உட்கப் படாஅர் ஒளியிழப்பர் எஞ்ஞான்றும்
கட்காதல் கொண்டொழுகு வார்.

மேற்கண்ட குறளை இன்றைய இளைஞர்கள் யாரிடமாவது சொன்னால், ‘தெலுங்குப் பட லிரிக்ஸா ஸார்? மியூஸிக் யாரு? டி.எஸ்.பி.யா? என்று கேட்கக் கூடும்.

இருபதாண்டுகளுக்கு முன்பு நான் சென்னைக்கு வந்த புதிதில் சில அறிவுபூர்வமான நண்பர்களின் நட்பு கிடைத்தது. அவர்கள் அனைவருமே ‘அறிவுஜீவி’ என்னும் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை அவர்களிடம் பழக ஆரம்பித்த சில மணித்துளிகளிலேயே அறிந்து கொண்டேன். நாளை மறுநாள் வெளியாக இருக்கிற ஹாலிவுட் திரைப்படத்தை இணையம் வழியாக விருகம்பாக்கத்தில் அமர்ந்து பார்த்து விட முடிகிற வசதியெல்லாம் அப்போதில்லை. தீவிர திரைப்பட ஆர்வலர்கள் நடத்துகிற ஒருசில திரைப்பட விழாக்களில் மட்டுமே உலகின் முக்கியமான திரைப்படங்களைப் பார்க்க முடியும். ‘அறிவுஜீவி’ நண்பர்களுடன் திரைப்பட விழாக்களுக்குச் செல்லத் துவங்கினேன். லூயி புனுவல், குரசோவா, அண்டோனியோனி, ப்ரெஸ்ஸோன், பெர்க்மன் போன்றோரின் படங்கள் உவப்பை அளித்தன. படம் முடிந்ததும் அவை குறித்த விவாதம் திரையரங்கின் வாயிலிலேயே துவங்கும். அண்டோனியோனிக்கும் லா.ச.ராமாமிர்தத்துக்கும் முடிச்சு போட்டு சில கருத்துக்களை முன் வைப்பார், ஒருவர். கீஸ்லோவ்ஸ்கியை நகுலனுடன் ஒப்பிடுவார் மற்றொருவர். இப்படி பல திசைகளிலிருந்தும் பல்வேறுபட்ட கலைஞர்களின் பெயர்களும், அவர்களது ஆக்கங்களும் அலசி ஆராயப்பட, நான் திக்குமுக்காடிப் போவேன். இது போன்ற ஆக்கப்பூர்வமான விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்ளாமலேயே வாழ்வின் எத்தனை பொன்னான தருணங்களை வீணடித்திருக்கிறோம் என்று மனதுக்குள் குமைவேன்.

’நாளைக்கு மிக முக்கியமான விவாதம் இருக்கு. மிஸ் பண்ணிடாதீங்க பிரதர். புதுமைப்பித்தனும், ரித்விக் கட்டக்கும்தான் டாப்பிக்’. தாம்பரம் அருகே ஏதோ ஒரு பகுதியின் ஒரு மொட்டைமாடி. தரையில் ஜமுக்காளத்தை விரித்து அமர்ந்தோம். பச்சையும், பழுப்புமாகக் காட்சியளித்த ஒரு பெரிய பாட்டிலை நடுநாயகமாகக் கொண்டு வைத்து, அதற்குத் துணையாக சில கண்ணாடி, பிளாஸ்டிக் மற்றும் எவர்சில்வர் தம்ளர்கள். ‘டேய் தம்பி. இது உனக்குடா’. ஒரு பொட்டலம் நிறைய காராபூந்தி எனக்கு வழங்கப்பட்டது. ஒருவரை ஒருவர் அத்தனை பிரியமும், வாஞ்சையுமாக மதித்து, வியந்து அவரவர் கருத்துக்களுக்கு மதிப்பளித்து விவாதம் தொடங்கியது. புதுமைப்பித்தன் ஒரு எழுத்தாளரே அல்ல என்றார் ஒரு அண்ணன். எனக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது. புதுமைப்பித்தனை அவர் சிறுமைப்படுத்துகிறாரே என்கிற அதிர்ச்சியை விட, தீவிர புதுமைப்பித்தனின் வாசகரான இன்னொரு அண்ணன் இப்போது என்ன சொல்லப் போகிறாரோ என்று அவர் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் அவர் பொறுமையாக மற்றவர் சொல்வதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அவர் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்னிடம், ‘அவரோட கருத்த அவர் சொல்றாரு. அவரோட பார்வைல புதுமைப்பித்தன் அவருக்கு ஒண்ணுமில்லாம இருக்கலாம் இல்லியா! அது மூலமா நமக்குத் தெரியாத கோணங்கள் கெடைக்க வாய்ப்பிருக்கு. கவனி’ என்றார். மாற்று அபிப்ராயம் சொல்கிறவர்களை மதித்து செவிசாய்க்கும் அடிப்படை நாகரிகமெல்லாம் எனது சிற்றறிவுக்கு அப்போதுதான் தெரிய வந்தது. எத்தனை உயர்ந்த மனிதர்களின் தொடர்பு நமக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. மகிழ்ச்சியில் மனதும், தொடர்ந்து தின்ற காராபூந்தியால் வயிறும் நிறைந்தது. ஆனால் எனது மகிழ்ச்சி நீண்ட நேரம் நீடிக்கவில்லை. சிறிது நேரத்திலேயே புதுமைப்பித்தனின் ஆதரவாளர், புதுமைப்பித்தனை ஒத்துக் கொள்ளாத நண்பரின் தாயார் குறித்து சொன்ன ஒரு தகாத வார்த்தையில் துவங்கியது ஆரோக்கியமான விவாதத்தின் அடுத்த கட்டம். பதிலுக்கு அவர், இவரது சகோதரியின் கற்பு குறித்த தனது நியாயமான சந்தேகத்தை அந்த சபையில் முன்வைத்தார். விவாதத்தின் அடுத்த நிலையில் ஒரு வேட்டியும், சில சட்டைகளும் கிழிந்தன. ஒரு நண்பரின் பல் உடைந்து லேசாக ரத்தம் வந்தது. அவர்தான் விவாதத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தவர். அடுத்து சாப்பிடலாம் என்று நான் ஆசையுடன் பார்த்து வைத்திருந்த மசாலாக் கடலைகள் தரையில் சிதறி உருண்டன. உச்சக்கட்டமாக பாட்டிலை உடைத்து ஒருவரின் இருதயத்தைக் குறி வைத்து ஒரு சஹிருதயர் குத்த முயன்ற போது நான் அந்த இடத்தை விட்டுக் காணாமல் போயிருந்தேன். அதற்குப் பிறகு அந்த கும்பலில் இருந்த ஒரு மனிதரை பல வருடங்களுக்குப் பிறகு, நரைத்த தாடியும், அழுக்கு உடையுமாக வடபழனியில் இருபத்து நான்கு மணிநேர மருத்துவமனையில் பார்க்க நேர்ந்தது.

நான் வாழ்க்கையில் முதன் முதலில் பார்த்த, குடிக்கிற மனிதர் யார் என்பதை யோசித்துப் பார்த்தால் நாகு அண்ணன் தான் நினைவுக்கு வருகிறார். ஒரு விற்பனை நிறுவனத்தின் வேன் ஓட்டுனரான நாகு அண்ணன் சட்டை பித்தான்களைத் திறந்து விட்டபடி தனது மைனர் செயின் வெளியே தெரிய வேன் ஒட்டுவார். யாரிடமும் அதிர்ந்தோ, இரைந்தோ பேசிப் பார்த்ததில்லை. எப்போதும் புன்னகைக்கிற முகம். வேன் ஒட்டிச் செல்லும் போது, கண்ணில் படுகிற நடக்க சிரமப்படுகிற வயோதிகர்கள், பள்ளிக்கூடப் பை சுமந்து செல்லும் சிறுவர் சிறுமிகள் போன்றவர்களை வேனை நிறுத்தி ஏற்றிச் செல்வார். என்னையும் அப்படி ஏற்றிச் சென்று பள்ளியில் விட்டதுண்டு. அதே நாகு அண்ணன் ஒரு மங்கிய மாலைப் பொழுதில் தந்திக் கம்பத்துக்குக் கீழே வேட்டி இல்லாமல் எச்சில் ஒழுக விழுந்து கிடந்தார். தெரு விளக்கில் அவரது மைனர் செயின் டாலடித்தது. மறுநாள் போதை தெளிந்து அவர் வீடு திரும்பிய பிறகுதான் தனது தங்கச் சங்கிலி காணாமல் போயிருந்த விவரம் அவருக்குத் தெரிய வந்ததாகச் சொல்லிக் கொண்டார்கள்.

கடுமையான உடல் உழைப்பில் ஈடுபடும் தொழிலாளர்கள் மது அருந்துவதில் உள்ள நியாயங்களை பலர் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன். ஆனால் சமீபத்தில் ஒரு படப்பிடிப்பின் போது, கோயம்பேடு காய்கறி மார்க்கெட்டில் மூட்டை தூக்கும் ஒரு தொழிலாளி சொன்னது வேறு மாதிரியாக இருந்தது. ‘எனக்கு எழுதப் படிக்கத் தெரியும் ஸார். அதான் குடிக்கறதில்ல’. முதலில் எனக்கு அவர் சொன்னது புரியவில்லை. அவரே தொடர்ந்தார். ‘அதான் பாட்டில்லயும், கடையுலயுமே எழுதியிருக்குதே ஸார், குடி குடியைக் கெடுக்கும்’னு. நம்மள நம்பி வீட்ல மூணு பேரு இருக்காங்க. நாம நல்லா ஸ்ட்ரெங்த்தா இருந்தாத்தானே ஸார் அவங்களும் நல்லா இருப்பாங்க’ என்றார்.இவர் இதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போது சக தொழிலாளிகள் கடுமையாக கேலி செய்தனர். ‘இவன் வேஸ்டு ஸார். இவன்கிட்ட போயி இதல்லாம் கேக்கிறியே! எங்கக்கிட்டெ கேளு. நாங்க சொல்றோம். எந்தெந்த சரக்கு அடிச்சா என்னென்ன எஃபெக்ட்டுன்னு’. வேடிக்கைப் பேச்சுகள் தொடர்ந்தன. அவரவர் நியாயம் அவரவர்க்கு. சாகித்ய அகாதமி விருது பெற்ற மூத்த எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் சொல்கிறார். ’திரும்பத் திரும்பச் சொல்ல வருவது மதுப்பழக்கம் என்பது ஒழுக்கம் சார்ந்தது, தனிநபர் விருப்பம் சார்ந்தது என்பதும் அஃதோர் அறச்சார்பு பற்றியதல்ல என்பதுவும், மேலும் எனது கட்டுப்பாடில் இருக்கும் சகல மூல பலத்தோடும் சொல்ல விழைவது, குற்ற உணர்வுடன் செய்ய வேண்டிய காரியம் அல்ல அதுவென்பது’.

ஆனால் குடிப்பது குறித்த கூச்சத்தை, அதை ஒரு குற்றமாகக் கருதி, வெளியே தெரியாமல் மறைத்து வைத்திருந்த முந்தைய தலைமுறையினரைப் பார்த்திருக்கிறேன். நெருங்கிய உறவினரான மாமா ஒருவருக்குக் குடிப்பழக்கம் உண்டு என்பது அவர் மறைந்த பிறகு எனக்குத் தெரிய வந்த நம்பவே முடியாத செவிவழிச் செய்தி. ஒரு நாளும் அவர் தள்ளாடியோ, வேட்டி விலகியோ, வார்த்தை தவறியோ பார்த்ததில்லை. ஆனால் இப்போது அதை எதிர்பார்க்கவே முடியாது. கலைஞர்கள், குறிப்பாக திரைப்படத்துறையில் இருப்பவர்கள் அனைவருமே குடிப்பழக்கம் உடையவர்கள் என்பதாக ஆணித்தரமாக நம்புகிறவர்களை அன்றாடம் சந்திக்க முடிகிறது. அது குறித்து வருத்தமடைந்ததில்லை.

சில வாரங்களுக்கு முன்பு சாலிகிராமத்துத் தெரு ஒன்றில் பள்ளிச் சீருடையிலிருந்த ஒரு சிறுவன், தூரத்தில் நின்று கொண்டிருந்த அவனது நண்பரொருவனைப் பார்த்து உரத்த குரலில், ‘மச்சி, ஒரு குவாட்டர் சொல்லேன்’ என்று புகழ் பெற்ற ஒரு தமிழ்த்திரைப்படத்தின் வசனத்தைச் சொல்லிக் கத்தினான். எனது மகனை விட ஓரிரு வயதே அதிகமாக உள்ள அந்தச் சிறுவன்தான், கடந்த இருபதாண்டுகளில் முதன் முறையாக நான் திரைப்படத்துறையில் இருப்பவன் என்பதை நினைத்து என்னை வெட்கித் தலைகுனியச் செய்தவன்.