கேட்டார்.

வாசல் வரைக்கும் வழியனுப்ப வந்தவர், இசைக்கவி ரமணன் அவர்களிடம், ‘எய்யா. அந்த எட்டயப்புரத்துச் சுப்பையான்னு படிச்சேளே, சுப்பையா மாமாவப் பத்தி! கண்ணீர் வந்துட்டு. . . . எங்க குடும்பமாது வறுமைல கஷ்டப்பட்டுச்சு. ஆனா சுப்பையா மாமா குடும்பம் பட்டினில சங்கடப்பட்டுது . இருக்கும் போது சோறு போடாம இப்ப பாரதி பாரதிங்கானுவொ, சவத்துப் பயவுள்ளய! ஆத்தரமா வருதுய்யா’என்றார், எண்பது வயதைக் கடந்த பெரியவர் வ.உ. சி. வாலேஸ்வரன்.

Courtesy: The Hindu

ஒங்களால எங்க வீட்ல நடக்கக் கூடாததல்லாம் நடந்துக்கிட்டிருக்குங்க’. பேராசிரியர் கு.ஞானசம்பந்தன் அவர்கள் தொலைபேசியில் சொன்னார். ’ஐயையோ! என்ன ஸார் ஆச்சு?’ பதறினேன். ‘பின்னே? நீங்க எங்க வீட்டுக்கு சாப்பிட வாரிய. அதான் அதிசயமா எங்க வீட்ல சைவ சமையல் நடந்துக்கிட்டிருக்கு. நானே போயி காய்கறில்லாம் வாங்கிட்டு வந்தேன்’ என்றார். மிகச் சமீபத்துப் பழக்கம். ஆனால் பல வருடங்களாக நெருங்கிப் பழகியது போன்ற உணர்வு. கலப்படமில்லாத அன்பைப் பொழியும் பேராசிரியர் எனக்கு ஃபோன் பண்ணுகிறார் என்றால், அவர் காரில் வத்தலகுண்டு பட்டிமன்றத்துக்கோ, நாகர்கோயிலில் ஏதேனும் சொற்பொழிவுக்கோ, இல்லை ஏதேனும் திரைப்படப் படப்பிடிப்பில் கலந்து கொள்வதற்காகவோ சென்று கொண்டிருக்கிறார் என்று அர்த்தம். ஆங்காங்கே வண்டிகள் சர் சர்ரென்று செல்லும் சத்தம் கேட்கும். இடையில் யாராவது வந்து பேச்சு கொடுப்பார்கள்.

‘ஐயா, நீங்கதானெ ஜெயா டி.வில ஜோசியம் சொல்றது?’

இதற்கிடையில் என்னிடமும் பேசுவார்.

பேராசிரியரிடம் எனக்குப் பிடித்த பண்பே, அவரது சுயஎள்ளல்தான். தன்னுடைய தொழில்நுட்ப அறிவு குறித்து அவருக்கும், எனக்குமான சம்பாஷணை, எப்போதுமே வேடிக்கைதான். எப்போது குறுஞ்செய்தி அனுப்பினாலும், உடனே ஃபோன் பண்ணுவார். ஆனால் தனக்கு வந்த குறுஞ்செய்தியைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் வைத்து விடுவார். ’ஏன் ஸார் எஸ் எம் எஸ்ஸுக்குப் போயி இப்படி பதட்டமடைறீங்களே!’ என்று கேட்டால், இப்படி சொல்லுவார். ‘சுகா, என்னதான் இப்ப நகர வாழ்க்கைக்குள்ள வந்துட்டாலும், நான்லாம் இன்னும் மனதளவுல கிராமத்தான்தான். சிறு வயசுல நம்ம ஊர்கள்லல்லாம் தந்தி வந்துட்டாலெ, ஊரே கூடி அழுகிற கலாச்சாரத்துல வளந்தவன். சட்டுன்னு மாறிட முடியுங்களா? ஒருமுற நான் வீட்ல இல்லாதபோது எனக்கு தந்தி வந்திருக்கு. தந்திய வாங்கி வச்சுக்கிட்டு ஊரே என் வீட்டுவாசல்ல காத்து நிக்குது. தெருமுக்குல என் பைக் திரும்பவும், ‘கே’ன்னு ஒரே கதறல். ஒருத்தரு என் பைக்கை வாங்கி ஸ்டாண்ட் போடறார். இன்னொருத்தர், என் கையப் புடிச்சு என் வீட்டுக்கு எனக்கே வழிகாட்டிக் கூட்டிட்டுப் போறாரு. வேற ஒரு அம்மா, வீட்டுக்குள்ள போயி தண்ணி கொண்டு வந்து குடுத்து, ‘மொதல்ல கொஞ்சம் தன்ணி குடிச்சுக்கப்பா’ங்குது. என் வீட்டுக்கு வந்து போற சொந்தக்காரங்க யாராயிருக்கும்னு அவங்களே ஆளாளுக்கு கற்பன பண்ணிக்கிட்டு, ‘தைரியமா இரு’ன்னு கண்ணீரோட, என் தோளத் தட்டிக் குடுக்க்றாங்க. கடைசில தந்தியப் பிரிச்சுப் பாத்தா, ‘போடிநாயக்கனூர் ப்ரோக்ராம் போஸ்ட்போண்ட்’னு வந்திருந்தது. ஆக எங்களப் பொருத்தவரைக்கும் இந்த எஸ் எம் எஸ்ஸையெல்லாம் நாங்க அந்தக் காலத்துத் தந்தியாத்தான் பாவிப்போம்’.

குறுஞ்செய்திக்கே இப்படியென்றால், மின்னஞ்சலுக்கு அவர் அடைகிற பதற்றம், அவர் வகுப்பில் அமர்ந்திருக்கும் மாணவர்களின் பதற்றத்தை விட அதிகம். ஒற்றை மின்னஞ்சல் மூலம், பேராசிரியரை எந்த ஊரிலிருந்தும் நேரிலேயே வரவழைத்து விடலாம். இத்தனைக்கும் ‘உங்களுக்கு ஒரு மின்னஞ்சல் அனுப்பியிருக்கிறேன்’ என்கிற குறுஞ்செய்தி போதுமானது. மின்னஞ்சலைப் பார்த்திருக்கவே மாட்டார்.

‘அட! அத ஏன் கேக்குறீங்க சுகா! கமல் இப்படித்தான் அடிக்கடி, ‘பேராசிரியர் தொழில்நுட்ப அறிவை வளத்துக்குங்கம்பாரு. ஒருதடவ அந்த நம்பர எனக்கு எஸ் எம் எஸ் அனுப்புங்கன்னு சொல்லிட்டு ஃபோன வச்சுட்டாரு. அப்புறம் நான் தடவி தடவி, கமலத் தவிர மத்த எல்லாருக்கும் அவரு கேட்ட நம்பர அனுப்பி வச்சு . . . கடைசியா அவருக்கும் ஒரு ப்ளாங்க் எஸ் எம் எஸ் அனுப்பினேன்னா பாத்துக்குங்களேன். இதுக்கே சாயங்காலம் வரைக்கும் ஆயிப் போச்சுங்க’.

தொலைக்காட்சிகளில், இணையத்தில் கேட்டிருக்கிறேனென்றாலும் பேராசிரியரின் பேச்சை நான் முதலில் நேரில் கேட்டது, சென்னையில் அவர் ‘நெடுநல்வாடை’ பற்றிப் பேசும் போதுதான். வெறும் துணுக்குத் தோரணங்களாக பட்டி மன்றம் பேசுபவர்தானே என்று நினைப்பவர்களை வியக்க வைக்கும் பேச்சு, அது. பழந்தமிழில் பயிற்சி என்பதில் கூட ஆச்சரியமில்லை. நவீன இலக்கியத்திலும் அவருக்கிருக்கும் ஆர்வம் அளவிட முடியாதது. அநேகமாக நவீன இலக்கிய உலகில் எழுதிக் கொண்டிருக்கும் எல்லோருடைய படைப்பையும் தேடிப் பிடித்துப் படித்து விடுகிறார். ‘எப்படி ஸார் எல்லாத்தையும் படிச்சுடறீங்க?’ என்று கேட்டால், ‘முன்னாடில்லாம் பேசறதுக்காகப் படிச்சேன். இப்பல்லாம் படிக்கிறதுக்காகப் பேசறேன்’ என்பதுதான் அவருடைய பதிலாக இருக்கிறது. சமீபகாலமாக நான் படிக்காமல் விட்டுப் போன புத்தகங்களைப் பற்றி பேராசிரியரிடமே கேட்டுத் தெரிந்து கொள்கிறேன்.

நான் பேச ஆரம்பிச்ச புதுசுல எங்கப்பா முதல்நாளே கூப்பிட்டு, அது படிச்சியா, இது படிச்சியான்னு கேப்பாருங்க. படிக்கிற பழக்கம் அவர்கிட்டேருந்து வந்ததுதான். அவரு எறந்து, நான் கொள்ளி வைக்கும் போது, ஒரு நூலகத்துக்குக் கொள்ளி வைக்கிற உணர்வுதாங்க எனக்கிருந்தது.’

சிரிக்கச் சிரிக்கப் பேசுகிற பேராசிரியர், சாதாரணமாக இப்படிச் சொல்லி அழ வைப்பார். உடனே நம் மூடை மாற்றும் பேச்சு, அவருடையது. ‘நான் என்னவா வரக்கூடாதுன்னு அவர் நெனைச்சாரோ, அப்படித்தானே வந்தேன்! அதாங்க, தமிழாசிரியரா ஆயிட்டேன்ல! ஏன்னா எங்கப்பாவும் ஒரு தமிழாசிரியர்’.

மதுரையில் நான் தங்கியிருந்த விடுதியிலேதான் சகோதரர் மரபின் மைந்தன் முத்தையா மற்றும் பொதிகை டி.வி. புகழ் ‘இசைக்கவி’ ரமணன் அவர்களும் தங்கியிருந்தனர். மாலையில் விடுதிக்கு எதிரே இருக்கும் ராஜா முத்தையா மன்றத்தில் பேராசிரியரின் தலைமையில் ‘கண்ணதாசன் பாடல்கள்’ குறித்த பட்டி மன்றத்தில் பேச வந்திருந்தார்கள். ‘வேற ஹோட்டல்னா கூட நீங்க தப்பிச்சிரலாம். இப்ப தப்பிக்க வளியேயில்ல. எங்க பேச்ச கேட்டுத்தான் தீரணூம்’. மரபின் மைந்தன் மிரட்டினார். ‘ஸார் பாடுறதா சொன்னாங்களே! அவாள் பாடுறதும் பேச்சுலதான் வருமோ?’ என்று ‘இசைக்கவி’ ரமணனைக் காண்பித்துக் கேட்டேன். ‘சுகா, இது உங்க கையில்ல. காலு. தயவு செய்து முன்வரிசைல உக்காந்து சிரிச்சு கலாட்டா பண்ணிடாதீங்க, ப்ளீஸ்’ என்றார், இசைக்கவி. ‘அப்ப நீங்க நெஜம்மாவே நீங்க பாட ட்ரை பண்ணுவீங்களா?’ என்றேன். ’முத்தையா, கண்டிப்பா இந்த நிகழ்ச்சில நான் கலந்துக்கிடத்தான் வேணுமா?’ மரபின் மைந்தனிடம் கேட்டார், இசைக்கவி.

பேராசிரியர் காரை அனுப்பி வைத்து ஃபோனும் பண்ணினார். ‘சுகா, நீங்க வர்றது சந்தோஷம்னா, ஐயா வர்றது கௌரவம். அவர நல்லபடியா கூட்டிட்டு வாங்க’ என்றார். ‘ஐயா’ என்று பேராசிரியர் மரியாதையுடன் சொன்னது, வண்ணதாசன் அண்ணாச்சியை. அண்ணாச்சி அன்று காலை திருநெல்வேலியிலிருந்து கிளம்பி மதுரை வந்திருந்தார்கள்.

‘அமுதகம்’ என்று பெயரிட்ட பேராசிரியர் வீட்டு வாசலில் பேராசிரியரும், அவர் துணைவியாரும் நின்று எங்களை வரவேற்றனர். எங்களுடன் தஞ்சை செழியனும், அவர் நண்பரும் வந்திருந்தார்கள். முதலில் பேராசிரியர் தன் வீட்டு நூலகத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார். கீழே ஒன்று, மாடியில் ஒன்று என இரண்டு நூலகங்கள். பழைய, புதிய புத்தகங்கள் ஒவ்வொன்றும், நம்பர் போட்டு அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன. இந்த பிரபஞ்சம் உருவாவதற்கு முன்னாலுள்ளவையோ என சந்தேகிக்கும் வண்ணம், பார்க்கும் போதே தும்மலை வரவழைத்தன, சில அரதப்பழசான புத்தகங்கள். வண்ணதாசன் அண்ணாச்சி ஒரு பழைய புத்தகத்தை எடுத்து பூப்போலப் புரட்டினார். அடுத்தடுத்தப் பக்கங்களை அவர் புரட்டும் போது, எந்தப் பக்கத்திலிருந்தாவது ஏதேனும் பூதம் குதித்து, எங்களைச் சுற்றி வந்து காலைக் கடித்துவிடுமோ என்று கலக்கமாக இருந்தது. நல்லவேளையாக அதற்குள் சாப்பிட அழைத்தார்கள்.

டைனிங் டேபிளில் இலை போட்டு, அநேகமாக இதுநாள் வரை நான் கேள்விப்பட்ட அத்தனை காய்கறிகளும் வரிசையாக அணிவகுத்தன. அவைபோக நவதானியங்கள், சாம்பார், ரசம், திருநவேலி வத்தக்குழம்பு, நாகர்கோயில்காரர்களுக்குப் போட்டியாக ஒன்றுக்கு இரண்டு பாயாசம், அப்பளம் என விருந்து அமர்க்களப்பட்டது. இரண்டாவது பாயசமான இளநீர்ப் பாயாசத்தை விருந்துக்குப் பின் அருந்துவதாக ஏற்பாடு. எங்கே பேராசிரியரும், அவர் துணைவியாரும் அதைக் கொடுக்க மறந்துவிடுவார்களோ என்கிற பதற்றத்தில் அவசரவசரமாகச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார், ‘இசைக்கவி’. ‘ஸார்! சாப்பிட்டு முடிச்சதுக்கப்புறம் இளநீர்ப் பாயாசம் தர்றதா சொன்னீங்க. மறந்துராதீங்க’. நொடிக்கொருதரம் நினைவுப்படுத்திக் கொண்டேயிருந்தார். ‘இளநீ . . . .ர்ப் . . . பாயாசமே . . . . உனை அருந்தினால் . . . பறக்கும் என் ஆயாச . . . மே’ என்று அவர் பாடத்தான் இல்லை. முழு விருந்தையும் பேராசிரியரும், அவர் துணைவியாரும் நின்று பரிமாறினார்கள். எனக்கு என் பெற்றோரின் விருந்தோம்பல் நினைவுக்கு வந்து கண்ணீர் துளிர்த்தது.

விருந்து முடிந்து, இளநீர்ப் பாயாசம் வந்து இசைக்கவியை ஆசுவாசப்படுத்தியது. ‘பாயாசம், ஆயாசம்’ பாட்டு பிறக்கும் முன்னே மரித்து, எங்களை ஆசுவாசப்படுத்தியது. பேராசிரியர் சாப்பிட்டு விட்டு வந்து, தாம்பூலம் தரிக்க ஏற்பாடு செய்தார். தான் எழுதிய புத்தகங்களை எடுத்து வந்து கையெழுத்திட்டு எங்களுக்குக் கொடுத்தார். எனக்குக் கொடுக்கும் போது மட்டும், அவரது முகத்தில் அப்படி ஒரு மகிழ்ச்சி. காரணம், ஏற்கனவே எனது ’தாயார் சன்னதி’ புத்தகத்தை அவருக்கு நான் கொடுத்திருந்தேன். பழிக்குப் பழி வாங்கிவிட்ட திருப்தி, பேராசிரியரின் முகத்தில் தெரிந்தது. ‘இனி நீங்க தப்பிக்க முடியாது’ என்றார். ‘ஏன்? அதான் குடுத்துட்டீங்களே! எப்படியும் வீட்டுக்கு எடுத்துட்டுப் போயிருவேன். நம்புங்க’ என்றேன். ‘அதெல்லாம் அவ்வளவு லேசுல தட்டிக்களிச்சுர முடியாது. ரெண்டு நாளைக்கு ஒருக்க ஃபோன் பண்ணி அந்தந்த புஸ்தகத்துல இருந்து கேள்வி கேப்பேன்’ என்றார், பேராசிரியர். நாக்கில் மிச்சமிருந்த இளநீர்ப் பாயாசத்தின் சுவை மனதுக்குள் பரவுவதற்கு முன்பே தடுத்தார்.

மாலையில் ராஜா முத்தையா மன்றத்தில் நடந்த ‘கண்ணதாசன் சிறந்து விளங்கியது அவரது தனிப்பாடலிலா, திரைப்பாடலிலா’ என்கிற பட்டிமன்றத்துக்குச் சென்றோம். அரங்கம் நிரம்பி வழிந்தது. கவிஞர் சக்தி ஜோதி வந்திருந்தார். வணக்கம் சொன்னார். அவரை அதற்கு முன்பு நாற்பத்திரண்டு புகைப்படங்களில் மட்டுமே பார்த்திருக்கிறேன். முன்வரிசையில் வண்ணதாசன் அண்ணாச்சியும், நானும் சென்று அமர்ந்தோம். மேடையில் பட்டிமன்றத்து நடுவராக வீற்றிருந்த பேராசிரியர், வண்ணதாசன் அண்ணாச்சியையும், என்னையும் வரவேற்று எங்களைப் பற்றி ஒருசில வார்த்தைகள் பேசினார். முதலில் வண்ணதாசன் அண்ணாச்சி எழுந்து நின்று கைத்தட்டல்களுக்கிடையே அரங்கில் அமர்ந்திருந்தவர்களை வணங்கினார். அடுத்து நான். ‘மூங்கில் மூச்சு, தாயார் சன்னதியோடு என் தகப்பனாரின் பெயரையும் சேர்த்து பேராசிரியர் சொல்ல, அரங்கமே அதிர, நடுங்கும் கால்களுடன் எழுந்து நின்று அனைவரையும் வணங்கி, இருக்கையில் ’சொத்’தென்று சரிந்தேன்.

கண்ணதாசனின் தனிப்பாடல்கள் பற்றிப் பேசிய சகோதரர் ‘மரபின் மைந்தன்’ முத்தையா எந்தவிதக் குறிப்புமில்லாமல் அருமையாகப் பேசினார். கவிஞர் வைரமுத்து சொன்னாராம். ‘என்னிடம் இருக்கும் அத்தனை புத்தகங்களும் அழிந்து போனாலும் எனக்குக் கவலையில்லை. என்னுடன் முத்தையா இருக்கிறார்’ என்று. பொதுவாக வைரமுத்து அவர்களின் புகழ்ச்சியில் அதீதம் இருக்கும் என்பது எல்லோருக்கும் (அவருக்குமே) தெரிந்த ஒன்று. ஆனால் ‘மரபின் மைந்தன்’ விஷயத்தில் அது முற்றிலும் உண்மை. நண்பர் ஜெயமோகனின் ‘கொற்றவை’ வெளிவந்த வெகுசில நாட்களிலேயே அதைப் படித்து, ஜெயமோகனிடமே அதைப் பற்றி விவாதித்து அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கினவர், அவர். ஆக, கொற்றவை வாசகர் ஒருவரை எனக்குத் தெரியும். (நான் இப்படியெல்லாம் பேசுவதாலேயே கொற்றவை புத்தகத்தை ‘நண்பன்’(?) என்று எழுதி, எனக்குப் பரிசளித்தார், நண்பர் ஜெயமோகன்). அடுத்து ‘இசைக்கவி’ பேச வந்து, பாடினார். மைக் முன் வரும்போதே, முன்வரிசையில் இருந்த என்னைப் பார்த்து, ‘அமைதியா உக்காந்திரு. கொன்னிடுவேன்’ என்பது போல சைகை காட்டி, மிரட்டினார். அவரது மிரட்டல் அடக்க முடியாத சிரிப்பை வரவழைத்தது. ஆனால் அவரது பாட்டு சிரிப்பை விரட்டியது. மிகக் குறைவான நேரமே எடுத்துக் கொண்டார், ‘இசைக்கவி’. அடுத்தடுத்து இரண்டு பெண்கள். அவர்கள் பங்குக்கு ஒருவர் பாட, மற்றொருவர் முயன்றார். அப்போது கூட்டத்திலிருந்து ஒரு சீட்டு வந்தது. ‘இசைக்கவி’ மேலும் பாட வேண்டும் என்று அதில் எழுதியிருந்ததாக பேராசிரியர் அறிவித்தார். ‘இசைக்கவி’ வந்து பாடினார். இந்த முறையும் என்னை எச்சரிக்க அவர் தவறவில்லை. ‘மனிதன் என்பவன் தெய்வமாகலாம்’ என்கிற பாடலை தன் குரலில் அழகாகப் பாடினார். நிகழ்ச்சி முடியும் வரைக்கும் தேடினேன். சீட்டு எழுதிக் கொடுத்தவர் கடைசி வரைக்கும் கண்ணில் தட்டுப் படவேயில்லை.

முடிவுரையில் வழக்கம் போல பேராசிரியரின் பேச்சில் சுவைக்குக் குறைவில்லை. நிகழ்ச்சி முடிந்து, இரவு உணவுக்குப் பின்னர் எங்கள் அறைக்கு வந்து வெகுநேரம் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு பேராசிரியர் கிளம்பிச் சென்றார். பிறகு பதினோரு மணிக்கு மேல் அதிகாலை நான்கு மணிவரைக்கும் வண்ணதாசன் அண்ணாச்சியும், நானும் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். திருநவேலி பற்றிய எங்கள் இருவருக்குமான பார்வைகள், ஆசைகள், ஏக்கங்கள், ஏமாற்றங்கள், சந்தோஷங்கள் என நீண்டது, எங்கள் பேச்சு. அண்ணாச்சியின் ஒவ்வொரு கதையாக நினைவுபடுத்திச் சொல்லிக் கொண்டேயிருந்தேன். அவரது ‘போய்க் கொண்டிருப்பவள்’ கதையைப் பற்றிப் பேசியபோது, ‘நடுராத்திரி ரெண்டு மணிக்கு ‘போய்க்கொண்டிருப்பவள்’ பத்தி ஒரு மனுஷன் பேசறதக் கேக்கும் போது இந்தாக்ல செத்துப் போயிரலாம் போல இருக்கெய்யா’ என்றார். மறக்க முடியாத அந்த இரவில், அந்த மதுரை விடுதியறையில் எங்களுக்காக அன்று இரவு முழுவதும் தாமிரவரணி ஓடிக் கொண்டேயிருந்தது.

சென்னைக்கு நான் வந்த பிறகு பேராசிரியர் பேசும் போது இதைச் சொன்னேன். ‘நல்ல வேள சுகா. நான்லாம் கெளம்பிப் போனேன்! நானும் எடஞ்சலுக்கு உக்காந்தேயிருந்தேன்னு வைங்க. அவுகளும், நீங்களும் இப்பிடில்லாம் பேசிக்கிட்டிருந்திருப்பீங்களா!’ என்றார். பேராசிரியரின் உயர்ந்த குணங்களில் ஒன்று இது. மதுரை நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு பேராசிரியரை இன்னும் நேரில் சந்திக்கவில்லை. ஆனால் அவ்வப்போது ஃபோனில் பேசுவோம்.

‘என்ன சுகா! எங்கெ இருக்கிய?’

‘நான் இருக்கிறது இருக்கட்டும். நீங்க மதுரல இல்லியே?’

‘அதெப்படி? மதுரைல இருந்து ஃபோன் பண்ணினாத்தான் நீங்க எடுக்க மாட்டியளே! இப்ப கோவைல இருக்கென். விஜயா பதிப்பகத்துல நெறய புஸ்தகங்க வாங்கிட்டு வந்தேன். ராத்திரிக்கு ஆச்சு.’

பேராசிரியரின் பிசியான சுற்றுப்பயணங்களில் அவ்வப்போது மதுரையும் எட்டிப் பார்க்கும். போனால் போகிறதென்று அவர் பணிபுரியும் தியாகராஜர் கல்லூரிக்கும் அவ்வப்போது சென்று வருகிறார். மூன்று நாட்கள் அவர் தொடர்ச்சியாக கல்லூரிக்குச் சென்றால் கல்லூரி நிர்வாகமே அவரை ஏதாவது நிகழ்ச்சி ஏற்பாடு செய்து வெளியூருக்கு அனுப்பி விடுகிறது. மாணவர்களும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள். இதை பேராசிரியரிடமே பலமுறை சொல்லியிருக்கிறேன். அடக்க முடியாமல் சிரித்து விழுந்திருக்கிறார். அவரது நண்பர்கள், செல்லுகின்ற இடத்தில் அவர் சந்திக்கும் பெரிய மனிதர்கள் அனைவரிடமும் என்னைப் பேசச் செய்வார். அப்படியெல்லாம் செய்ய வேண்டும் என்கிற அவசியமே அவருக்கில்லை. ஆனாலும் அவரது பரந்த மனமானது, தனக்குத் தெரிந்த எல்லா மனிதர்களும், தன் நண்பர்களுக்கும், தனக்குப் பிரியமானவர்களுக்கும் தெரிய வேண்டும் என்று நினைக்கிறது.

சென்ற மாதத்தில் ஒருநாள் ஃபோன் பண்ணினார். வழக்கம் போல நான் ஃபோனை எடுத்த எடுப்பிலேயே, ‘ஸார், நீங்க மதுரைல இல்லியே? ஆமான்னீங்கன்னா ஃபோனை வச்சிருவென்’ என்றேன். ‘இல்ல சுகா. சென்னைக்கு வந்திருக்கென். கொஞ்சம் இருங்க. உங்கக்கிட்டெ ஒருத்தர் பேசணுங்கறாரு’.

‘வணக்கம். எப்பிடி இருக்கீங்க. நான் கமலஹாசன் பேசறேன்’ என்றது எதிர்முனைக்குரல்.